บทที่2 คนที่เขาคิดว่าเป็นคนรัก
1641 Words
“หมอบอกว่าเคลย์ตันความจำเสื่อมชั่วคราว ถ้าหากว่าหาอะไรมากระตุ้นความทรงจำ เรื่องอะไรที่เขาคุ้นเคยมาก ไม่แน่บางทีป้าอาจจะได้ลูกชายคนเดิมของป้ากลับมา แต่...อีกอย่างป้ากลัว”
ลักษณ์นาราเอ่ยปรับทุกข์ใจกับรวินดา พยาบาลสาวทำหน้าที่ดูแลคนป่วยพิเศษตามจิตอาสา ซึ่งเธอเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของลักษณ์นาราจึงรู้จักสนิทสนม อีกอย่างเธอก็อาสาเป็นพยาบาลพิเศษคอยดูแลลูกชายรูปงามที่ตกหลุมรักแต่แรกเจอ
“คุณป้ากลัวอะไรหรือคะ”
รวินดาเอ่ยถามเพื่อนสนิทของแม่เธอ พยาบาลสาวสวยเลิกคิ้วสูงแปลกใจ คุณป้าลักษณ์นารากลัวอะไร เขาก็ไม่มีพิษสงอันตรายใดๆ ต้องกลัว ออกจะหน้าตาดีหล่อเหลากระชากหัวใจคนริเริ่มมีความรัก ความโลภ ความทะเยอทะยาน หวังจะเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ธุรกิจหมื่นล้านด้วยซ้ำ
“ป้า...กลัวว่าความทรงจำของเคลย์ตันอาจจะไม่ได้กลับมาตลอดชั่วชีวิตนะหนูวินนี่ ป้าคงกังวลมากเกินไป”
ลักษณ์นาราเลือกปิดบังความจริง ไม่ใช่เรื่องที่รวินดาต้องรู้ เธอกลัวว่าความทรงจำเดิมของลูกชายตัวร้ายจะกลับมา กลายเป็นเคลย์ตัน ครูซ จิตใจโหดเหี้ยมไร้ความปราณีเหมือนพ่อของเขา
“คุณป้าคะ วินนี่จะช่วยคุณป้าอีกคนนะคะ วินนี่จะทำให้คุณเคลย์ตันหันมาเห็นวินนี่อยู่ในสายตาของเขาแน่นอนค่ะ”
“ขอบใจหนูวินนี่มากนะ หนูวินนี่ช่างเป็นคนจิตใจดี ถ้าหากลูกชายป้าหายดีเมื่อไหร่ ป้าอาจจะให้หนูวินนี่แต่งงานกับเคลย์ตัน ถ้าหากหนูวินนี่ดูแลลูกชายป้าดี จนลูกชายป้าสนใจหนู”
เรื่องการแต่งงาน คนเป็นแม่ย่อมไม่ได้บังคับลูกชาย (มารดาไม่รู้ว่าลูกชายจัดแต่งงานแต่งเงียบๆ ไม่ออกข่าวครึกโครมว่ามีภรรยา จดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมาย) ถ้าหากเคลย์ตันหายดี สนอกสนใจพยาบาลสาวพิเศษสวยใสน่ารัก แล้วเอ่ยปากเธอขอแต่งงานกับรวินดา เธอก็ยินดี
“คุณป้าพูดจริงเหรอคะ วินนี่จะพยายามให้คุณเคลย์ตันหันมาสนใจ หันมารักวินนี่ให้ได้เลยค่ะ คุณป้าช่วยเป็นกำลังใจกับวินนี่ด้วยนะคะ”
พยาบาลสาวรวินดาเก็บซ่อนความทะเยอทะยานเป็นว่าที่ลูกสะใภ้หมื่นล้านภายในอนาคตข้างหน้า หญิงสาวหน้าสวยหวานใสซื่อ ทว่าข้างในเสมือนน้ำผึ้งเคลือบยาพิษชั้นดี
ลักษณ์นาราโอบกอดคนที่เธอนึกรักนึกเอ็นดูจนอยากให้มาเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ แต่สีหน้ารวินดาเปลี่ยนไปจากความใสซื่อกลายเป็นยกยิ้มร้ายด้วยความโลภมาก เธอรักแต่ตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อความสุขสบายตัวเอง
เคลย์ตัน ครูซ นึกฝันถึงผู้หญิงสาวสวยมีร่องรอยคราบน้ำตาฝังข้างในอกแกร่ง นับตั้งแต่ชายหนุ่มรู้สึกตัว คนอ้างตัวว่าเป็นมารดาแท้จริงบอกเขาว่าความจำเสื่อม จำใครไม่ได้ แม้แต่ชื่อตัวเองก็จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร
“คุณเป็นแม่ของผมจริงเหรอครับ แล้วทำไมผมถึงไม่รู้สึกว่าจะดีใจ ผมรู้แค่ว่าผมเสียใจ ผิดหวังบางอย่างจนไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
เป็นเวลาสองเดือนที่(อดีต)มาเฟียตัวร้ายแห่งอิตาลีจำยอมต้องรักษาตัวต่อตามคำขอร้องจากมารดาที่เขายังจำไม่ได้ว่าเป็นแม่แท้จริงหรือเปล่า เขารู้เพียงชื่อตัวเองว่าชื่อเคลย์ตัน นามสกุลเก่าของลักษณ์นารา นามสกุลนามว่าโลเรนโซ่ จำได้เพียงว่าเขาเกิดอุบัติเหตุรุนแรงจนความจำเสื่อมชั่วคราว
และพยาบาลสาวพิเศษชอบขยันเสนอหน้ารักษามาให้เคลย์ตันเห็นทุกเวลา เขากลับไม่คุ้นเคยใบหน้าผู้หญิงสาวสวยอ่อนหวานคนนี้ด้วยซ้ำ น่าแปลก หัวใจไม่เต้นแรงระรัวเหมือนที่เห็นนางฟ้าในฝันของเขาพร่ำเพ้อหาตลอดทั้งสัปดาห์
“เคลย์ตัน แม่รู้ว่าที่ผ่านมาแม่ผิดที่สร้างบาดแผลในใจของลูก ที่ลูกรู้สึกกับแม่แบบนั้นก็เพราะลูกโกรธ เกลียดชังแม่มากกว่า เรื่องในอดีต”
ลักษณ์นาราเข้าใจความรู้สึกลูกชายคนเดียวของท่านดี เธอก็ทุกข์ทนใจไม่แพ้กัน รู้สึกผิดจำนนยอมทิ้งลูกชายอายุหนึ่งขวบให้อยู่กับพ่อเลวพรรค์นั้น
“คุณเคลย์ตันอย่าถือโทษโกรธเคืองท่านเลยนะคะ ที่ท่านทำไปตอนนั้นมีความจำเป็นบางอย่าง ท่านรักและห่วงคุณมากเลยนะคะ เชื่อวินนี่เถอะค่ะ”
“ผมจำอะไรไม่ได้เลย ถ้าคุณลักษณ์นาราเป็นแม่ของผมจริง ผมก็ต้องยอมรับ หาทางรักษาตัวเองให้กลับมาจำได้ คุณวินนี่ต้องช่วยผมให้ได้นะครับ”
เคลย์ตัน ครูซ ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้ชายอ่อนโยน พูดจาสุภาพบุรุษ ผิดแปลกกับเคลย์ตันคนโหดเหี้ยมคนเก่า คอยใจร้อน พาลอาละวาด ทำตามคำสั่งบิดา กวาดล้างพวกศัตรูมาเฟียตระกูลตัวเอง จิตใจร้ายกาจ นิยามของเขา ฆ่าได้ฆ่า ไร้ความปราณีหรือเห็นใจ
‘ถ้ารู้ว่าเคลย์ตันความจำเสื่อมมีนิสัยดี อ่อนโยน พูดจากับสุภาพสตรีไพเราะ สุภาพบุรุษพูดมีหางเสียงแบบนี้ แม่จะไม่เห็นแก่ตัวไปไหม ถ้าหากไม่อยากให้ลูกความทรงจำกลับมากลายเป็นคนเดิมที่เลวร้ายเหมือนพ่อตัวเอง’
ลักษณ์นาราช่วงชิงโอกาสป้อนข้อมูลใหม่กับลูกชายว่าเขากำลังคบหาดูใจ มีคนรักอยู่แล้วคือรวินดาและเขาก็เชื่อสนิทใจเพราะความรู้สึกบางอย่างบอกว่าน่าจะมีคนรัก แต่ไม่รู้ว่าใคร
“วินนี่ต้องช่วยคุณเคลย์ตันแน่นอนค่ะ เพราะวินนี่เป็นคนรักของคุณ” พยาบาลสาวพยักหน้ารับเออออตามความต้องการของลักษณ์นารา รวินดาแอบหัวใจหวั่นไหวเมื่อเขาจับมือเธอข้างหนึ่งแผ่วเบา
“ขอบคุณมากๆ ครับ ถึงตอนนี้ผมจะจำใคร จำคุณไม่ได้ สักวันผมต้องกลับมาหายดีเหมือนเดิม เผื่อว่าผมอาจจำคนรักของผมได้”
รอยยิ้มอ่อนโยนจากเคลย์ตันทำเอาเธออ่อนระทวย เคลย์ตันเอะใจตัวเองว่ายามอยู่ใกล้ชิดรวินดา คนที่เขาคิดว่าเป็นคนรัก หัวใจหรือความรู้สึกไม่มีอะไร เขาหวังว่าสักวันเขาอาจจำคนรักได้ด้วยความรู้สึกเต้นระรัวถี่ขึ้นมาก แต่ต้องใช้เวลาทบทวนฟื้นฟูความทรงจำและความรู้สึกติดค้างคาที่หายไป
“คุณป้าแน่ใจเหรอคะว่าวิธีนี้จะใช้ได้ผล วินนี่ไม่อยากโกหกคุณเคลย์ตันว่าวินนี่เป็นคนรักของเขา วินนี่อยากทำความดี ให้เขาจดจำวินนี่ด้วยตัววินนี่เองค่ะ”
“หนูวินนี่ ขืนหนูทำแบบนั้น ป้าว่าไม่รู้อีกนานเท่าไหร่กว่าเขาจะหันมาสนใจหนูวินนี่ ทำแบบนี้สิ ป้อนข้อมูลใหม่ หนูวินนี่ก็ทำตัวเหมือนคนรักของลูกชายป้า แค่นี้มันจะง่ายดายนะจ้ะ”
ระหว่างรอคนป่วยความจำเสื่อมได้มีเวลาพักผ่อน สองป้าหลานเพื่อนสนิทออกมาคุยกันด้านนอก ไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของคนป่วยเพิ่งพักฟื้นฟูร่างกายบาดเจ็บได้ไม่นาน พยาบาลสาวรวินดาแอบละอายใจเล็กน้อยจำใจต้องโกหกคนความจำเสื่อม เพื่ออนาคตวันข้างหน้า
“วินนี่จะลองเชื่อฟังคุณป้าสักครั้งนะคะ วินนี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ ป้าจ้างหนูวินนี่ให้มาดูแลเคลย์ตันคนเดียว อีกอย่างป้าก็จ่ายเงินค่าจ้างเต็มจำนวนแล้ว หนูวินนี่ไปทานข้าวข้างนอกเป็นเพื่อนป้าหน่อยสิจ้ะ”
“แต่ว่า...” รวินดาแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใย อยากดูแลคนป่วยที่เธอแอบตกหลุมรัก เผื่อว่าเขาจะหันมาสนใจเธอจากใจจริง ดีกว่าโกหกว่าเป็นคนรัก
“หนูวินนี่ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ ออกไปแป๊บเดียว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“ก็ได้ค่ะ” สุดท้ายรวินดาจำยอมกับความตัดสินใจของว่าที่แม่สามีในอนาคต
ลักษณ์นาราเป็นห่วงลูกชายก็จริง แต่อาการของเคลย์ตันเริ่มดีขึ้นตามลำดับ แค่เดินออกไปหาอะไรกินกับว่าที่ลูกสะใภ้โปรดปรานสักสิบห้านาที ไม่ห่างจากเขตโรงพยาบาลเอกชนก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
เคลย์ตัน ครูซ ไม่ได้หลับสนิทด้วยฤทธิ์ยาเหมือนที่ลักษณ์นารา คนอ้างตัวว่าเป็นแม่เขาแท้จริงเข้าใจ สองเดือนที่เขาพักรักษาตัว ความทรงจำไม่ได้กลับมาสักนิดถ้าหากต้องนอนอุดอู้อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแบบนี้
“ออกไปข้างนอกดีกว่า รู้สึกเบื่อ ๆ”
หลายวันมานี้เคลย์ตันค่อนข้างเบื่อง่าย เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างติดค้างคาข้างในใจ มือหนาวางลงตรงหน้าอกข้างซ้าย เช็คอาการจังหวะเต้นแรงของหัวใจว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรกับผู้หญิงในฝัน
คนป่วยขออนุญาตแพทย์ออกไปนั่งรถเข็นสูดดมอากาศบริสุทธิ์ด้านนอกบ้าง โดยไม่ต้องเอาพยาบาลหรือใครคอยดูแล เขาดูแลตัวเองได้ดี
‘แค่ความจำเสื่อม ไม่ได้เป็นง่อยเสียหน่อย’ เขายังคงเป็นเคลย์ตันคนหัวร้อน อารมณ์หัวเสีย ดื้อรั้นเหมือนเดิม แม้จะสูญเสียความทรงจำทั้งหมดก็ตาม
คนป่วยนั่งรถเข็นออกจากห้องพักฟื้นพิเศษตามลำพัง สายตาคู่คมมองเห็นแผ่นหลังร่างเล็กของใครบางคน ผู้หญิงคนนั้นกำลังประคองอุ้มท้องนูนออกมาเล็กน้อยเข้าห้องตรวจฝั่งตรงข้าม น่าแปลก ใบหน้าผู้หญิงคนนั้นเหมือนนางฟ้าในฝันของเขา
‘นางในฝันของผมมีตัวตนอยู่จริงอย่างนั้นเหรอ’
- Writer
