35
ผ่านไปหลายวัน ความผิดปกติของพี่ติณห์ทำให้ฉันเริ่มไม่สบายใจหนักเข้าไปทุกวัน เขาติดฉันมาก! เรียกหาฉันตลอด อย่างเช่นตอนนี้
"หมูหวาน หมูหวานอยู่ไหน"
"อยู่ในห้องค่ะ"ฉันตะโกนบอก ที่ฉันหนักใจไม่ใช่เพราะเขาติดฉันนะ แต่เพราะเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง ตามใจฉันหมดทุกอย่างเกินไป ฉันลองทำสิ่งที่ไม่ควรทำ เขาก็ไม่ห้ามไม่โกรธ ไม่ดุเหมือนเคย แถมแววตาของเขายังเศร้าเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
สวบ
"แต่งตัวหรอ"เขาเดินมาสวมกอดอ้อนฉัน ก็เห็นอยู่ว่าฉันกำลังใส่ชุดนอน
ปกติเขาก็อ้อนอยู่แล้วแหละ แต่ไม่ถึงกับติดฉันมากขนาดนี้ ห่างไม่ถึงสามนาทีต้องเรียกหาแล้ว ดีนะไม่โดดเรียนไปนั่งเฝ้าฉันที่ห้องเรียน
ฉันว่าเราต้องคุยกันยาวแล้วล่ะ
"พี่ติณห์กลัวหมูหวานหายใช่มั้ย"ฉันจูงมือเขามานั่งที่เตียง ปรับความเข้าใจกัน ฉันไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้
"..."ก้มหน้าไม่ตอบ ในดวงตานั้นเศร้าหมอง
"หมูหวานไม่หายไปไหนหรอก"
"ก็เราบอกว่าจ
