ในค่ำคืนที่ทั้งคู่ได้ร่วมเรียงเคียงหมอนโดยที่ยังมิได้เข้าพิธี เทียนหรานยังคงนอนกอดร่างเล็กไว้แนบอก จนสายของวันจึงได้พากันตื่นขึ้นมา ซูฮวาดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดอีกฝ่าย เพราะมิคุ้นชินกับการนอนเช่นนี้
“ตื่นแล้วหรือน้องหญิง”
“พระองค์ปล่อยมือก่อนได้หรือไม่หม่อมฉันจะลุกเพคะ สายมากแล้วพี่ม่านหลี่คงเป็นห่วงแย่”
“มิต้องกังวลหรอกนางรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าเจ้าอยู่ในห้องนี้ นางคงตั้งสำรับรอแล้ว ลุกไหวหรือไม่”
เทียนหรานประคองคนน้องให้ลุกนั่ง แต่กลับต้องเจอกับสายตาตำหนิ จนเขาต้องยิ้มออกมา เพราะนางคงกำลังก่นด่าเรื่องเมื่อคืนอยู่เป็นแน่ ถึงได้มีท่าทางเช่นนี้
“ใครกันล่ะเพคะที่ทำให้หม่อมฉันระบมตัว”
“พี่ขอโทษที่จับเจ้ากินทั้งคืน ก็ชายาน่ารักถึงเพียงนี้ จะให้พี่อดใจได้เช่นไร ตั้งแต่พบเจอเจ้าเมื่อปีก่อน ก็มิเคยยุ่งกับผู้ใดอีก จนถึงเมื่อคืนรู้หรือไม่”
นัยน์ตาสวยเบิกกว้างเพราะมิอยากเชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่
