"พี่กุนซือ!"
"ครับ?"
ผมขมวดคิ้วมองฉินที่กำลังยกไอโฟนถ่ายผมอยู่อย่างงงๆก่อนน้องจะบืนปากใส่อย่างไม่พอใจนักพร้อมลดหน้าจอลง
"พี่กุนเอาแต่จ้องโทรศัพท์ไม่สนใจฉินเลย!"
"อ่อ พี่ขอโทษครับ"
ฉินกอดอกใส่ด้วยท่าทีงอนๆซึ่งนั้นมันทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบแก้มน้องด้วยความเอ็นดูแต่น้องกลับสบัดหน้าหนีและหันไปกอดแขนแม่ที่กำลังนั่งมองเราอยู่อย่างขำๆ
"ม๊าดูพี่สิคะเอาแต่จ้องโทสับอ่ะ"
"พี่เขาอาจมีงานก็ได้นะน้องฉิน กินข้าวก่อนไหมเราน่ะ"
"พี่ไม่ดูโทรศัพท์แล้วฉิน เราน่ะกินข้าวได้แล้วผอมลงอีกแล้วเนี้ย"
"ง่ะ"
ฉินคว่ำปากใส่อย่างไม่พอใจนักก่อนเธอจะตักข้าวเข้าปากส่วนผมก็พยายามเลิกสนใจโทรศัพท์แม้จะเหลือบมองมันอยู่หลายครั้งเผื่อจะมีข้อความหรือสายเข้าจากคนที่ผมกำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้..ผมติดต่อบลูไม่ได้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
"เมื่อคืนนี้ฉินฝันไม่ค่อยดีเลย"
ทั้งแม่และผมหันมองน้องทันทีที่ฉินพูดออกมาแบบนั้น ฉ
