"ระ เราไม่เป็นอะไรกุนกลับไปนอนเถอะ"
"ไม่"
ฉันลอบกลืนน้ำลายและมองกุนซือที่กำลังนั่งอิงโซฟาที่ฉันกำลังนั่งอยู่ เขานั่งอยู่ที่พื้นและยกนมร้อนที่แก้มอุ่นให้ก่อนกลับไปบ้านพักขึ้นจิบขณะที่ฉันก็กำลังถือแก้วนมจรดริมฝีปากอยู่..มันกินไม่ลงเพราะความกลัวยังคงเกาะกินฉันอยู่จนฉันไม่กล้าแม้แต่จะข่มตานอนเพราะกลัว
เขา..ครั้งนี้วิญญานตนนั้นทำเกินไป เขาล่อลวงฉันเพื่อให้ฉันไปตายกับเขาไม่ก็ให้ฉันไปตายแทน
"ตกลงจะพูดให้ฟังได้ยังว่าเรื่องมันเป็นยังไง"
"พูดไปกุนก็ไม่เชื่อ"
"มันแน่อยู่แล้วว่ากูจะไม่เชื่อแต่พูดมาเถอะกูอยากฟัง"
และที่กุนซือยังอยู่กับฉันคงเป็นเพราะเขาอยากจะรู้ในเรื่องที่ฉันฝันถึงและกำลังพบเจอ มันแน่นอนอยู่แล้วว่ากุนจะต้องไม่เชื่อแต่ในเมื่อเขาอยากฟังฉันก็พร้อมที่จะเล่า
"เราฝัน มันฝันแบบนี้ทุกครั้ง"
"ฝันแล้วละเมอเดิน?"
"ไม่ใช่ มีครั้งนี้แหละที่เราเดิน"
"แล้วในฝันเป็นยังไง?"
ฉันชะงักเงียบทันท
