“หม่ามี๊!”
ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง เธอไม่รู้ว่าแม่ที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นความจริงหรือความฝันกันแน่
“หม่ามี๊เองลูกรัก แด๊ดดี๊ก็อยู่กับหนูด้วย” มิลินพูดอย่างดีใจเมื่อเห็นลูกสาวฟื้นขึ้นมาสักที
เพราะตั้งแต่พาตัวมาเธอเอาแต่หลับจนผ่านมา 2 วันเธอถึงยอมฟื้นขึ้นมา
“หม่ามี๊จริง ๆ เหรอคะ” เธอถามอย่างสับสนเพราะจำได้ว่าตนเองอยู่ที่อเมริกากับคนใจร้าย และครั้งล่าสุดจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องและบังให้เธอกินอะไรบางอย่าง เธอไม่ยอมกินจึงใช้ให้คนเอามากรอกปากแทนหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“ลูกหนูละ ลูกหนูเป็นไงบ้าง” เธอถามเสียงสั่นและเอามือกอดท้องของตนเอง
“เจ้าตัวเล็กยังอยู่กับเราลูก หนูไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้หนูกับหลานอยู่ในมือแด๊ดดี๊แล้ว”
“ฮึก ฮื่อ หนูคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว” มิลาปล่อยร้องไห้โฮออกมาและสวมกอดพ่อกับแม่ด้วยความคิดถึง
“เรากลับบ้านกันนะลูก” ลูคัสปลอบลูก
