5.งานพิเศษ
827 Words
5
หลายวันผ่านไปเร็วเหมือนโกหก อัปเดตชีวิตของฉันตอนนี้ ในรั้วมหาลัยมีความสุขดีมีเพื่อนคุย เพื่อนเล่น เพื่อนเรียน เรียนก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่ก็พอถูๆไถแหละ ส่วนที่ห้องก็ถือว่าโอเคถ้าไอ้คนใจร้ายให้ค่ากับข้าวฉัน! เหลืออีกตั้งหนึ่งอาทิตย์กว่าจะครบเดือนแต่เงินฉันหมด! เพราะไอ้คนใจร้ายนั่นแหละสั่งๆจะกินนั่นกินนี่ แต่เงินไม่ให้สักแดงเดียว จะขอเดี๋ยวก็หาว่าฉันมาพักเฉยๆควรออกค่าอาหารบ้าง จะโทรขอย่าเพิ่มก็เกรงใจท่าน อีกอย่างเดี๋ยวไอ้คนใจร้ายก็หาว่าฉันฟ้องย่าอีก! จะทางไหนก็ไม่ได้ตอนนี้เครียดมาก!
"มีงานอะไรให้ทำไม"ฉันนั่งเท้าคางมองเพื่อนตาปริบๆ ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง
"เป็นถึงลูกพี่ลูกน้องของมหาเศรษฐียังจะต้องทำงานอีกหรอ"ใบบัวแซะ
"ก็แล้วไงเงินเขาไม่ใช่เงินเรานี่"เขาจะรวยแค่ไหนก็ไม่ได้แบ่งให้ฉันใช้นะ
"ฉันรู้จักกับผู้จัดการไนต์คลับอยู่ที่นึง เห็นว่าช่วงนี้ขาดเด็กเสิร์ฟ ลองไปดูมั้ยล่ะ"ขนมปังพูดขึ้น ความหวังอันริบหรี่ของฉัน
"อือๆ ได้สิ"
"แล้วแกไปรู้จักกับผู้จัดการร้านนั่นได้ไง"ใบบัวหันไปถามขนมปัง ยัยนี่ก็สงสัยไปซะทุกเรื่องจริงๆ
"ไปบ่อยไง"
"เฮ้อ!"/"เฮ้อ!"ฉันกับใบบัวมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ ขนมปังเป็นคนชอบเที่ยวมาก ก็ไม่รู้มาอยู่กลุ่มฉันได้ไง เธอบอกว่าชอบเที่ยวก็จริงแต่ไม่ค่อยชอบคบเพื่อนพวกนั้นเท่าไหร่ ฉันก็ไม่เข้าใจตรรกะของเธอเหมือนกัน
เมื่อสรุปได้ว่าฉันจะไปสมัครงานที่ขนมปังแนะนำพอเรียนเสร็จใบบัวกับขนมปังก็พาฉันมาสมัคงานโดยใช้เส้นสายของขนมปัง ฉันจึงได้เริ่มงานวันนี้เลย เป็นอะไรที่โชคดีมาก แถมเงินดีซะด้วย
"ขอบใจนะ พรุ่งนี้เจอกัน"ฉันโบกมือลาเพื่อนๆ เมื่อใกล้ถึงเวลาเริ่มงาน พวกเธอก็ต้องกลับบ้าน ฉันก็ต้องทำงาน
"ตั้งใจทำงานนะ"ขนมปังบอกพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายเช่นเดียวกับใยบัว
"สู้ๆ"
หลังจากส่งเพื่อนกลับ ฉันก็เดินกลับเข้ามาด้านหลังร้าน ก็ไม่รู้ว่าไอ้คนใจร้ายจะโมโหมั้ย ฉันส่งข้อความไปบอกว่าวันนี้จะกลับดึกให้เขาหาข้าวกินเอง แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่ล็อกเกอร์ไม่เอาออกมาเปิดดู
"นี่จินจะเป็นคนสอนงาน ไปเปลี่ยนชุดแล้วเริ่มงานได้"
"ค่ะ"ก้มหัวทักทายคนที่ผู้จัดการแนะนำ แล้วตอบรับคำผู้จัดการก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มของร้าน
"ชุดนี้จริงหรอเนี่ย"ฉันมองตัวเองในกระจก ดูดีไปอีกแบบ เหมือนพวกเด็กเสิร์ฟในละครเลย แต่กระโปรงสั้นไปนิด
แต่ตัวเสร็จก็ออกมาเรียนรู้งานกับพี่จินก่อนร้านเปิด ได้รู้อะไรหลายอย่างเลย เปิดหูเปิดตามาก
"จำไว้นะ เรามีหน้าที่แค่เสิร์ฟอาหารเท่านั้น อย่าเข้าไปยุ่งกับลูกค้า"
"ค่ะ"ฉันพยักหน้าเข้าใจ
งานของฉันไม่มีอะไรยาก แค่เสิร์ฟอาหารตามโต๊ะเท่านั่น หน้าที่รับออเดอร์ฉันยังไม่ได้ทำ เพราะยังไม่รู้เมนูในร้าน ไหนจะไวน์จะเหล้าตัวไหนบ้างอีก จะมีพนักงานรับออเดอร์แยกต่างหาก
หลายชั่วโมงผ่านไป
ตอนแรกก็คิดว่าสบายๆแต่ยิ่งดึกลูกค้าก็ยิ่งเยอะ เดินจนขาขวิดกันเลยทีเดียว เสียงเพลงก็ดังมาก คนก็เยอะเดินเบียดเสียด แล้วยังต้องระวังของหกอีก เป็นงานที่ไม่ง่ายเลยจริงๆ
"มานั่งกับพี่มั้ยน้อง สวยๆแบบนี้ไปเดินให้เหนื่อยทำไม"ผู้ชายวัยรุ่นโต๊ะ4พูดแซวขณะเดินผ่าน นี่ไม่ใช่ครั้งแรก พวกเขาแซวฉันทุกครั้งที่เดินผ่านกันเลยทีเดียว แต่ฉันก็ไม่สนใจเดินผ่านไปเฉยๆ
"โห หยิ่งจังวะ"หนึ่งในนั้นตะโกนขึ้น
พอได้ยินคำนั่นฉันก็หยุดเดิน แล้วชี้ไปที่ป้ายหน้าอกตัวเอง ที่บอกตำแหน่งว่าเป็นแค่เด็กเสิร์ฟ ก่อนจะรีบเดินหนีไป
"หยิ่งๆแบบนี้พี่ชอบนะน้อง 555"
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้เลย ถ้าย่ารู้ฉันตายแน่ นี่คิดถูกคิดผิดเนี่ย รู้สึกไม่ปลอดภัยเลย อยากกลับบ้านแล้วฉันกลัว
"โดนโต๊ะ4แซวอีกแล้วหรอ"พี่จินเดินมาหาฉันที่รออาหารจากพ่อครัวไปเสิร์ฟโต๊ะต่อไป
"ค่ะ"ฉันก้มหน้าตอบ
"ขึ้นไปเสิร์ฟโซนVIPชั้นสองไป"
"ขอบคุณค่ะ"ฉันรีบเงยหน้าขึ้น ก้มหัวขอบคุณพี่จิน เพราะถ้ายังเดินเสิร์ฟชั้นล่างอยู่ฉันก็จะต้องเดินผ่านโต๊ะ4ทุกรอบ
- Writer
