ตอนที่ 11 เฝ้าไข้ 2/3
1476 Words
"ทำไมถึงให้มาที่นี่คะ"เมื่อมีนาลงจากรถก็ถามมาร์คที่มายืนรอรับเธอด้วยความสงสัยทันที ในใจก็กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาคนนั้นคนที่เธอกำลังเป็นห่วงอยู่
"เข้ามาข้างในก่อนครับเดี๋ยวก็รู้เอง"มาร์คเดินนำมีนาเข้ามาที่ห้องพักผู้ป่วย
ทันทีที่เปิดประตูเข้าห้องพักผู้ป่วยมีนาเห็นอีริคนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็รีบเดินเข้าไปดูเขาพร้อมกับถามมาร์คว่าเกิดอะไรขึ้นโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องด้วย
"นายถูกยิงครับ ตอนนี้ผ่าตัดเอากระสุนออกเรียบร้อยแล้วแต่ไข้ขึ้นสูง เพ้อหาแต่คุณมีนาผมก็เลยต้องให้รถไปรับคุณมานี่แหละครับ"
"ไปทำยังไงถึงได้ถูกยิงคะ"
"อย่าบอกนะว่ามินที่ไอ้ริคมันเพ้อหาคือสาวน้อยแสนสวยคนนี้"กรที่นั่งฟังทั้งสองคนคุยกันอยู่นานถามขึ้น ตอนนั้นเองถึงทำให้มีนาเห็นอีกคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้อง
"ใช่ครับ"มาร์คตอบ
"เอ่อ สวัสดีค่ะ หนูชื่อมีนาค่ะ เรียกมินเฉยๆก็ได้ค่ะคุณ..."
"พี่ชื่อกรครับเป็นเพื่อนสนิทไอ้ริค ไม่ยักรู้ว่าไอ้ริคมีแฟนแล้ว ไอ้นี่มันเสือซุ่มนี่หว่า เข้าใจเลือกแฟนด้วย"กรพูดด้วยรอยยิ้ม เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นหน้าแฟนของเพื่อนรักเพราะเขาหยิ่งและเรื่องมากจนไม่คิดว่าจะมีใครอยู่กับเขาได้
"ไม่ใช่แฟนค่ะ"มีนารีบปฏิเสธทันที ทำให้กรวิชงงรีบหันไปมองมาร์คเพื่อขอคำตอบ
"เรื่องนี้ให้นายเป็นคนบอกเองดีกว่าครับ"มาร์ครีบเอาตัวรอด
"คุณมีนามาแล้วผมว่าเรากลับไปพักกันก่อนดีกว่าครับคุณกรพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ คุณมีนาอยู่ได้มั้ยครับ"
"พวกคุณไปพักผ่อนได้เลยค่ะหน้าตาดูเหนื่อยๆทางนี้มินดูแลเองค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง"
เมื่อเห็นมีนารับปากจะเฝ้าไข้อีริคแทนแล้วชายหนุ่มสองคนจึงขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนเพราะคืนนี้พวกเขาเองก็เหนื่อยมามากเช่นกัน โดยเฉพาะกรที่ลากยาวมาตั้งแต่เมื่อวานแต่เพราะเป็นห่วงเพื่อนจึงคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
"มิน มิน มิน"อีริคเรียกมีนาเสียงแผ่วเบา
"คุณอีริคมินอยู่นี่ค่ะ มินอยู่ตรงนี้คุณพักผ่อนนะคะ มินจะเฝ้าอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน"มีนาเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงและกุมมือชายหนุ่มไว้ด้วยความเป็นห่วง
เหมือนว่าเสียงพูดของเธอเขาจะได้ยินและรับรู้ได้ ความอบอุ่นจากมือของเธอที่ส่งผ่านมายังมือของเขาทำให้อีริคนอนหลับพักผ่อนได้โดยไม่เพ้ออีก ไม่นานมีนาก็เผลอหลับไปพร้อมกับมือที่ยังจับมือเขาเอาไว้แน่น
รุ่งสางอีริคลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบๆห้องพร้อมกับตั้งสติอยู่สักพักก่อนจะพึมพำเบาๆ
“หิวน้ำ”
มีนาเมื่อสัมผัสได้ถึงมือของคนที่นอนพักอยู่กระดิกและได้ยินเสียงพูดแผ่วเบาจึงสะดุ้งตื่น
“คุณอีริคฟื้นแล้วหรอคะ เมื้อกี้คุณว่าอะไรนะคะ”
เมื่อเห็นหน้าสาวน้อยที่เพ้อถึงอยู่ทั้งคืนทำให้อีริคตกใจอยู่ไม่น้อยแต่เพราะยังไม่มีแรงจึงถามอะไรมากไม่ได้
“หิวน้ำ”
“รอแป๊บเดียวนะคะ”มีนาค่อยๆพยุงอีริคลุกขึ้นนั่งและเทน้ำใส่แก้วส่งให้เขาดื่ม อีริคค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้และก้มลงดูดน้ำ
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”อีริคถามมีนาหลังจากเริ่มปรับตัวได้แล้วเพราะก่อนหน้านี้ที่ตื่นมาตอนแรกยังมึนๆงงๆอยู่
“คุณมาร์คให้คนไปรับมาค่ะบอกว่าคุณไม่สบาย”
“เหนื่อยมั้ย”อีริคถามพร้อมกับพยายามยกแขนขึ้นมาลูบหัวมีนา
“โอ้ย!”
“อยู่นิ่งๆสิคะจะขยับแขนทำไม เดี๋ยวแผลก็ฉีกหรอกค่ะ”มีนาดุคนตัวโต
“ดุจัง”
“ขอโทษค่ะ ก็คุณดื้อ”
“ขอโทษทำไม เป็นตัวของตัวเองแบบนี้น่ารักดีผมชอบ”อีริคพูดและมองหน้ามีนาด้วยสายตาหวานเยิ้ม จนมีนาเขินหน้าแดงก่ำรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“เจ็บมากมั้ยคะ”
“เจ็บนิดหน่อย ผมแข็งแรงจะตายแผลแค่นี้สบายมากคุณไม่ต้องเป็นห่วง เหนื่อยมั้ย ได้นอนบ้างหรือยัง”อีริคเป็นฝ่ายถามมีนาบ้าง
“คุณไม่ต้องห่วงมินหรอกค่ะ มินไม่ใช่คนป่วยซักหน่อย”
“เมื่อคืนยังไม่ได้นอนใช่มั้ย ขึ้นมานอนด้วยกันมั้ย”
“ไม่นอนค่ะ เมื่อคืนมินนอนบนรถตู้แล้ว คุณน่ะสิคะต้องพักผ่อนเดี๋ยวจะไม่หายง่ายนะคะ”มีนาบอกเขาให้สบายใจทั้งที่จริงๆแล้วเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำเพราะเป็นห่วงเขามาก พองีบหลับได้เพียงครู่เดียวเขาก็ตื่นขึ้นมาก่อน
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปนอนพักที่โซฟา ผมถึงจะยอมนอน”
“ก็ได้ค่ะ แต่ตอนนี้คนป่วยต้องพักผ่อนเยอะๆนะคะไม่พูดแล้วนะคะ”
“ค้าบ”อีริคตอบรับมีนาเสียงหวานพร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาหวานเยิ้ม ทำให้มีนาที่กำลังปรับเตียงและห่มผ้าให้เขาอยู่หยุดชะงักหน้าแดงด้วยความเขิน อีริคที่นั่งจ้องเธออยู่เผลอยิ้มกว้างชอบใจกับท่าทางของสาวน้อยตรงหน้าคนอะไรยิ่งเวลาเขินยิ่งดูน่ารัก
“พักผ่อนได้แล้วค่ะ”มีนาจัดผ้าห่มให้เขาเรียบร้อยแล้วรีบเดินไปนอนบนโซฟาทันที
หลังจากเอนหลังนอนบนโซฟาตัวใหญ่ได้ครู่เดียวมีนาก็หลับไปด้วยความเพลีย ทำให้อีริคที่นอนมองหน้าเธออยู่ยิ้มอ่อนออกมาพร้อมกับพึมพำเบาๆ
“ไหนว่านอนเต็มอิ่มแล้วไม่ง่วงแล้วไง หัวถึงหมอนก็หลับเลยนะ”
ใจจริงอีริคอยากให้คนตรงหน้านั่งเฝ้าเขาอยู่ข้างๆแต่เพราะเป็นห่วงกลัวเธอไม่ได้พักผ่อน เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคนจึงต้องให้เธอไปนอนพัก เขานอนจ้องมองใบหน้าสวยของเธออยู่ครู่หนึ่งก็นอนหลับตามมีนาไป
“เฮ้ย ไอ้ริคฟื้นแล้วหรอเป็นยังไงบ้างวะ”กรวิชพูดเสียงดังถามอีริคเมื่อเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามาแล้วเห็นเพื่อนนอนลืมตาอยู่บนเตียงในช่วงสาย แต่โดนอีริคทำตาดุใส่และทำไม้ทำมือให้เงียบๆพร้อมกับส่งสายตามองไปที่มีนาที่นอนหลับอยู่บนโซฟา กรวิชเมื่อมองตามสายตาเพื่อนก็รีบปิดปากเงียบทันที
“มึงเป็นยังไงบ้าง เจ็บมั้ย”กรวิชกระซิบถามเพื่อนรักหลังจากเดินไปนั่งข้างๆเตียงแล้ว
“โอเคแล้ว เจ็บนิดหน่อย แล้วไม่มีใครได้รับบาดเจ็บอีกใช่มั้ย
“มีแค่มึงคนเดียวนี่แหละ ที่เหลือก็แค่บาดเจ็บเล็กๆน้อยๆ ขอบใจนะโว้ยที่ช่วยกู ไม่อย่างนั้นกูก็คงได้เป็นผีเฝ้าป่าไปแล้ว แต่ชีวิตมึงก็มีค่ามากทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก ถ้ามึงเป็นอะไรไปกูรับไม่ไหว”
“นายหิวมั้ยครับผมซื้อของกินมาให้เยอะแยะเลย”มาร์คที่พึ่งเดินตามหลังเข้ามาถามอีริคเสียงดังเหมือนกรวิชเมื่อครู่ไม่มีผิด แต่โดนทั้งสองคนทำท่าทางบอกให้เงียบและหันไปมองมีนาที่หลับอยู่
“แต่ละคนเข้ามาทีตะโกนจนได้ยินถึงห้องข้างๆแล้วมั้ง”อีริคบ่นทั้งสองคนที่เกือบทำให้มีนาตื่น
“ขอโทษครับนายคุณมีนาน่าจะเพลียมาก เมื่อคืนคงเฝ้าไข้นายทั้งคืนไม่ได้พัก”
“จะได้นอนได้ยังไงล่ะ ก็ไอ้ริคเล่นเรียกชื่อเค้าทั้งคืน”
“ห๊ะ!!กูเรียกชื่อเค้า”อีริคถามเพื่อนด้วยความงงเพราะพิษไข้เลยทำให้เขาจำอะไรไม่ได้
“ครับ นายไข้ขึ้นเรียกหาคุณมีนาทั้งคืนผมเลยต้องให้คนไปรับเธอมาดูแลนายนี่ไงครับ”
“ว่าแต่มึงกับน้องเค้านี่มันยังไงกันวะไอ้ริค”
“เออ อย่าถามมากถึงเวลาเดี๋ยวกูก็บอกเองแหละ ตอนนี้ออกไปกันเลยบ่ายแก่ๆค่อยกลับมา วางของกินไว้แล้วออกไปกันได้แล้วจะพักผ่อน”
“โอ้โห ไอ้นี่ไล่เพื่อน เห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนสินะมึง คนอุตส่าห์เป็นห่วงรีบมาหา ไปก็ได้มาร์คไปหาอะไรกินกันเจ้าของห้องเขาไม่ต้อนรับเราแล้ว”
“พูดมากไปได้แล้ว”
- Writer
