อันนามาเรียหน้าร้อนผ่าวกับสายตาจาบจ้วงของผู้เป็นสามี เธอยกมือปกปิดหน้าอกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ปฏิกิริยาตอบโต้น่ารักนึกเอ็นดูจากเมียเด็กจอมแสบ ทำเอาเขาเผลอหลุดหัวเราะ ลอบยิ้มออกมาในรอบห้าปี
‘ผู้หญิงอะไรยิ่งเขินยิ่งน่ารักเป็นบ้า’
เคลย์ตันอดแปลกใจตัวเองไม่ได้เช่นกัน ว่าทำไมตอนอยู่ใกล้ชิดรวินดา เขาถึงไม่เกิดอาการเหล่านี้ ทว่าพอเป็นอันนามาเรีย กลับควบคุมตัวเองยาก
“ทาแม็กซ์ เราว่าออกไปคุยกันด้านนอกดีกว่า ปล่อยให้แม่โรสของแม็กซ์จัดการกับเสื้อผ้าตัวเอง ตามพ่อมา”
“มะ ผมไม่ไปกับคุณเคลย์ตัน แม่ครับ”
เด็กชายทาแม็กซ์ส่งสายตาวิงวอนขอความช่วยเหลือจากมารดา เขาถูกบิดาแท้จริงกึ่งจูงกึ่งลากออกจากห้องเสียก่อน
“มานี่ ทาแม็กซ์ ฉัน...เอ่อ พ่อผิดเองที่ตอนแรกพ่อเข้าใจอะไรยาก คิดว่าแม่ของแม็กซ์โกหกหลอกลวงพ่อ พ่อก็เลยเข้าใจผิดว่าทาแม็กซ์ไม่ใช่ลูกของพ่อ พ่อขอโทษ”
เคลย์ตันรู้สึกผิด สำนึกได้เรื่องพูดจาทำร้ายจ
