หลังจากเลิกเรียน ตอนนี้ฉันกับยี่หวามาเดินห้างด้วยกัน เพราะมีกระเป๋าคอลเลกชันใหม่เข้า เพื่อนของฉันคนนี้ให้คติว่าซื้อแล้วไม่ได้ใช้ยังดีกว่าอยากได้แล้วไม่ได้ซื้อ
พอเจอหน้าไทเกอร์ที่มหาวิทยาลัยไทเกอร์ทำตัวปกติ นิ่งมากกว่าทุกวันจนรู้สึกแปลกกับท่าทางหลากหลายอารมณ์ของเขา ฉันเองก็ทำอย่างเขา ไม่พูดไม่ถามว่าเมื่อคืนโทรมาโกหกอย่างนั้นทำไม หากตัดสินใจไปกับเขาโดยไม่โทรถามแม่ก่อนจะเกิดอะไรขึ้น
“แกจะไปวันเกิดน้องเพลงจริง ๆ เหรอจ๋าย”
“น้องอุตส่าห์ชวนจะไม่ไปได้ยังไงยี่หวา อีกอย่างแกกับโอดินก็ไปหนิ”
ยี่หวาพยักหน้า เข้าใจว่าตอนนี้เพื่อนเป็นห่วงความรู้สึก แต่ตอนนี้ฉันกำลังปล่อยวางทุก ๆ อย่าง จะเป็นยังไงก็ปล่อยให้เป็นไปไม่อยากยึดติดกับความรู้สึกแย่ ๆ อีกแล้ว ถึงตอนนี้มันจะยังแย่มาก ๆ ก็ตาม
“เรื่องที่เปิดโอกาสให้ริวแกพูดจริง ๆ ใช่ไหม”
“อื้อ ริวน่ารักนะ”
“แต่พี่ชายริวนี่สิ ดูก็รู้ว่าสนใจแกมาก”
ฉันถอน
