ตอนที่ 9 เกิดเรื่อง

1757 Words

ผมห้าคนมาที่บ้านของผักบุ้งโดยมีไอ้จี๊ปเป็นคนขับรถพ่อมันมาให้ “ขับเร็วๆ หน่อยสิวะไอ้จี๊ป” “ใจเย็นๆ ไอ้ดินรถมันติด” ตอนนี้ใจผมมันไปถึงบ้านเธอแล้ว แม่ง! รถเหี้ยอะไรเสือกมาติดเอาวันนี้ด้วยวะ? (((((ผักบุ้ง))))) พอรถจอดผมตรงเข้าไปเรียกเธอที่หน้าบ้านทันที “มาแล้วเหรอมึง” พ่อเธอออกมาพร้อมกับปืนที่อยู่ในมือ เล็งมาทางผม ผักบุ้งกับแม่ของเธอออกมาห้ามและดึงพ่อเอาไว้ “คุณอย่ายิงนะคะ” “พ่ออย่ายิงพี่ดินนะบุ้งขอ....” “ยังจะมาเป็นห่วงกันอีกเหรอ มันทำอะไรกับแกไว้บ้าง” ผู้เป็นพ่อที่มีแต่อารมณ์หันมาตะหวาดใส่ลูกสาวที่ทำงามหน้า “ฮือๆๆๆ” พวกเพื่อนผมมันมาดึงผมเอาไว้ให้ไกลจากลำปืนนั่น แต่ตอนนี้ผมไม่กลัวตายแล้ว ผมเป็นห่วงผักบุ้งกับลูกของผม “ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างครับอาทวี” “ลูกกูยังเรียนไม่จบเลย มึงก็ด้วยจะมารับผิดชอบอะไร” “ผมรักผักบุ้ง รักลูกของผมนะครับ” “กูก็ห่วงอนาคตลูกกูเหมือนกัน กูจะเอาเด็กออก ตอนนี้มันยังไม่ถึงเดือน แล้วมึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับลูกกูอีก ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ไป...” “ผมขอนะครับ ผมขอชีวิตลูกผมเอาไว้” ตอนนี้ดินคุกเข่าลงอ้อนวอนพร้อมทั้งน้ำตาโดยมีผักบุ้ง ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นกำชายเสื้อพ่อของเธออยู่ หญิงสาวร่างบางพยายามจะเข้าไปหาดิน แต่แม่ของเธอก็จับตัวเธอไว้ เพราะกลัวลูกจะโดนลูกหลง “มึงไม่ต้องเข้ามา” ดินพยายามจะเดินไปหาผักบุ้ง ปัง! กรี๊ดดด.....แต่ทวีก็ยิงสกัดการเดินของดินไม่ให้เข้ามาใกล้ “ไอ้ดิน! อย่า!” เพื่อนๆ ล็อคตัวดินเอาไว้ เพราะรู้ว่าชั่วโมงนี้เพื่อนเขาไม่กลัวตายอีกต่อไปแล้ว กระทิงเห็นท่าไม่ดี รีบโทรหาพ่อของดินทันที ไม่นานพ่อกับแม่ของดินก็มาถึง เพราะบ้านก็อยู่ไม่ห่างกันเท่าไร “มีอะไรกันทวี...ใจเย็นก่อน” พ่อของดินมองที่กระบอกปืนในมือทวีที่เล็งตรงมาที่ลูกชายของเขาอยู่ในระยะประชิด “นายครับ พาลูกนายกลับไปเถอะครับ” “มีอะไรกันลูกดิน” แม่ถามผม “ผมทำผักบุ้งท้อง” “ห๊ะ/ห๊ะ” “ทวีใจเย็นๆ ก่อนนะผมรับผิดชอบเอง” เมื่อได้ยินสิ่งที่ผมบอกพ่อผมพยายามจะห้ามให้อาทวีลดปืนที่จ่อเล็งมาทางผมลง พ่อของดินเป็นนายตำรวจระดับผู้การ ส่วนพ่อของผักบุ้งก็คือลูกน้องคนสนิทของเขา “นายเอาลูกนายกลับไปเถอะครับ ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ผมจะให้ผักบุ้งเอาเด็กออก ลูกสาวผมยังเรียนไม่จบเลยจะให้ออกมาเลี้ยงลูกแล้วหรือไง?” “แต่ทางเราพร้อมรับผิดชอบนะคะ หมั้นกันไว้ก่อนก็ได้” แม่ผมพยายามช่วยพูดอีกครั้ง แต่พ่อของเธอก็ไม่ฟังอะไรเลย ยืนกรานจะเอาเด็กออกท่าเดียว "ใช่...ใช่! เด็กมันรักกัน หมั้นกันไว้ก่อนก็ได้นะ ทวี" ตำรวจหนุ่มมองหน้าคนที่เขาจ่อปืนเล็งอยู่อีกครั้ง ในใจก็พลางคิด คนอย่างดินหรือจะมาหยุดที่ลูกสาวเขาได้ ไอ้เด็กคนนี้มันหน้าตาดีมี เสน่ห์แพรวพราว ทั้งหน้าตาทั้งชาติตระกูลก็พร้อมที่จะให้สาวๆ วิ่งเข้าหานับไม่ถ้วนแล้ว หึ! เขาเคยผ่านวัยนี้มาทำไมเขาจะไม่รู้! ตอนนี้ผมเหมือนคนใจแตกสลาย ผมอยากเจอหน้าลูกของผมที่เกิดกับเธอ “ผมจะเลี้ยงลูกเองนะครับอาทวี ผมขอนะครับอย่าเอาลูกผมออกเลย” ดินพูดทั้งน้ำตาพร้อมยกมือไหว้ แต่ดูท่าทางทวีก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เขาเลยสักนิด “ไป...เข้าบ้านไปผักบุ้ง คุณพาลูกเข้าไป” ตำรวจหนุ่มหันไปดุลูกกับภรรยาด้วยอารมณ์ที่เกี้ยวกราด “พี่ดิน....” เธอร้องไห้พยายามเรียกผม และดิ้นให้หลุดจากมือแม่ของเธอ ผมมองเธอแต่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย “ผักบุ้ง” ผมลุกขึ้นจะเข้าไปหาเธอ แต่เพื่อนทั้ง 4 คน มันรั้งผมเอาไว้ พวกมันเกือบเอาผมไม่อยู่ “มึงไม่ต้องเข้ามา” ผมมองที่ปลายกระบอกปืนอย่างไม่คิดจะกลัว “หยุดก่อนดิน” พ่อผมห้ามผมเอาไว้อีกครั้ง เพราะปืนในมืออาทวีไม่ลดละจากสมองของผมเลย ยังคงจ่อเล็งอยู่อย่างนั้น “อย่าเอาลูกออกนะผักบุ้ง” ผมพยายามตะโกนให้เธอได้ยิน “กลับบ้านไปตั้งหลักก่อน ดิน” พ่อผมพยายามให้ผมลุกขึ้นจากตรงนั้น แต่ผมไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว จนเพื่อนผมต้องหิ้วปีกผมออกมา “ไอ้ดินมึงใจเย็น...ทุกปัญหามีทางออก” “กูอยากเห็นหน้าลูกกูว่ะ กูอยากให้ลูกอยู่กับกู” “พ่อผักบุ้งก็นะ เด็กทั้งคนจะทำร้ายได้ลงคอเลยเหรอวะ?” “ถ้าผักบุ้งเลือกจะเอาลูกออกไม่ปกป้องลูกของกู กูคงรับไม่ได้ว่ะ” เช้าวันต่อมา ฉันนอนร้องไห้ทั้งคืน เห็นแววตาของเขาแล้วมันทรมารมากๆ “พ่อหนูรักหนูมากเลยนะลูก!” ฉันเอามือลูบท้องบอกกับลูกน้อยในท้องที่ตอนนี้ยังไม่เป็นตัวเป็นตน ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ผักบุ้งตื่นหรือยัง?” วันนี้พ่อบอกให้แม่พาฉันไปเอาเด็กออก พ่อจะไปทำเรื่องย้ายไปประจำการที่ต่างจังหวัด ฉันต้องย้ายบ้าน ฉันต้องไปจากพี่ดินจริงๆ เหรอนี่! แค่คิดน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาเป็นทาง “ไปเอาออกซะ! มันยังเป็นตัวอ่อนอยู่ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นลูกเจ้านายนะจะยิงให้ดิ้นเลย....แม่งโว๊ย!!” ปัง! เสียงปิดประตูดังรั่น พ่อของเธอเดินเข้าไปในห้องนอน ไปหยิบมือถือออกมา “สวัสดีครับ ท่าน ผมขอย้ายไปประจำการที่ต่างจังหวัดได้ไหมครับ” ตากลมโตของคนตัวเล็กเบิกกว้าง ทีแรกนึกว่าพ่อแค่ขู่แต่.... “นี่พ่อจะย้ายจริงๆ หรอคะแม่? มันเร็วไปไหม?” น้ำตาที่ไหลอยู่แล้ว มันยิ่งไหลเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ พร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กๆ ที่กลั้นไว้ ไม่อยากให้ใครได้ยิน แต่มันก็เล็ดลอดออกมา “พ่อครับ ช่วยไปบอกอาทวี ให้เอาลูกของผมไว้ให้หน่อยเถอะครับ” ดินขอร้องผู้เป็นพ่อทั้งน้ำตา ใจหนึ่งก็อยากจะต่อว่าลูกที่ทำผิดกับลูกน้องคนโปรด ทวีเป็นตำรวจชั้นดีมีความซื่อสัตย์และเด็ดเดี่ยว ที่ ทวีตัดสินใจไปแล้วก็ยากที่จะคืนคำมาได้ เขารู้จักนิสัยของลูกน้องเขาดี แต่ตอนนี้ก็สงสารลูกจับใจ และก็คิดถึงหลานตัวเองด้วย และอีกเรื่องที่เขาไม่อยากจะบอกลูกชาย ที่ลูกน้องของเขาทำเรื่องย้ายตัวเองด่วนไปต่างจังหวัดนะสิ เช้าวันต่อมา เช้านี้ผู้การแดนไท พ่อของดินไม่อยากมานั่งที่โต๊ะทำงานเลย แต่ก็ไม่ได้เพราะเอกสารเรื่องคดีหลายเรื่องที่รอเขาเข้ามาเซ็นต์ เขาพยายามเลี่ยงกระดาษใบหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ ก๊อก ก๊อก....เชิญ... "ผู้การครับ ช่วยเซ็นต์ให้ผมด้วยครับ" พอผู้การแดนไท นั่งลงที่โต๊ะทำงาน คนที่เข้าพบเขาคนแรกคือ สารวัตรทวี "นายจะย้ายไปจริงๆ เหรอ? หลานฉันล่ะ?" "ผู้การช่วยเซ็นต์ คำสั่งย้ายให้ผมด้วยครับ" ทวีไม่ตอบ และขอแจ้งความประสงค์ของตัวเองอย่างชัดเจน ผู้การแดนไท รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่ลูกชายทำเรื่องผิดพลาดกับลูกสาวของเขา ดีที่ทวียังเห็นแก่หน้าตำรวจชั้นผู้ใหญ่อย่างเขา ไม่เอาเรื่องไม่ยิงลูกชายของเขาทิ้ง มองดูกระดาษสีขาวที่วางอยู่ตรงหน้า เขารู้ว่าทวีย้ายไปที่ไหน เซ็นต์ๆ ไป ยังไงค่อยบอกลูกชายแล้วกัน "แม่คะ...ไม่เอาลูกบุ้งออกได้ไหม?" หญิงสาววัยใส ในตาแดงก่ำ น้ำในตาเริ่มสั่นระริก มันพร้อมจะไหลออกมาอย่างพรั่งพรูได้ทุกเมื่อ ขอร้องแม่ของเธออีกครั้ง ในขณะที่แม่ของเธอพามาคลีนิคทำแท้งตามที่สามีสั่งมา รถจอดที่หน้าคลีนิคเป็นชั่วโมง "หลังจากวันนี้แม่จะให้บุ้งไปอยู่กับป้าแอนที่อังกฤษ ลงรถ" "แม่.....แต่บุ้ง....ไม่" เธอพยายามต่อรองแต่ก็ไม่เป็นผล จากที่บอกว่าจะย้ายไปอยู่เชียงใหม่ ตอนนี้ต้องไปไกลกว่านั้นอีก นึกถึงหน้าชายหนุ่มอันเป็นที่รักแล้วจู่ๆ น้ำตามันก็ออกมาคลอตรงเบ้าตาอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งแม่และเธอออกมาพร้อมกับถุงยาของคนที่พึ่งทำแท้งเสร็จ ในถุงเป็นยาสำหรับบำรุง “เรียบร้อยดีไหมคุณ” “คะ...ค่ะ เรียบร้อย” เธอสะดุ้งตอบรับสามี ทั้งที่ก่อนหน้ากำลังเหม่อลอย “แล้วลูกเราปลอดภัยดีไหม?” “ปลอดภัยหมอให้ยาบำรุงมาด้วย” เธอพูดพร้อมกับเอาถุงยาให้สามีเธอดู “คุณคะ ฉันจะให้ลูกไปอยู่อังกฤษไปอยู่กับพี่แอน” “ทำไมล่ะ?” “ตอนนี้ทั้งร่างกายและสภาพจิตใจของลูกแย่มาก ฉันอยากให้ลูกไปอยู่ที่นั่น ยังไงก็มีพี่แอนคอยดูแล” ผู้เป็นสามีครุ่นคิดอยู่พักนึง ถึงเขาจะย้ายไปอยู่เชียงใหม่ยังไง ไอ้เลวนั่นก็ตามไปหาได้อยู่ดี ถ้าให้ไปอยู่อังกฤษอย่างที่ภรรยาว่าก็คงจะดี “ตกลงตามนั้น...แต่...ขอเป็นภายในพรุ่งนี้นะผมจัดการตัวเองเสร็จแล้ว” ฉันขึ้นมาอยู่บนห้องเพราะทนเห็นพ่อที่ใจร้ายกับฉันและลูกของฉันไม่ได้ ฉันอยากโทรหาพี่ดิน แต่พ่อก็ยึดมือถือของฉันไป พรุ่งนี้ฉันต้องบินไปอังกฤษแล้ว ฉันอยากเจอเขาอีกครั้ง ฮือๆ หญิงสาวนอนร้องไห้บนเตียงพลานนึกถึงพ่อของเด็ก แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ จนเธอหลับไปพร้อมกับเสียงสะอื้นและน้ำตา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more