หลงรัก
1214 Words
เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของม่านฟ้าเอาไว้ ดวงตาคมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างล่วงรู้ความคิด เธออาจจะไม่เหมือนแก้วตาผู้หญิงที่เขาเคยรักก็ได้
"พี่สิงห์เป็นอะไรไปคะ"
เธอเอามือแตะที่หน้าผากของอีกฝ่าย
"พี่ไม่เป็นไรครับ"
"แน่ใจนะคะ ถ้าอย่างนั้นพี่ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนเดี๋ยวหนูทำเสร็จแล้วยกไปให้ค่ะ"
"ขอบคุณครับ ดูแลพี่ดีจริงๆนะเรา"
เขาลูบหัวเธอเบาๆก่อนจะผละออกห่างเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร
ม่านฟ้าทำกับข้าวเสร็จเธอก็รีบยกมาวางที่โตีะ โดยที่สิงห์ก็รีบลุกไปรับถ้วยจากมือเธออย่างเร็ว
"มา พี่ช่วยครับ"
"ระวังร้อนนะคะ"
"น่ากินทั้งนั้นเลย ท่าทางจะทำอาหารเก่งเหมือนกันนะ"
"ก็พอได้ค่ะ"
"ไหน พี่ขอชิมสิ"
พร้อมกับตักอาหารเข้าปาก
"อื้มมม แบบนี้ไม่เรียกว่าพอได้แล้วนะ"
"เมื่อก่อนเข้าครัวกับแม่บ่อยค่ะ"
"แล้วแม่ของม่านฟ้าอยู่ที่ไหนครับ"
"เอ่อ...ช่างเถอะค่ะ ไม่อยากพูดถึงท่านแล้ว เรามากินข้าวดีกว่าค่ะ"
"ถ้าไม่สบายใจก็ไม่ต้องเล่าก็ได้ครับ"
เขายิ้มให้เธอพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้คนตัวเล็กนั่งลงข้างๆ
"พี่สิงห์คะ ม่านฟ้าอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านพักเเล้วค่ะ"
"พี่ขอเหตุผลด้วยครับ" เขามองเธอนิ่งๆ รอฟังอย่างตั้งใจ
"เดือนนี้ท่านนายพลจ่ายเงินมาแล้วแต่ม่านฟ้ายังไม่ได้ทำงานสักครั้งเลยค่ะ อย่างน้อยก็ไดด้กลับไปอยู่ที่นั่นก็เท่ากับว่าไม่ทิ้งงานนะคะ"
"นี่หนูยังคิดจะไปทำงานแบบนั้นอีกหรอ"
"ทำไงได้ละคะ ก็รับปากท่านแล้วนี่"
"ม่านฟ้าขอถามอะไรพี่สิงห์สักอย่างได้ไหมคะ"
"อะไรครับ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่นอยู่ภายในหัวใจของเขา
"พี่สิงห์รู้จักคนที่ชื่อแก้วตาไหมคะ"
"แก้วตา..."
เขานิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะเบือนหน้าหนี
"พี่สิงห์รู้จักใช้ไหมคะ"
"หนูถามทำไม"
"เคยได้ยินพี่ๆแถวนั้นพูดถึงค่ะ"
"แล้วทำไมคิดว่าพี่จะรู้จัก?"
เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง แต่แฝงด้วยความกดดัน
"ปะ เปล่าค่ะ แค่เห็นว่าเธอเคยทำงานแบบเดียวกันก็เลยอยากรู้จักค่ะ"
"งั้นเหรอ"
"ถ้าไม่สะดวกใจจะเล่าก็ไม่เป็นไรนะคะ กินข้าวกันต่อเถอะค่ะ"
"ครับ งั้นเอาเป็นว่าอาทิตย์หน้าพี่จะไปส่งเรากลับนะ"
"จริงหรอคะ" เธอตาลุกวาวเป็นประกาย
"แต่พี่มีข้อแม้ว่า อย่าให้ใครเข้าห้องเด็ดขาดนะครับพี่หวง"
"คะ ค่ะ"
เธอรีบตักข้าวเข้าปากโดยไม่พูดอะไรต่อ
อาทิตย์ต่อมา...
สิงห์พาม่านฟ้ากลับไปส่งที่บ้านพักตามสัญญาโดยที่เขากำชับเธอหนักแน่นว่าห้ามให้ใครเข้าห้องเด็ดขาดถ้าไม่ใช่เขา
"ก่อนจะกลับ...พี่ขอเข้าไปด้านในหน่อยได้ไหมครับ"
"ดะ ได้ค่ะ"
แอดดด...
ปัง ไม่นานประตูก็ถูกปิดลง มีเพียงสองหนุ่มสาวกำลังยืนมองอีกฝ่ายนิ่งๆ
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
เธอที่มองอีกฝ่ายมาสักพักแต่เขาก็ไม่ยอมจะพูดอะไรกับเธอเลยสักคำ
หมับ
มือใหญ่กุมมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้พร้อมกับใช้มือเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าที่นวลละเอียดของเธอ
"พี่สิงห์"
"อย่าผิดสัญญากับพี่..."
เขากระซิบข้างหูของเธอด้วยลมหายใจที่ตะกุกตะกัก ฝ่ายม่านฟ้านั้นก็รู้สึกได้เช่นกันว่าเขากำลังประหม่าเธอไม่น้อย
ริมฝีปากหนาฝังลงบนปากนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างใช้มือเล็กทั้งสองข้างดันหน้าอกอีกฝ่ายเอาไว้ มือใหญ่ซุกซนโอบรัดเอวบางรั้งเข้าหาอย่างแนบแน่น ปลายลิ้นสัมผัสริมฝีปากบางอย่างทะนุถนอมแต่แฝงด้วยความเร่าร้อน เขาสอดมันเข้าไปในโพรงปากควานหาน้ำหวานอันล้ำค่า
จ้วบ จ้วบ
"อื้อออ พอก่อนค่ะ"
"พี่ขอโทษครับ ลืมตัวไปหน่อย..."
"ไม่เป็นไรค่ะ...พี่สิงห์กลับไปได้แล้วค่ะหนูอยากพัก"
"ถ้างั้น..." เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ
"อะไรคะ"
"พี่ขอเบอร์เราไว้หน่อย"
"ค่ะ" เธอรับมันมาจากมือของเขาก่อนจะกดเบอร์ของตัวเองให้ไป
"คืนนี้พี่จะโทรหานะ"
เขาทิ้งท้ายประโยคก่อนจะออกไปจากห้องทิ้งให้ท่านฟ้าอยู่เพียงลำพัง ม่านฟ้ามองนาฬิกาเป็นเวลาเกือบสี่โมง หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกสบายใจที่ได้ออกมาจากบ้านของสิงห์และเธอก็จะทำทีเป็นว่าไม่รับสายเขา ให้เขาเป็นฝ่ายเงียบหายไปเอง
22:00 น.
อืดดดดดด อืดดดดดด
เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นเพราะเธอปิดเสียงเอาไว้ตอนนอน เธอลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่ามีอะไรสั่นไหว เบอร์แปลกที่ไม่เคยสนทนาโชว์ขึ้นหน้าจอหลา
084×××××××
เธอกดรับก่อนที่ปลายสายจะเอ่ยขึ้น
"ทำไมรับช้าจัง"
เธอเบิกตาโพรง เสียงที่คุ้นเคยก่อนหน้าแทรกเข้ามาในหูเธอ เป็นเขาจริงๆ เธอกะว่าจะตีเนียนไม่รับสายแต่ดันเผลอลืมไปเลยเพราะงัวเงียตื่นมา
"ฮะโหล ได้ยินพี่ไหมครับ"
"เอ่อ ได้ยินค่ะ"
"แล้วนั่น...นอนแล้วหรอทำไมเสียงดูเอื่อยๆ"
"นอนแล้วค่ะ"
"อ๋อครับ ตอนเย็นกินอะไรไปบ้างยัง"
"กินไปแล้วค่ะ"
"แต่ว่าพี่...ยังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้หิวมาก"
"จริงหรอคะ ทำไมไม่กินคะเนี่ย"
"เปิดประตูสิครับ พี่ซื้อกับข้าวมา ที่บ้านหนูมีไมโครเวฟใช่ไหมงั้นดีเลย..."
"เดี๋ยวก่อนนะคะ พี่อยู่หน้าบ้านพักหนูหรอ"
"ครับ ยืนรอนานแล้วด้วย"
"แล้วทำไมไม่บอกคะ"
"ขอโทษทีครับ"
หญิงสาวลุกขึ้นไปเปิดประตูให้เขาที่อยู่ในชุดเดรสกระโปรงยาวสีขาว ผ้าลูกไม้เบาบางสบาย ใส่แล้วขับผิวยิ่งนัก เขายืนจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง
"จะมองอีกนานไหมคะ เข้ามาก่อนค่ะ"
"ครับๆ"
"ยื่นมาค่ะหนูจะเอาไปอุ่นให้ พี่ไปนั่งรอตรงนั้นก่อนคะ"
ม่านฟ้าชี้ไปที่โต๊ะเล็กๆที่มีเก้าอี้อยู่สองตัว ม่านฟ้าจัดเตรียมอาหารที่เพิ่งอุ่นร้อนๆมาวางบนโต๊ะ
"กินสิคะ"
"ขอบคุณครับ"
"คิดยังไงถึงมาที่นี่คะเนี่ย"
"ก็พี่คิดถึง...คนแถวนี้นะสิ"
เขาเน้นคำว่าคนแถวนี้ในขณะที่จ้องมองเธอโดยไม่ละสายตา เขาจ้องมองดวงตาคู่สวย เธอนั่งมองเขากินข้าวนิ่งๆ จนเขาเองเป็นคนเปิดประเด็นมาเอง
"ปกติพี่กินข้าวเวลานี้หรอคะ"
"ไม่หรอก เพราะตอนที่หนูอยู่ด้วยพี่กินข้าวได้เยอะขึ้น พอหนูกลับมาแล้วก็เลยไม่ชินหนะ ทีแรกก็ว่าจะอดข้าวรอกินอีกทีตอนเช้าแล้วครับ"
"ทำแบบนั้นไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ หิวก็ต้องกินนะรู้ไหม"
- Writer
