แก๋ง ๆ ครืดคราด ๆ เสียงโซ่กระทบกับผิวหนังและพื้นกระเบื้องดังต่อเนื่องเมื่อมือเล็กพยายามแกะมันออกหลายครั้งต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล
“เวรเอ๊ย!”
เสียงหวานสบถออกมาอย่างโมโหเพราะนี่ก็หลายวันแล้วที่เธอถูกล่ามโซ่เอาไว้อยู่ในห้อง ดีที่มันเป็นโซ่ยาวเธอยังเดินเหินไปได้ทั่วห้อง แต่เธอยังคงไม่พอใจที่ถูกกุมขังอยู่แบบนี้
ไม่รู้อยู่ดี ๆ เขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้กลับมาเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้อีก วันนั้นที่เจอกับเคนแล้วสั่งให้เธอขึ้นห้องมาก่อน พอเธอขึ้นห้องมาได้ไม่นานเขาก็ตามเข้ามา
และใช้อารมณ์ใส่เรือนร่างของเธอจนถึงเช้า พอลืมตาขึ้นมาถึงได้รู้ว่าโดนจับล่ามโซ่เหมือนกับวันแรกตอนนั้น คนก่อเหตุก็ไม่อยู่อีกไม่รู้ไปตายห่าที่ไหน
แต่...ตายได้ก็ดีความแค้นเธอจะได้จมหายไปกับหลุมศพของเขา
“ยังหายใจอยู่อีกเหรอ หลงคิดว่ากลั้นใจตายไปแล้ว”
มิลามองหญิงสาวที่เยื้องย่างเดินเข้ามาด้วยสายตาที่พร้อมจะจิกกัดให้อีกฝ่ายตายเ
