อย่าร้ายซี่ ไอ้จอมโหด หมูหวานกลัว

4.ก็งั้นๆ

4

ตกเย็นฉันก็แยกทางกับเพื่อน นั่งรถเมล์กลับมาที่คอนโด ป้ายรถเมล์ก็ไกลกว่าจะเดินถึง รับน้องเหนื่อยก็เหนื่อยเหมือนร่างจะแหลก พลังก็หมด แทบจะคลานเข้าห้องเลย

ตี่ ดี ดี๊ แกรก!

เข้ามาในห้องก็เจอไอ้คนใจร้ายยืนพิงประตูห้องนอนรอหาเรื่องฉันชัดๆ

"ฉันไปส่งถึงที่ ไม่คิดจะตอบแทนฉันบ้างเลยหรอ"นั่นไงว่าแล้ว

"ตอบแทนยังไง?"จะเอาอะไรกับหมูหวานคนนี้!

"ข้าวเย็นไง ถึงฉันจะไม่ไปส่ง เธอก็น่าจะคิดได้นะว่าต้องทำอะไรบ้าง คิดจะมาอยู่เฉยๆรึไง"

"ในตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่ากับเบียร์"ก็ไม่รู้เขาดำรงชีพยังไงเหมือนกัน

"ไปซื้อสิ"

"ไม่มีรถ"

"เรื่องมาก!"

ซุปเปอร์มาเก็ต

เขาขับรถพาฉันมาซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆคอนโด ยังไงเขาก็จะให้ฉันทำกับข้าวให้เขาให้ได้

"พี่ติณห์จะกินอะไร"ฉันถามคนที่ทำหน้าที่เข็นรถเข็น

"อยากทำอะไรก็ทำ"

"แกงจืดกับไข่เจียวมั้ย"

"ไข่เจียว? ขับรถมาตั้งไกลนี่นะ"คิ้วเข้มขมวดมองหน้าฉัน

"แกงจืดกับหมูผัดล่ะ"

"แล้วแต่"

"แล้วแต่อะไร ทีบอกจะทำไข่เจียวก็ไม่กิน"ฉันมองค้อนคนตัวโต ก่อนจะเดินหยิบของใส่รถเข็น พลางพึมพำกับตัวเอง

"ย่าสอนให้กุลสตรีอย่างเธอบ่นเป็นด้วยหรอ"เขาเข็นรถเดินตามมาติดๆ

"ก็วันนี้หมูหวานเหนื่อยนี่"ฉันบอกปากยื่นหน้าย่น เหนื่อยก็เหนื่อยยังจะมาใช้อีก

"โดนลงโทษหรอ?"

"เปล่า"ฉันตอบหน้าเนือย เดินหยิบของไปเรื่อย กะจะซื้อตุนไว้ทำกินเองด้วย โดยเฉพาะไข่!

ใช้เวลาไม่นานก็ซื้อของเสร็จ กลับมาถึงคอนโดฉันก็ไม่รอช้าเดินเข้าครัว ส่วนไอ้คนใจร้ายก็นั่งดูทีวีรอสบายใจเฉิบ

"เสร็จยังเนี่ย"ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงเขาก็เดินเข้ามาตาม สงสัยหิวจัด

"อือ ใกล้แล้ว พี่ติณห์นั่งเลย"ฉันบอกพลางตักข้าวใส่จานจัดโต๊ะให้คุณชาย

"กินเสร็จแล้วเรียกหมูหวานนะ"

"เธอไม่กิน?"

"หมูหวานอยากพัก"ตอนนี้ไม่มีอารมณ์กินข้าวหรอก ขอไปอาบน้ำจัดการธุระส่วนตัวดีกว่า พอดีกับเขากินเสร็จฉันก็จะออกมาเก็บจาน จากนั้นก็จะไปเฝ้าพระอินทร์เลย คิดถึงผ้าห่มหมอนสุดๆ ตอนนี้เดินตัวลอยไปหมดแล้ว

ผ่านไปอีกชั่วโมงได้ ฉันอาบน้ำจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย พี่ติณห์ก็ยังไม่เรียก เขาไม่น่าใช้เวลากินนานขนาดนี้ ฉันจึงเดินออกมาดู เห็นไอ้คนใจร้ายกำลังยกจานเข้าไปเก็บ

"ก็ไม่ได้ใจร้ายไปหมดซะทุกอย่างนี่"ฉันเดินอมยิ้มเข้าไปช่วย

"อร่อยมั้ยคะ"

"ก็งั้นๆ"เขายักไหล่แล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ฉันเก็บจานต่อ

"งั้นๆหรอ?"ปกติทำให้ย่าทาน ย่าจะชมตลอด ใครๆก็บอกว่าอาหารที่ฉันทำมันอร่อยมาก หรือว่าฝีมือตกนะ

ฉันสงสัยจึงเดินไปเปิดหม้อเพื่อชิมฝีมือตัวเองแต่...

ว่างเปล่า

"งั้นๆหรอ กินซะหมดหม้อเลย"ฉันพึมพำอมยิ้มขำ แม้แต่เศษผักยังไม่เหลือเถอะ

"ต่อไปนี้เธอต้องทำอาหารให้ฉันทุกวันเข้าใจมั้ย"เขาเดินกลับมา ทำท่าขึงขัง กลัวเสียฟอร์มละซี่ อาหารฉันอร่อยก็บอกมาเถอะ

"ทุกมื้อเลยหรอ"

"เช้ากับเย็น หรือว่าทำไม่ได้?"

"ทำได้ค่ะ"มีให้ตอบว่าไม่ได้มั้ยล่ะ เดี๋ยวก็ว่าฉันอีก

"ดี!"เขาทำท่าทางพอใจแล้วเดินกลับห้อง แต่ก็ยังเก็กขรึม

ชิ!

"ดีๆๆ ชิ!"ฉันทำท่าล้อเลียนตามหลัง อยู่ต่อหน้าไม่กล้าหืออือหรอก ได้แต่ทำลับหลังนี่แหละ