ดวงใจพ่อเลี้ยงณดล

ไม่ปั้นหน้า

“ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เลยเหรอ” เจ้าบ่าวเอ่ยถามออกมาด้วยรอยยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกสินะที่เขาได้เข้าใกล้เธอ หลังจากที่เขาไม่ได้เจอเธอมานานหลายปีแล้ว

“ใครจะไม่ถอนหายใจออกมาล่ะคะ ในเมื่อเจ้าบ่าวคือพ่อเลี้ยง” พะพายไม่มีทางเก็บอารมณ์ของเธอได้หรอก นี่มันคือวันแต่งงานของเธอก็จริง แต่มันก็คืองานแต่งงานที่เธอไม่อยากให้เกิดไงล่ะ

“แต่งงานกับผมนี่มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” นอกจากจะไม่สลดแล้ว ยังเดินมานั่งข้างๆ เธออีก เจ้าสาวอย่างพะพายก็ขยับหนีจนไปสุดโซฟาแล้ว แต่เขาก็ยังขยับตามอีก คนอะไรหน้าด้านน่าทนจริงๆ ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ว่าเขารังเกียจอีกเหรอ

“แย่สิ แย่แบบที่ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบอกคุณเลยล่ะ ถามจริงๆ เถอะ คุณอยู่ยังไง ไม่เคยมีคนบอกเลยเหรอว่าชาวบ้านเขามองคุณยังไง” พะพายเอ่ยถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็นั่นแหล่ะน้า คนเราไม่มีใครรู้ความเลวของตัวเองหรอก แล้วเขาก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น ที่ไม่รู้ว่าคนอื่นพูดถึงตัวเองแบบไหน

“คนอื่นจะว่ายังไงผมไม่สนหรอก เพราะผมรู้ดีว่าผมเป็นคนแบบไหน” พ่อเลี้ยงณดลตอบออกมาอย่างใจเย็น มันก็จริงนั่นแหล่ะที่เขาไม่สนใจคำพูดที่คนอื่นพูดถึงเขา เขาไม่เคยเก็บเอาคำเหล่านั้นมาคิดให้รกสมอง เพราะตัวเขารู้ดีว่าเขาเป็นคนแบบไหน แต่เธอผู้ที่ไม่เคยรู้จักเขาคงจะเชื่อไปหมดแล้วสิว่าเขาเป็นอย่างนั้น ไม่งั้นเธอคงไม่ทำท่าทางรังเกียจเขาอย่างออกหน้าออกตาแบบนี้หรอกนะ

“อ๋อ...ไม่แคร์ใครแบบนี้สินะ เลยไม่รู้ตัว แล้วก็ใช้เงินซื้อผู้หญิงมาแต่งงานกับตัวเองเพื่อปิดปมด้อย ฉันเข้าใจถูกมั้ย” เพราะว่าไม่พอใจเขา เธอก็เลยเลือกที่จะไม่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ เธอกับเขาแต่งงานกันเพื่ออะไร เขาก็รู้ดี ไม่จำเป็นจะต้องปั้นหน้าเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกดี เธอไม่ต้องการเสแสร้งเพื่อเอาใจเขา เพราะเป้าหมายของเธอมันไม่ใช่ความรักจากเขา มันคืออิสรภาพต่างหากเล่า

“ก็ไม่เห็นต้องแคร์ เพราะว่าไม่ได้ขอเงินใครใช้” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างไม่ยี่หระ แต่คนฟังถึงกับต้องมองหน้าด้วยความประหลาดใจ ไม่แคร์สังคมแล้วหนึ่ง แล้วเธอจะเอาตัวรอดจากคนแบบนี้ได้ยังไงก่อน น่าหนักใจไม่น้อยเลยล่ะ