เกมแค้นทวงสามีร้าย

บทที่3 หัวใจคนรอ

เคลย์ตันหัวใจเต้นระรัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ครั้นจะขยับรถเข็นเข้าไปใกล้ผู้หญิงมีใบหน้าละม้ายนางฟ้าในฝันใกล้ชิดมากกว่านี้ แต่ว่า...

รวินดาลืมกระเป๋าด้านในห้องทำงานจึงวกกลับเข้ามาเอาพร้อมลักษณ์นารา สายตาคู่หวานบังเอิญเห็นลูกชายคุณป้ากำลังออกมาอยู่ด้านนอก

“คุณเคลย์ตัน ออกมาทำไมคะ เดี๋ยวคุณป้าน้ำเป็นห่วงคุณนะคะ”

รวินดาช้ากว่าคนเป็นแม่ห่วงหวงลูกชายอย่างลักษณ์นาราวิ่งถลาเข้ามาหาคนป่วยกำลังสนใจบางอย่างที่เดินหายเข้าไปในห้องตรวจ

“คุณแม่ วินนี่ ทำไมกลับมาเร็วล่ะครับ”

เคลย์ตันเจ็บใจตัวเองที่ไม่สามารถเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง นางในฝันของเขามีคนรักหรือยัง

“หนูวินนี่ลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องทำงาน แม่กับหนูวินนี่ก็เลยกลับมาเอาของ ไม่คิดว่าลูกจะออกมาแบบนี้คนเดียว ออกมาทำไม มันอันตราย”

ลักษณ์นาราพยายามเกลี้ยมกล่อมลูกชายหัวแข็งกลับเข้าห้องพักฟื้นตัวเอง ขืนมาช้านิดเดียว ไม่รู้ว่าป่านนี้คนป่วยทางด้านสมองจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ผมแค่อยากออกมาสูดอากาศข้างนอกที่นี่นะครับ เผื่อว่าบางทีผมอยากเห็นสิ่งที่ผมคุ้นเคย อาจจะนึกขึ้นจำอะไรได้บ้างนะครับคุณแม่”

“แล้วตอนนี้คุณเคลย์ตันพอจะจำอะไรได้ไหมคะ เผื่อว่าวินนี่จะช่วยคุณได้”

รวินดารับบทสวมอ้างว่าเป็นคนรักของเขาก่อนที่เกิดอุบัติเหตุความจำเสื่อม เธอเก็บซ่อนความตื่นเต้น กลัวว่าเขารู้ความจริงว่าโกหกเรื่องคนรักแท้จริง ทว่า...เคลย์ตันส่ายหน้าเป็นคำตอบพลอยทำเอาพยาบาลสาวโล่งใจ

“ไม่ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว โอ๊ย!” เขาพยายามขบคิด เค้นสมองว่ารวินดาเป็นคนรักของตนหรือไม่ แต่กลับมีภาพผู้หญิงคนนั้นซ้อนสองใบแวบแรกอย่างน่าประหลาดใจ

“ลูกอย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลยนะ หนูวินนี่ช่วยพาเคลย์ตันเข้าไปพักในห้องดีกว่า” ลักษณ์นาราเห็นท่าไม่ดี ช่วงชิงโอกาสอันน้อยนิดผลักไสว่าที่ลูกสะใภ้เข้าใกล้ชิดคนป่วยมากขึ้น

“ได้ค่ะคุณป้า คุณเคลย์ตัน ไม่ต้องเร่งรัดก็ได้นะคะ วินนี่อยู่ที่นี่ จะคอยอยู่ข้างกายคุณตลอดไป ยังไงคุณก็ต้องหายค่ะ”

พยาบาลสาวพิเศษใช้น้ำเสียงหวานทำทีปลอบประโลมคนป่วย หวังว่าเขาจะเริ่มรู้สึกดีกับเธอในฐานะรวินดา ไม่ใช่คนรัก(คนที่เขาคิดว่ารัก)

โชคชะตาทำให้สองคนพบเจอกันโดยบังเอิญ ทว่า...ฟ้ากลั่นแกล้งเคลย์ตันกับอันนามาเรีย โรส เดินสวนทางกัน เสมือนเส้นทางแตกต่างของทั้งคู่เป็นเส้นขนาน ไม่สามารถบรรจงกันได้อีกตลอดกาล

อันนามาเรียไม่รู้ว่ารถเข็นคันนั้นมีมารดาคนป่วยและพยาบาลสาวพิเศษรุมล้อมที่เดินสวนทางกลับคือเคลย์ตัน สามีแต่งของเธอ

“เป็นยังไงบ้างลูกโรส ไปหาหมอมา หลานของแม่ยังคงแข็งแรงดีใช่ไหมจ๊ะ”

จัสมินเอ่ยถามลูกสาว หลังจากอันนามาเรียต้องไปโรงพยาบาลตามหมอนัดทุกเดือนจวบจนกว่าเธอจะคลอดลูก ซึ่งตอนนี้อายุครรภ์สี่เดือน ท้องเริ่มนูนโตขึ้นเล็กน้อย อีกทั้งอาการแพ้ท้องแปลกๆ กำเริบ จนแทบทรงตัวเองไม่อยู่ถ้าไม่มีสิ่งบางอย่างติดกายช่วยทำให้คนท้องหายแพ้ได้สักระยะ

“ลูกของโรสแข็งแรงดีค่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เดือนหน้าหมอนัดให้ไปดูเพศลูก โรสตื่นเต้นมากเลยค่ะคุณแม่ ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

สิ่งเดียวที่อันนามาเรียมีกำลังใจใช้ชีวิตที่เหลือต่อคือลูกกำลังออกมาลืมตาดูโลกภายไม่กี่เดือนข้างหน้า เขาเป็นตัวแทนของผู้ชายใจทมิฬ หวังว่าเคลย์ตันอาจมีความสุขที่ไม่มีเธอกับลูกเข้าไปคอยขัดขวาง เป็นตัวถ่วงชีวิตของเขา

“หลานแม่คนแรก แม่ขอเป็นผู้ชายนะ พ่อหล่อแบบนั้น ออกมาเป็นผู้ชายต้องหล่อเหมือนพ่อเขาเลยแน่ ๆ” ว่าที่คุณยายตื่นเต้น เห่อหลานตั้งแต่อยู่ในครรภ์ลูกสาว ไม่เว้นแม้แต่รัฐมนตรีดาคัสก็อดตื่นเต้นอยากเห็นหน้าหลานเร็วๆ

“ไม่ค่ะ โรสอยากได้ลูกสาว โรสฝันว่าถ้าได้ลูกสาวหน้าตาน่ารักน่าชัง โรสจะจับลูกแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ โรสไม่อยากได้ลูกชายหน้าตาเหมือนพ่อของเขาเสียหน่อย”

อันนามาเรียหน้ามุ่ย เมื่อมารดาเอ่ยพาดพิงถึงพ่อของลูกที่ไม่มาดูดำดูดีเมียกับลูกตั้งแต่สองเดือน ปีศาจร้ายในคราบคนมิสมควรเป็นพ่อที่ดีของใครทั้งสิ้น

“โรส แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงลูกเขยคนนั้น” มารดารู้สึกตัวว่าเผลอหลุดปากออกมา โดยไม่คำนึกถึงจิตใจบอบช้ำของลูกสาว

“โรสเข้าใจค่ะ โรสนั่งรถเหนื่อยมากแล้ว โรสขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะคะคุณแม่”

จัสมินอนุญาต เข้าใจคนท้องว่าต้องการพักผ่อนกว่าคนปกติธรรมดาทั่วไปเป็นพิเศษ อันนามาเรียติดนอน พักผ่อนแทบทั้งวัน ไม่ออกไปไหน กลัวว่าอาการแพ้ท้องหน้ามืดเป็นลมเหมือนตอนอยู่ร้านอาหารข้างนอก

“ลูกเขยหายไปไหน ทำไมไม่มาหาลูกกับเมียตัวเองบ้าง แม่สงสารลูกโรสต้องรอสามีตัวเองมาง้อ ปาเข้าไปสองเดือนแล้ว ลูกเขยควรมาหาได้แล้ว”

“คนเลว คนใจร้าย ทำไมไม่มาสักที หรือว่าคุณเคลย์ตันไม่ได้รักโรสจริง ฮึก เป็นที่โรสใช่ไหมที่เข้าใจไปเองว่าคุณอาจสำนึกผิด ต้องรีบมาง้อโรส”

“....”

“ไม่มาง้อก็ดี เพราะโรสไม่ต้องการเสียหน่อย คนใจมาร!”

อันนามาเรียกดเก็บความน้อยเนื้อต่ำใจเอ่ยตัดพ้อคนเดียวภายในห้องส่วนตัวตามลำพัง หญิงสาวพะอืดพะอม แพ้ท้องรุนแรง ทานอะไรไม่ได้ นอกจากนมอุ่นๆ และน้ำเปล่าใสสะอาดเท่านั้น สิ่งเดียวจะทำให้คนท้องคิดมากหายแพ้ท้องได้ก็คือเสื้อสูทสีดำของเคลย์ตัน ครูซ มีกลิ่นกายเขาติดตัว ที่เธอแอบลักขโมยจากบ้านหลังนั้น

‘หวังว่าเขาจะไม่โกรธเมียแต่งตัวเองที่โรสแอบขโมยลักเอาเสื้อผ้าของเขามาก่อนไม่บอกไม่กล่าวหรอกนะ โรสขอโทษ’

อันนามาเรียสูดดมกลิ่นกายน้ำหอมติดตัวของผู้ชายใจมารที่หญิงสาวเผลอหลวมตัวหลวมใจ ตกหลุมรักเขาฝ่ายเดียว น่าแปลก อาการคลื่นไส้ เวียนหัว เกิดการพะอืดพะอมเมื่อสักครู่ เพียงสูดดมกลิ่นกายติดเสื้อสูทดำก็หายจากอาการเหล่านี้เป็นปลิดทิ้ง

“ฮึก คนใจดำ ใจร้าย โรสเกลียดคุณ!”

ปากบอกว่าเกลียดเขา แต่การกระทำกลับสวนทางคำพูดสิ้นเชิง ฮอร์โมนคนท้องอ่อนไหวง่าย ร้องห่มร้องไห้ ปล่อยโฮ กอดเสื้อสูทตัวนี้ซึ่งเป็นสิ่งเดียว ของแทนใจจากเขาเพียงชิ้นนี้เข้ากับตัวแนบแน่น

เขาจะรู้บ้างไหมว่ามีภรรยาคนหนึ่งรอคอยอยู่...

ห้าปีต่อมา

ทว่า...คำอธิษฐานของอันนามาเรียไม่เป็นผล จนแล้วจนเล่า ผู้ชายใจทมิฬไม่มีทีท่าว่าจะสำนึกผิดหรือมีเสน่หาในใจต้องการหวนคืนมาหาภรรยามีใบทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายอยู่

แต่...อันนามาเรียรอจนแล้วจนเล่าจนคลอดลูกชายคนแรก สายเลือดมาเฟียอิตาลี เวลาผ่านไปห้าปี ลูกชายอายุสี่ขวบ ก็ไร้วี่แววเขาจะตามหาเมียกับลูก

แม่ลูกหนึ่งยังสวยหวานเห็นข่าวงานแต่งงานเคลย์ตันกับผู้หญิงคนหนึ่ง วินาทีนั้นหัวใจอันนามาเรียแตกสลาย เจ็บแค้น โกรธคนที่ลืมเมียแต่งหันไปเสวยสุขกับหญิงอื่น

“อย่าคิดว่าคุณจะมีความสุข ในเมื่อคุณทำร้ายโรสไม่มีความสุข ถึงเวลาที่โรสจะเอาคืน ตามทวงสามีสมรส พ่อของแม็กซ์กลับคืนมา โรสจะทำให้คุณรับรู้ความเจ็บปวดหลายพันเท่า เคลย์ตัน ครูซ”

“แม่คร้าบ มีอะไรกินบ้าง ผมหิวแล้ว”

เสียงเรียกลูกชายวัยสี่ขวบกำลังวิ่งเข้ามาหามารดา พลอยทำเอาคนมีความแค้นในใจต่อสามีกลับดับลงชั่วคราว เธอลืมว่าต้องออกไปรับลูกชายจากโรงเรียน โชคดีคุณตาคุณยายอาสาไปรับหลานเอง

“แม็กซ์ กลับมาแล้วเหรอลูก แม่ขอโทษที่ลืมดูเวลาไปรับลูก”

อันนามาเรียเก็บซ่อนสีหน้าเจ็บปวด ผิดหวัง เสียใจ เคียดแค้นคนเป็นพ่อทาแม็กซ์ออกข่าวว่าแต่งงานกับหญิงอื่น เป็นเพราะคนเลวคนเดียวที่ทำให้เธอลืมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสียสนิท

“แม่ดูอะไรหรือครับ เอ๊ะ นั่น ผู้ชายคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ เขาเป็นพ่อของแม็กซ์ใช่ไหมครับ”

ทาแม็กซ์ ลูกชายวัยสี่ขวบเกิดจากความรักฝ่ายเดียวจากมารดา เขาเกิดมาโดยปราศจากคนที่เรียกว่าพ่อ ผู้ให้กำเนิด บางทีเด็กน้อยก็ถามตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นวัยไล่เลี่ยกัน

“แม็กซ์! ลูกพูดอะไรออกมา ผู้ชายเลวนั่นไม่สมควรจะเป็นพ่อหรือสามีที่ดีให้แก่ใคร!”