ในเมื่อผลักไสเท่าไหร่คุณป๋าก็ไม่ยอมถอยห่าง ฉันที่อดกลั้นไม่ได้จึงร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดัง แล้วใช้มือทุบแผงอกแกร่งของคุณป๋าอย่างลงโทษ พร้อมกับสะอื้นจนตัวเกร็ง
“หยุดร้องได้แล้ว ฉันขอโทษ” คุณป๋าพูดปลอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นลง ก่อนจะผละกอดออกแล้วใช้นิ้วใหญ่เช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มให้
“อึก~ รู้มั้ยคะว่าเวลาที่คุณป๋าหายไปหนูรู้สึกยังไง หนูเป็นยังไง”
“รู้มั้ยว่ากว่าหนูจะนอนหลับได้แต่ละคืน รู้มั้ยว่าหนูคิดไปต่างต่างนานา อึก~”
“คุณป๋าอยู่ที่บ้านกับผู้หญิงคนนั้น จะไม่ให้หนูคิดมากเลยคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะอึก~” ฉันตัดพ้อคุณป๋าไปยาวเหยียด
“ระหว่างฉันกับแม่บ้านคนนั้นไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกจ้าง” คุณป๋าประคองใบหน้าของฉันให้เงยขึ้นไปสบตากับตัวเอง “ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะพยายามเข้าหาฉัน แต่ฉันก็ไม่คิดจะสนใจ เพราะฉันมีเธออยู่แล้วทั้งคน”
“……” ฉันยังคงสะอื้นอยู่เล็กน้อยพร้อมกับมองแววต
