ตอนที่ 30 ลูกใคร ?
“คิริน”
คนที่ผมคิดเสมอว่าชาตินี้จะไม่มีวันได้เจอหน้าเขาอีก กำลังก้มลงไปหยิบโบชัวร์แผ่นบางขึ้นมาพลิกแล้วเปิดออก แววตาเฉยเมยเย็นชาค่อย ๆ เหลือบมองกลับมายังผม
“นี่อะไร” มือยกแผ่นโบชัวร์สะบัดไปมาเบา ๆ สายตาของเขาเริ่มเปลี่ยนจุดโฟกัส พุ่งมายังกลางลำตัว ส่วนหน้าท้องยื่นโย้โป่งนูนดันเสื้อของผมให้ตึงอย่างเห็นได้ชัด
“..........” สัญชาตญาณการเอาตัวรอด หลังจากผมผ่านเรื่องเลวร้ายมามากจนเกินพอ กระตุกข้อเท้าพาผมวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน แล้วรีบปิดล็อกประตูรั้วก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไปในทันที
"ศศิณ ออกมาเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ" คนที่บอกว่าชาตินี้จะไม่เจอกันอีกส่งเสียงตะโกนตามหลัง
“มาได้ไงวะ”
ผมรีบปิดประตูบ้านแล้วรูดผ้าม่านดึงมันปิดลง ก่อนจะเดินไปหยิบรีโมทมาเปิดเครื่องปรับอากาศให้มันทำงาน เพราะกลัวว่าแม่จะสงสัย จากนั้นไปหลบอยู่ริมหน้าต่างแอบมองลอดรอยแยกของผ้าม่านดูว่า ผู้ชายคนนั้นกลับไป
