นางบำเรอต่างแดน NC18+

ลูกเมียน้อย

3วันผ่านไป...

ม่านฟ้าถูกขังอยู่ภายในห้องเป็นเวลา3วันเต็มโดยที่สิงห์ยังเมตตาเอาข้าวและน้ำมาให้ตลอด เธอคาดเดาความคิดผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย ทุกครั้งที่เขาเจอเธอ มันเหมือนว่าเขาเป็นคนหลายบุคลิกและยิ่งไปกว่านั้นเขายังบอกเธอว่าท่านนายพลก็ไม่สามารถมาช่วยเธอได้ นั่นทำให้เธอแน่ใจว่าสองพ่อลูกอาจจะมีความสัมพันธ์ลับที่เธอยังไม่รู้เป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรระหว่างนี้เธอก็จะไม่สร้างความวุ่นวายใดๆ รอจังหวะที่เขาเผลอเธอจึงจะหาทางหนีออกไป

ไม่นานนักม่านฟ้าก็ได้ยินก็มีเสียงรถแล่นเข้ามา ม่านฟ้าพยายามมองตามขอบหน้าต่างที่ถูกปิดสนิทแต่ก็ดูไม่ออกว่าคนที่มาคือใคร เธอเห็นแค่เพียงหลังไวๆไม่ชัดเท่าไหร่ เสียงของคนผู้นั้นกำลังยืนคุยกับสิงห์ ก่อนที่เขาจะมองเข้ามาในบ้าน

ท่านนายพลเอ่ยปากถามลูกชายตัวดีของเขา ท่านได้รับข่าวจากลูกน้องว่าม่านฟ้าเด็กคนนั้นที่เขาเคยพาทำงานที่นี่หายตัวไป เขาจึงต้องออกมาตามหา และที่แรกที่เขาจะมานั่นก็คือตามหาลูกชายคนเล็กของเขานั่นเอง

"แกไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้อีก หืมไอ้ลูกชาย"

"พ่อจะสนใจทำไม ทางที่ดีพ่อไปห่วงลูกชายใหญ่พ่อดีกว่าครับ"

"แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน บอกมาว่าเอาเด็กนั่นไปไว้ไหน"

"พ่อไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมดีกว่าน่า..."

"จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ยังไง! แกทำอะไรไว้บ้างเคยจำบ้างไหม!"

ท่านนายพลตะคอกใส่ลูกชายก่อนจะสั่งเด็ดขาด

"แกพาม่านฟ้ากลับเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับแก..."

ก่อนที่ท่านจะเดินกลับไปยังรถสิงห์ก็พูดตามหลังเขาจนทำให้อีกฝ่ายถึงกับชะงัก

"ตอนนี้พ่อยังใจดีกับผมอีกหรอ...พ่อรักแค่ลูกแม่ใหญ่ส่วนลูกเมียน้อยแบบผมก็ต้องอยู่แบบตายทั้งเป็น!"

"แล้วสิ่งที่แกทำมันน่ายกย่องนักหรอ คนก่อนหน้านี้แกก็ทำเรื่องเอาไว้จนฉันต้องตามเก็บตามเช็ด อย่าคิดว่าครั้งนี้ฉันจะปล่อยให้แกทำเรื่องเลวๆอีก"

"ครับท่านนายพล"

สิงห์โค้งศีรษะน้อมรับก่อนจะยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ ท่านนายพลถึงกับต้องเดินหนีขึ้นรถแล้วสั่งลูกน้องออกรถ

บรื้นนนน

เสียงรถแล่นออกไปแล้ว ม่านฟ้าพยายามเงี่ยหูฟังแต่ก็ได้ยินไม่ชัด ไม่นานสิงห์ก็เปิดประตูเข้ามา

"ทำอะไร"

"เปล่าค่ะ"

"วันนี้พี่จะให้หนูออกไปข้างนอก...แต่อย่าคิดหนีถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

"ค่ะๆ"

เธอคิดแผนที่จะทำให้เขาตายใจแล้วค่อยแอบหาทางหนีก็ยังไม่สาย ม่านฟ้าอาสาเข้าครัวทำกับข้าวให้เขาทาน วันนี้เขาดูอารมณ์ดี ไม่ทำตัวแปลกๆกับเธอแล้ว ม่านฟ้าเริ่มตีสนิทและถามเรื่องส่วนตัวของเขา แต่มีหรือที่สิงห์จะไม่รู้ เขารู้ทันแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ พยายามเลี่ยงตอบเธอตลอด

"ไม่ต้องมาหลอกถามอะไรพี่ทั้งนั้นเพราะว่าเธอจะไม่ได้คำตอบ" เธอถึงกับชะงัก

"เปล่าค่ะ ม่านฟ้าก็แค่อยากทำความรู้จักพี่มากกว่านี้เท่านั้นเอง"

"อย่างนั้นหรอ..."

เขาขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ห่างจากเธอแค่ไม่กี่เซนติเมตร

"เอ่อ...พี่สิงห์"

"ทำไม...อยากรู้จักพี่มากไม่ใช่หรอ"

"ไม่ใช่เรื่องแบบนี้นะคะ"

เธอถอยหลังหนีก่อนที่จะลุกไปทำอย่างอื่นต่อปล่อยเขาทิ้งไว้ตามลำพัง

"ม่านฟ้า"

"คะ?"

"พี่จะออกไปซื้อของมาตุนไว้ หนูจะเอาอะไรไหม"

"ไม่ค่ะ"

นี่เป็นโอกาสอันดีของเธอที่จะหนีออกไปยังไงล่ะ เธอเริ่มคิดแผนเอาไว้ว่าหลังจากนี้เธอจะออกไปยังไงโดยที่ไม่ให้เขาจับได้

"พี่บอกไว้ก่อนนะ..."

"คะ"

"ถ้ากลับมาไม่เจอ พี่สัญญาว่าพี่...จะพลิกแผ่นดินหาเธอ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นเธออย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะครับ"

"พี่คิดมากหรือเปล่า ม่านฟ้าจะไปไหนได้คะ พี่รีบไปรีบกลับนะ"

"ครับ"

หมับ!

"ว๊ายยย"

ฟอดดด

สิงห์ดึงตัวหญิงสาวเข้าหาตัว เธอเซล้มไปนั่งตักเขาก่อนที่จมูกโด่งเป็นสันจะฝังลงบนแก้มนุ่ม เขาสูดมันเข้าปอดจนพอใจก่อนจะค่อยๆปล่อยให้เธอลุกขึ้นเป็นอิสระ

"พี่ไปก่อนนะครับ"

"ค่ะ"

หลังจากที่สิงห์ออกไปแล้ว ม่านฟ้าครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไรดี เธออยากหนีออกไปตอนนี้แต่ในใจลึกๆก็อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของสิงห์และท่านนายพล ยังมีเรื่องของคนที่เคยอยู่บ้านพักเดียวกันกับเธออีก เธอคนนั้นน่าจะเคยมีเรื่องอะไรแอบแฝงกับสิงห์แน่ๆ เพราะเธอเคยได้ยินขุนพลและเพื่อนของเขาพูดถึงแต่ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เธอหายไป แถมวันก่อนยังได้ยินสิงห์กับบุคคลปริศนาคุยกันเรื่องผู้หญิงที่ชื่อแก้วตาอีก

ม่านฟ้าตัดสินใจอยู่ต่อเพื่อสืบหาความจริง เพราะเธออยากรู้ว่าแก้วตาหายไปไหนและพวกเขามีความสัมพันธ์กันอย่างไร เธอต้องทำให้สิงห์ตายใจว่าเธออยู่ข้างเขา

3ชั่วโมงผ่านไป...

"พี่สิงห์กลับมาแล้วหรอคะ"

ม่านฟ้าวิ่งไปหาเขาที่ยืนถือของเต็มมือ เขาดูเหมือนจะนิ่งวูบไปพักหนึ่ง

"ครับ"

"มาค่ะหนูช่วย"

"ไม่เป็นไรครับ"

"ทำไมไปนานจังคะ ม่านฟ้ารอตั้งนาน"

"ที่นี่ห่างจากตัวเมืองมากกว่าพี่จะขับรถไปถึง เลยต้องตุนเอาไว้เยอะหน่อยเพราะเราต้องอยู่ที่นี่อีกนาน" เขายิ้มให้เธอแบบเย็นยะเยือก

"ค่ะ" เธอรู้สึกแปลกอีกแล้ว

"วันนี้ม่านฟ้าขอโชว์ฝีมือทำให้พี่สิงห์กินนะคะ"

"ได้ครับ งั้นพี่จะเป็นลูกมือเอง"

"ดะ ได้ค่ะ"

มือเล็กกำลังหั่นฟักทองสีเหลืองอร่าม เธอค่อยๆกดมีดที่คมกริบลงไปช้าๆด้วยความระมัดระวัง

"มาพี่ช่วยครับ"

คำว่าช่วยของเขาคืออ้อมมาด้านหลังของม่านฟ้าใช้มือทั้งข้างโอบล้อมเธอเอาไว้ มือใหญ่ถูกวางลงบนมือนิ่มก่อนจะกดลงตามจังหวะ

"พี่สิงห์...แบบนี้มันจะไม่เสร็จนะคะ"

"ครับ" เสียงทุ้มต่ำที่ข้างใบหูเอ่ยขึ้น พลางให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ

"เดี๋ยวพี่สิงห์ช่วยหั่นหมูดีกว่าค่ะ"

"ก็ได้ครับ" เขาถึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระแล้วเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นแทน

สิงห์ยิ้มที่มุมปากก่อนจะถามขึ้น

"ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้างครับ พออยู่ได้ไหม"

"เอ่อ ก็พอได้ค่ะแต่ม่านฟ้า..."

"ไม่ต้องห่วงพี่เคลียร์กับพ่อแล้ว ท่านไม่ได้ว่าอะไร"

เธอยังพูดไม่ทันจบเขาก็สวนขึ้นมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"ค่ะ"

"เชื่อพี่นะ..."

เธอพยักหน้าแทนคำตอบ

"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น พี่ก็แค่เบื่อพ่อพี่ที่วันๆเอาแต่ทำงานแล้วก็..."

"แล้วก็อะไรคะ"

"พี่เป็นลูกของแม่รอง...ส่วนพี่ชายพี่เป็นลูกของแม่ใหญ่...พ่อพี่ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับพี่เท่าไหร่หรอก เขาก็รักแค่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาเท่านั้นแหละ สำหรับเขาแล้ว...พี่มันก็แค่ตัวปัญหา"

เขาเริ่มระบายมันออกมาให้เธอฟัง

"พี่สิงห์..."

เขาทำหน้าเศร้าก่อนที่หญิงสาวจะวางสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วเดินเข้าไปใกล้ เธอจับมือเขาเอาไว้แล้วลูบมันเบาๆเพื่อปลอบ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่นั้นก็ทำให้เขารับรู้ได้ เขายิ้มบางๆให้เธอเป็นการตอบรับ