Tiger - 7 ของเดิมพัน
1343 Words
ผ่านไปสามวัน จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่รู้เรื่องแข่งสนามเถื่อนเลย พอเปิดประเด็นถามไทเกอร์ก็เลี่ยงคำตอบ ทำให้น้อยใจหนักถึงขั้นงอนไม่คุยด้วย
“จ๋ายไปเรียนกับไทเกอร์หรือเปล่า”
“ไม่ วันนี้จะไปพร้อมใจ๋”
ฉันตอบฝาแฝดของตัวเองก่อนจะชะเง้อมองออกไปข้างนอกบ้านเห็นรถของไทเกอร์จอดอยู่แต่ไม่สนใจ ตั้งแต่วันนั้นเราสองคนก็คุยกันน้อยลง เพราะงอนที่เพื่อนคนนี้มีความลับ จะเป็นใครไม่ว่าเลยแต่กับไทเกอร์มันรู้สึกนอยจริงๆ
“เมื่อวานก็ไม่ยอมไปด้วย รายนั้นจอดรถรอตั้งนาน พอเรียนก็แทบไม่คุยกัน ทะเลาะกับไทเกอร์ใช่ไหม” ใจ๋ถามพร้อมกับเดินมาหยุดตรงหน้า มองด้วยสายตาที่เค้นจะเอาคำตอบ
“ไม่มีอะไร”
“รู้ไหมว่ามันดูออกง่ายมากเลยนะเวลาจ๋ายกับไทเกอร์ทะเลาะกันน่ะ”
“……..” ใช่มันดูออกง่ายเพราะเราตัวติดกันตลอดแต่พอตอนนี้ต่างฝ่ายต่างตึงใส่กัน ใครจะมองไม่ออกบ้างล่ะ
“ไปคุยกันดีๆ ปล่อยไว้นานไม่ดีนะจ๋าย”
“อื้อรู้แล้ว”
“สรุปวันนี้จะไปเรียนพร้อมใจ๋ไหม?”
“ไม่แล้วเดี๋ยวจ๋ายไปพร้อมไทเกอร์”
ฉันหยิบกระเป๋าดิออร์ที่ไทเกอร์ชื้อให้ในวันเกิดขึ้นมาสะพาย จากนั้นก็เดินออกจากบ้านตรงไปยังรถออดี้สีดำที่จอดรออยู่
“โดนใจ๋ดุมา?” พอเข้ามานั่งในรถคนที่รออยู่ก็เลิกคิ้วถามทันที “นายไปบอกให้ใจ๋มาคุยใช่ไหม”
“งอนอะไรไม่เข้าเรื่องอ่ะจ๋าย”
“ก็แล้วทำไมถึงไม่ง้อล่ะ นายเมินฉันก่อนนะ”
“ยอมพูดด้วยรึไง พอถามก็ทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา จะเอาอะไรก็บอกดิ”
“ถ้าบอกแล้วจะทำไม”
“จะหามาให้”
“รีบไปเถอะสายแล้ว”
ไทเกอร์พยักหน้า บทสนทนาของเราสองคนจบลงแค่นั้น แต่ฉันนี่สิกำลังคิดว่าควรจะเปิดประเด็นถามเรื่องแข่งสนามเถื่อนอีกครั้งดีไหม
ถ้าถามแล้วเราจะมีปัญหากันอีกหรือเปล่าและก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ยอมพูด
เพราะมีเรื่องว้าวุ่นใจทำให้วันนี้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร พอมองหน้าไทเกอร์แล้วมันก็อยากรู้เรื่องที่ติดข้างในใจมันซะตอนนี้เลย
“แวะไปคอนโดนายก่อนได้ไหม” ฉันบอกขณะเรากำลังนั่งรถกลับบ้าน คนที่ถูกชวนหันมามองทำคิ้วขมวดใส่เป็นคำถาม “ไปทำไม?”
“มีเรื่องจะคุย”
“ไม่ไป วันนี้แม่ให้รีบกลับ”
“อย่ามาอ้าง”
“ไม่ได้อ้าง”
“แค่แวะไปแป๊บเดียวไม่เสียเวลาขนาดนั้นหรอก”
“พออยู่ด้วยกันที่คอนโดมันไม่เคยแป๊บเดียวหรอกจ๋าย”
ฉันส่งสายตายั่วยวนก่อนจะพูดเสียงอ้อน “แล้วไม่อยากอยู่กับจ๋ายหรอหรือเบื่อกันแล้ว”
“ดื้อว่ะแม่ง!! ขี้อ่อยขนาดนี้ใครจะไปเบื่อ”
ไทเกอร์สบถเบาๆ เขาขบกรามแน่นก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางขับรถไปยังคอนโดหรูใจกลางเมืองโดยใช้เวลาไม่นานนักเราก็มาถึง
#ภายในห้อง
“เรื่องแข่งรถ” ก้าวขาเข้ามาในห้องฉันก็เปิดประเด็นถามทันที มันเก็บไว้ไม่ได้แล้วถ้าไม่อยากทะเลาะกันอีกเขาต้องพูด
เมื่อกี้ยังเถียงอยู่เลยพอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วทำไมเงียบไปอีกล่ะ จะไม่ยอมบอกจริงๆ หรอ แข่งสนามเถื่อนมันอันตรายจะตาย
เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่เงียบทำให้ถอนหายใจเบาๆ อย่างเบื่อหน่ายที่ไทเกอร์มีท่าทางเมินเฉยแบบนี้อีกแล้ว
“จะไปดูนะ มีแข่งวันไหน”
“ไม่ต้องไปหรอก อันตราย” ทีแบบนี้ล่ะตอบเร็วเชียวนะ ฉันกอดอกพร้อมกับถามต่อ “ถ้าอันตรายแล้วจะลงแข่งทำไม สนามปกติก็แข่งได้”
“ชอบความท้าทาย”
“จ๋ายจะไปดู”
“อ้อนยังไงก็ไม่ให้ไป”
“จริงหรอ”
“อย่าจ๋าย”
ฉันยกมือขึ้นคล้องลำคอหนาก่อนจะดันให้คนตัวสูงถอยหลังไปติดกับขอบโซฟาตัวใหญ่ จากนั้นก็กดให้เขานั่งลงแล้วขึ้นมาคร่อมบนตักด้วยความเร็ว
“มันมีอะไรทำไมไม่อยากให้ไป”
“เป็นห่วง”
“ดูแลตัวเองได้”
“รออยู่ห้อง แข่งเสร็จเดี๋ยวรีบกลับมาหา”
“หมายความว่ายังไง?”
“แข่งคืนนี้”
“ตอนกลางคืน?”
“อืม สองทุ่ม”
ได้ฟังคำตอบถึงกับต้องขมวดคิ้ว นี่มันอันตรายมากเลยนะ ถึงจะเป็นสนามของรุ่นพี่ที่สนิทก็เถอะ เหตุการณ์ของพี่เสือก็มีให้เห็น ไม่รักชีวิตตัวเองบ้างหรือไงทำไมชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงขนาดนี้
“ตกลงไหม?” พอเห็นว่าฉันไม่ยอมตอบอะไรคนตรงหน้าก็ถามย้ำ
เราสองคนต่างไม่มีใครยอมลดละสายตาจากใบหน้าของกันและกัน เหมือนมีแรงดึงดูดทำให้ระยะห่างของใบหน้านั้นแคบลงเรื่อยๆ จนไม่มีช่องว่าง
ครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายเริ่มจูบก่อนและไทเกอร์ก็ตอบรับเป็นอย่างดี ฝ่ามือหนาซุกซนลูบไล้บนเรียวขาแถมยังถกกระโปรงขึ้นทำให้ฉันต้องผละริมฝีปากออกแล้วจ้องดุคนที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ขอไปด้วยนะ”
“เฮ้อ!!”
“จะไม่ดื้อไม่ซน”
“อย่างเธอทำได้ที่ไหน”
“สัญญา” ไม่ได้ไปด้วยฉันคงนอนไม่หลับแน่ๆ ให้ตายสิถ้าไม่เค้นถามจะเป็นยังไงเนี่ย
“โอดินบอกว่าฉันเป็นเครื่องรางของนาย ถ้าอยากชนะก็ต้องพาเครื่องรางชิ้นนี้ไปด้วยสิ”
“เพ้อเจ้อ” มือใหญ่ล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วพูดต่อ “จะไปก็ไป เดี๋ยวให้เฮียค่ายเตรียมห้องวีไอพีไว้ให้”
“เย้!! ไทเกอร์ของจ๋ายน่ารักที่สุด”
“อย่าบีบแก้มมันเจ็บ”
ฉันรีบลุกขึ้นจากตักแล้วกดโทรศัพท์โทรหายี่หวากับโอดินเพื่อชวนไปดูไทเกอร์แข่ง แต่สองคนนั้นบอกว่าไม่ว่างกันทั้งคู่
สนามแข่งเขตนอก
ฝากจ๋ายบอกที่บ้านแล้วว่าวันนี้จะกลับดึกๆ เดี๋ยวไทเกอร์ไปส่ง ทางบ้านเราสองคนไม่ว่าหรือห้ามอะไรเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ปล่อยจนบางทีก็แอบสงสัยว่าไม่หวงลูกสาวบ้างเลยหรอ
พอถึงที่สนามไทเกอร์ก็พาเข้ามาในห้องวีไอพีแล้วรีบออกไปเพราะใกล้ถึงเวลาแข่ง เชื่อไหมว่าฉันน่ะอยากไปนั่งบนอัศจรรย์เชียร์มากๆ แต่ถูกห้าม
ดูในห้องแบบนี้มันสนุกที่ไหนกันเล่า เฮ้อ!!
นั่งไปแป๊บนึงรู้สึกปวดฉี่ก็เลยเดินออกมาเข้าห้องน้ำอย่างเร่งรีบเพราะกลัวจะแข่งก่อนทำให้พลาดช็อตสำคัญ แต่ระหว่างที่เอื้อมมือไปกดโถชักโครกก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงคนคุยกันแว่วมาจึงเงียบฟัง
“สนใจของเดิมพันชิ้นไหนล่ะมึง”
“ดูๆ ไว้อยู่เฮีย”
“ผู้หญิงสินะ ไอ้คลื่นบอกว่าพอมึงเห็นภาพที่ส่งไปก็รีบตอบตกลง”
“ตอนแรกก็แบบนั้น แต่ตอนนี้ผมคงเปลี่ยนเอารถ”
“ผิดคาด กูคิดว่าจะเลือกผู้หญิง”
“ได้ที่ไหน วันนี้จ๋ายขอมาด้วย”
“เพื่อนจริงดิ มึงดูแคร์มากนะ”
“แค่เพื่อนครับเฮีย แต่จะเอาผู้หญิงกลับด้วยมันก็ยังไงๆ อยู่นะ”
“ดีลนอกรอบดิ ให้เธอไปหาที่คอนโด สวยนะมึงไม่เอาเสียดายแย่”
เสียงบทสนทนานั้นดังมาจากทางหลังผนังของห้องน้ำ ไม่รู้ว่าอีกคนคือใครแต่ที่จำได้แม่นเลยคือเสียงของไทเกอร์ และที่ทำให้มั่นใจมากๆ เพราะมีชื่อฉันอยู่ด้วย
นี่คงเป็นเหตุผลที่ไม่ยอมบอกกันตั้งแต่แรกสินะ
- Writer
