หลังจากซูฮวามีอาการเช่นนั้น นางก็มักจะเก็บตัวเงียบ จนเทียนหรานนั้นอดหวั่นใจมิได้ เกรงว่าชายาที่พึ่งแต่งงานกันของตนจะจดจำเรื่องราวเก่าๆ ได้ และมิอยากอยู่ร่วมชายคากับตนขึ้นมา
“ท่านอ๋องอย่าพึ่งกังวลเลยนะพะย่ะค่ะ พระชายาอาจจะแค่ทรงเหนื่อยจากงานเลี้ยงก็เป็นได้”
“พระชายามิได้ออกจากห้องเสียด้วยซ้ำไห่เฉิง เจ้ากล่าวสิ่งใดก็ใคร่ครวญให้ดีเสียก่อนเถอะ”
หลู่ถงหันมาตำหนิสหาย เพราะสิ่งที่เอ่ยก็เพียงแต่อยากให้ท่านอ๋องสบายใจ แต่ผู้เป็นนายนั้นมิได้โง่จนคิดไม่ได้ว่ามิได้เป็นเช่นนั้นแม้แต่น้อย
“ข้าก็แค่อยากให้ท่านอ๋องมิต้องคิดมากเช่นนี้”
“คิดมากสิดีจะได้หาทางแก้ได้”
สองสหายยังคงเอ่ยด้วยเสียงเบา เพราะมิอยากรบกวนผู้เป็นนายซึ่งตอนนี้กำลังนั่งนิ่งอยู่ในสวน ตรงข้ามห้องนอนของพระชายาที่พึ่งแต่งงานกันได้เพียงสามวัน หลังจากนั้นนางก็เก็บตัวเงียบ มิออกมาพบเขาแม้แต่น้อย นัยน์ตาคมยามนี้หม่นลงเห็นได้ชัด
แต่ก็ตาโตทุก
