“ก็จริงนะคะ” กันตาพยักหน้าเห็นด้วย
“คุณหญิงย่า คุณพ่อ คุณแม่อนุญาตให้พี่อยู่ที่นี่และยกบ้านเรือนไทยของคุณแม่ให้เป็นเรือนหอ”
“คุณแม่ของพี่คงอยากให้พี่มาดูแลที่ทางที่นี่แน่เลยค่ะ เพราะมีเยอะมาก” กันตานึกตามคำพูดของอีกฝ่าย
“ใช่จ้ะ พี่ก็คิดงั้น แต่พี่ชอบธรรมชาติแบบนี้มากกว่าในเมืองนะ อากาศก็ดี คนก็น่ารักมีน้ำใจ มีความสุขดีออกค่ะ”
“กันตาอยากเป็นคนเมืองค่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็คนเมืองดูเจริญ ศิวิไลซ์แล้วก็มีอะไรให้ตื่นเต้นเยอะแยะ ในป่าในดงน่าเบื่อจะตายค่ะ” กันตาเบ้ปาก เท้าคางทำท่าครุ่นคิด
“นี่แหละ เค้าว่าคนเรามักต้องการอีกอย่างที่คิดว่าดีกว่า จริงๆ อาจจะไม่ดีก็ได้ บางทีกันตาต้องหัดมองรอบข้าง มองคนข้างๆ บ้างนะคะ สิ่งที่ฉาบฉวยภายนอกล้วนเป็นสิ่งลวง เราต้องมองให้ลึกไปถึงเนื้อแท้ก่อนจะตัดสินใจอะไรลงไป”
“พี่หญ้าหวานพูดอะไรคะ กันตาไม่เข้าใจ”
“เดี๋ยวก็เข้าใจไปเองแหละจ้ะ หัดมองรอบข้าง มองคนข้างๆ บ้างนะ
