ตอนที่ 10 เดินทาง

1541 Words

ผมมาหาเธอที่บ้าน เมื่อคืนผมไม่ได้นอนทั้งคืนพยายามโทรหาเธอแต่มือถือเธอปิดเครื่อง เมื่อคืนพ่อสั่งให้เพื่อนๆ ผมนอนกับผมที่บ้านให้พวกมันช่วยอยู่เป็นเพื่อนและดูแลผมห้ามให้ผมออกมา เพราะกลัวอาทวีจะยิงผม พอกลับไปบ้านพวกผมก็ไม่ได้นอน ผมนั่งดื่มที่ริมสระน้ำกับพวกมันจนเกือบจะเช้า และก็นอนกองรวมกันอยู่ที่วงเหล้า ผมงีบหลับไป เพียงครู่ แสงแดดตอนเช้าทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา “ไอ้ดิน...มึงจะไปไหนแต่เช้าวะ?” ไอ้กระทิงตื่นมาด้วยความงัวเงีย “กูจะไปหาผักบุ้ง” ถ้าผมจะเดินไปมันก็ไม่ไกลมาก เพราะบ้านเธออยู่ท้ายซอย ไอ้กระทิงเดินตามผมมาทั้งๆ ที่ตายังลืมไม่ขึ้น ((((ผักบุ้ง ผักบุ้ง)))) ผมตะโกนเรียกเธอ “ไอ้ดินกลับก่อนเถอะมึง....เดี๋ยวก็ได้แดกลูกปืนหลอก” “กูไม่กลัว มึงกลับไปเถอะไม่ต้องมาตามกู” ผมเกาะประตูรั้วและเรียกหาเธอ แต่ในบ้านมันเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่มองไปตรงรั้วใหญ่ มันมีแม่กุญแจตัวใหญ่ล็อคอยู่ “ไปไหนวะ?” “ไอ้ดินกลับเถอะ กูไม่เห็นจะมีใครอยู่เลย” ไอ้กระทิงมันลากผมกลับ “มึงออกไปไหนกันมาแต่เช้าวะ?” “ก็ไอ้ดินนะสิ ไปหาผักบุ้ง” “พวกมึงไม่เจอลูกปืนเหรอวะ?” “ไม่เจอใครเลยบ้านปิดเงียบ” กระทิงตอบทั้งที่ตาเกือบจะลืมไม่ขึ้น ตอนนี้ผมทั้งโทรทั้งไลน์หาเธอ แต่มันไม่มีสัญญาณ และไม่มีการตอบกลับอะไรเลย Talk ผักบุ้ง ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน อยากจะออกไปหาพี่ดินที่บ้าน แต่พ่อก็ให้แม่มานอนเฝ้าฉันไว้ ฮือๆ ฉันนอนร้องไห้ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ทั้งคืน จนได้ยินเสียงแม่มาปลุกฉันอย่างรีบร้อน “ตื่นๆ ผักบุ้ง...ไปเก็บของเท่าที่จำเป็น” “ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้นด้วยล่ะคะแม่?” ยังไม่ทันที่แม่จะตอบ เสียงของพ่อก็ดังแทรกขึ้นมา “เร็วๆ หน่อย....” “รีบไปเถอะผักบุ้ง อย่าให้พ่อโมโหไปมากกว่านี้” พ่อพาฉันไปส่งที่สนามบินตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ราวๆ ตี 5 กว่าๆ ตอนนี้พ่อกำลังขับผ่านบ้านพี่ดิน ฉันมองรถบิ๊กไบค์ของเขาที่จอดอยู่น้ำตามันก็ไหลออกมาอีกครั้ง ตอนนี้ใจฉันมันเหมือนจะขาดเหมือนทำของที่รักมาก หายไปอย่างไงอย่างงั้น “พ่อคะหยุดรถก่อนได้ไหม” หญิงสาวที่ใบหน้าชุ่มไปด้วยคราบน้ำตาขอร้องพ่อเธออีกครั้งในขณะที่รถผ่านบ้านผู้ชายที่เธอรัก “บุ้งขอเจอหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม?” เธอรอคำตอบของพ่อเธอด้วยความหวัง พ่อเงียบไปสักครู่.... “ไม่ได้....” สิ้นคำนั้นพ่อ เหยียบคันเร่งผ่านหน้าบ้านของพี่ดินไปแล้ว ฉันมองบ้านหลังนั้นจนสุดสายตา “สักวันเราคงได้เจอกันอีกนะ พี่ดิน” เธอพูดพร้อมปาดน้ำตาออกจากแก้ม 1 อาทิตย์ต่อมา ผมมารู้จากพ่อว่าอาทวี ย้ายไปประจำการอยู่ที่เชียงใหม่ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าเธอกับลูกเป็นไงบ้าง ผมอยากรู้ว่าเธอทำตามที่พ่อเธอบอกหรือปกป้องลูกของเราเอาไว้ แต่ถ้าเธอเลือกเอาลูกออก ผมคงไม่ให้อภัยเธอแน่ๆ ผมพยายามไปหาเธอตามที่อยู่ที่พ่อผมให้มา ผมตามอาทวีห่างๆ โดยมีเพื่อนผมทั้งสี่คนมาด้วย มันถือโอกาสมาเที่ยวเชียงใหม่ด้วยเลย แต่บ้านที่อาทวีอยู่ผมไม่เห็นเธอเลย “เธอหายไปไหน?” “ไอ้ดิน พวกเราตามพ่อตามึงมาเป็นอาทิตย์แล้วนะโว้ย! กูยังไม่เห็นผักบุ้งเลย” “แม่ง! เอาผักบุ้งไปไว้ไหนวะ?” ไลน์.... เป็นมะนาวที่ส่งข้อความมา ตอนนี้ดินติดต่อผักบุ้งไม่ได้เลย เลยไลน์ถามหาข่าวคราวของเธอจากมะนาวอีกทาง “ได้ข่าวว่า...ผักบุ้งมันไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้วพี่ดิน” “แล้วลูกพี่ล่ะ?” “เรื่องนั้นฉันไม่รู้ มันไม่ได้พูดอะไร มันส่งเมลล์มาบอกแค่นั้น” “บอกให้บุ้ง ติดต่อพี่หน่อยสิ” หลังจากวันนั้นดิน รอการติดต่อกลับของเธอทุกวันแต่ก็ไม่มีวี่แววที่เธอจะติดต่อเขาเลย แถมตอนนี้มะนาวก็ยังติดต่อเธอไม่ได้แล้วด้วย พ่อผมส่งลูกน้องไปสืบว่าคลินิกทำแท้งแถวนั้นมีชื่อผักบุ้งเข้าไปทำหรือป่าว และก็ได้คำตอบกับกล้องวงจรปิด ว่าเธอเข้าไปใช้บริการคลินิกนั้นจริงๆ ผมมองคลิปที่พ่อส่งมาให้ น้ำตาผมก็ไหลออกมา เธอเดินเข้าไปที่คลินิกนั้นอยู่นาน และออกมาพร้อมกับถุงยาที่ถือติดมือออกมาด้วย “แม่ครับ...ลูกผม....” “ทำใจเถอะลูก” แม่เข้ามาปลอบใจผมและกอดผมเอาไว้ เขาสะอื้นออกมาอย่างหนักเพราะคิดจะกลั้นไว้มันคงจะห้ามไม่อยู่ ผมเหมือนคนหัวใจแตกสลาย ทั้งรักและก็แค้นเธอที่ไม่ปกป้องลูกของเรา ตอนนี้ผมเหมือนคนเสียหลักเพราะรักแรกของผมมันหายไป พร้อมกับดวงใจน้อยๆ ที่ติดตัวเธอ...เธอก็ทำลายไปแล้ว ผมพยายามจะลืมแต่ใจมันก็เอาแต่เพ้อหาเธอ เธอคือความสุข เธอคือรักแรกและรักเดียวที่ผมคิดจะมี ผมไม่คิดจะเริ่มใหม่กับใคร ไม่เคยอยากจะมองผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ แต่...วันนี้ผมไม่ใช่คนที่เธอเลือก ผมไม่ใช่! ผมไม่ใช่คนที่เธอรักไม่ใช่คนที่เธอต้องการ หมดแล้วความรักของผม มันหายไปหมดแล้ว! “ไอ้ดินวันนี้มึงจะไปซิ่งผับไหนดีวะ?” ไอ้จี๊ปมันถามผม เพราะเห็นหน้าของผมเซ็งแบบบอกบุญไม่รับ ผมดื่มเหล้าหนักเป็นเดือนๆ เพื่อให้ลืมเธอคนนั้นคนที่ผมไม่อยากจะเอ่ยชื่อของเธออีกต่อไป เธอยอมทำตามที่พ่อของเธอบอก เพื่อลืมเรื่องของเรา....จากที่รักมากๆ ตอนนี้กลายเป็นเกลียดเธอไม่ต่างกัน “อ้าว...แดกเบาๆ หน่อยไอ้ดิน” “แดกแบบนี้เดี๋ยวก็ตายหากันพอดี” ดินในตาแดงกล่ำ เพราะฤทธิ์เหล้า และผ่านการร้องไห้มาเป็นเดือนๆ เขาเหมือนคนเสียหลัก เพราะรักแรกที่จากไป ทิ้งความคุมเครือบางอย่างเอาไว้กับเขา “มึงลืมๆ ไปเถอะผู้หญิงคนเดียว” “แผลยังสดอยู่ขนาดนั้นมึงจะให้มันลืมได้ไงล่ะ ไอ้กระทิง” พวกเพื่อนๆ มันบอกให้ผมลืม ถ้าทำได้ง่ายๆ อย่างที่พวกมันพูดก็คงจะดี! ทั้งที่ใจมันอยากจะลืม แต่ก็เฝ้าดูมือถือทุกวัน คิดว่าเธอจะติดต่อมาหาผมบ้าง แต่เปล่าเลย ผมเหมือนคนฝันลมๆ แล้งๆ เพ้อไปวันๆ ทำไมผมยังลืมเธอไม่ได้วะ! แม่ง! ตอนนี้ผมมานั่งแดกเหล้าแก้เซ็งกับเพื่อนๆ ที่คลับ “ทำไงกูถึงจะลืมเรื่องบ้าๆ ที่เกิดกับกูได้วะไอ้ธีร์” ผมหันไปหาไอ้ธีร์ที่มันนั่งดื่มเหล้าอยู่ข้างๆ “มึงก็หาหญิงสักคนดิ เดี๋ยวก็ลืมเอง” ไอ้ธีร์มันขยับมากอดคอผมและชี้ลงไปด้านล่าง “มึงเห็นไอ้สามตัวนั้นไหม?” มันชี้ไปที่ ไอ้กระทิง ไอ้จี๊ป ไอ้อาร์ต ที่ยืนโยกอยู่ด้านล่างพร้อมกับมือประคองโอบกอดสาวๆ “พวกแม่งสนุกกันจะตาย” มันก็จริงอย่างที่ไอ้ธีร์ว่า ไอ้สามตัวนั่นมันจีบหญิงไปทั่ว ไม่ได้มาจมปักทนทุกข์อย่างผม “ยังมีเรื่องสนุกๆ รอมึงอีกเยอะไอ้ดิน” “อืม...” ผมมองแล้วก็คิดตาม “แล้วมึงไม่ลงไปสนุกกับมันวะ?” “เสืออย่างกูกำลังจ้องจะตะครุบเหยื่ออยู่” ไอ้ธีร์ปลายตามองเป้าหมายของมันที่อยู่ด้านล่าง ผมมองตามสายตาของมัน ก็เจอเข้ากับผู้หญิงสาวสวยทรงโตที่มันเล็งเอาไว้ “โห...ไอ้สัส นมจะทะลักออกมาแล้ว” “ตอนเด็กๆ แม่กูบอกว่ากูกินนมเก่งว่ะ” มันยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ให้ผม “โห...ไอ้สัส ธีร์” 555 ทั้งผมและมันก็ต่างหัวเราะกันออกมา “ไอ้ดิน....เดี๋ยวกูมา” “มึงจะไปไหน” “หานมกิน” ผมมองไปที่โต๊ะสาวสวยทรงโตคนนั้น เธอลุกเดินไปทางห้องน้ำ ไอ้ธีร์มันก็รีบร้อนเดินลงตามเธอไป ถ้าผมเป็นอย่างไอ้ 4 ตัวนั้นได้ก็คงจะดี ตอนนี้พวกมันต่างไปหาเป้าหมายปล่อยให้ผมนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว พวกแม่งก็นะ! บอกมาแดกเหล้าเป็นเพื่อน มาปลอบใจผมแต่หายหัวไปหาหญิงกันหมด ไอ้เพื่อนเวร...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more