Dangerous Love รักอันตราย

ของมือสอง Mini NC🔥

"อ๊ะ..อื้อ..พี่ราม..ยะ..หยุด ~~

"แน่ใจนะว่าอยากให้หยุด...เข้าไปแค่ครึ่งข้อ..ของเธอยังตอดรัดฉันแน่นขนาดนี้..

"พี่รามนางเจ็บ...เอามันออกไป...

น้องนางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันกำลังทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่ ความแปลกใหม่ที่ได้รับ ทำให้คนที่ถูกรุกล้ำทั้งเจ็บทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน

"แสดงได้ดีนิน้องนาง..รับบทเป็นสาวน้อยเวอร์จิ้นอยู่รึไง...ลึกกว่านี้หน่อยเป็นไง..

"สวบ ~~

"อ๊ะ..อื้อ ~~

รามสูรสอดนิ้วร้ายเข้าไปในร่องสาว เพียงแค่ครึ่งข้อก็ทำเอาเธอแทบจะแหลกคามือ เขากระแทกมันเข้าไปให้ลึกกว่าเดิมแต่ดูมันจะอยากลำบากซะเหลือเกินแม้แต่ตัวเขาเองยังนึกแปลกใจ ได้แต่คิดหรือเธอจะห่างหายจากเซ็กส์มานาน.....

ประสบการณ์เซ็กส์ครั้งแรกของเธอถูกจุดประกายโดยเขา น้องนางตัวงอเป็นกุ้งลวก..ด้วยอารมณ์เสียวซ่านที่ไม่สามารถควบคุมได้ ครั้งแรกของเธอที่ถูกรุกล้ำเข้ามาในเขตหวงห้าม...

มืออีกข้างที่เคยกอดรวบลำตัวของคนเป็นน้องถูกเลื่อนขึ้นมาขย้ำที่สองเต้าอวบผ่านเสื้อนักศึกษารัดรูปตัวจิ๋ว หน้าอกที่มีขนาดใหญ่เกินตัวไปมาก ทำเอาคนที่กำลังออกแรงบีบคั้นถึงกับข่มอารมณ์ของตนเองไม่อยู่ เดิมทีกะจะแกล้งเธอให้หลาบจำ แต่ตอนนี้กลับเป็นเขาเองที่กำลังหลงอยู่ในห้วงของกามอารมณ์

จมูกคมสูดดมไปตามซอกคอขาว กลิ่นหอมอ่อนๆของเนื้อสาวทำเอาเขาคลั่งไคล้ หยุดความต้องการที่เกิดขึ้นไม่ได้ ริมฝีปากหนาดูดเม้มลากยาวลงมายังไหปลาร้า ใบหน้าคมซุกไซ้ลำคอเธอไม่ขาด ฝากรอยจ้ำเลือดไว้เป็นสัญลักษณ์ ทุกสัดส่วนของเธอถูกเขาปรนเปรอจนอ่อนระทวยไปทั่วทั้งร่าง สองมือเล็กจับไหล่ของเขาไว้แน่น หน้าอกที่ถูกเขาบีบคั้นอย่างมันมือ ช่วงล่างที่ตอดรัดนิ้วมือของเขาไม่หยุด… อยากจะปฏิเสธแต่ร่างกายมันกลับทรยศ สัมผัสเร่าร้อนที่เคลื่อนไหวอย่างไม่ปรานีปลุกความรุ่มร้อนจนเธอหมดแรงจะขัดขืน… หัวใจเธอเป็นของเขา ร่างกายของเธอก็เช่นกัน ยินยอมเป็นของเขาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่เขาทำเพียงเพราะต้องการแก้แค้นเอาคืนเธอเท่านั้น...

"ก็อก ๆ ๆ ๆ"

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ฝ่าความเงียบอย่างรุนแรง ทำให้อารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงของทั้งคู่หยุดชะงักลงกะทันหัน บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยแรงปรารถนาเหมือนถูกตัดขาดกลางคัน ความร้อนรุ่มที่ไหลวนในอากาศพลันถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียดและหงุดหงิด

"ใครวะ...!!!"

น้ำเสียงห้วนจัดปะทุออกมาพร้อมกับแววตาดุดันที่ตวัดไปทางประตู

"มีเรื่องด่วนจะรายงานครับนาย"

เขตแดน ลูกน้องคนสนิทกล่าวขึ้นทั้งที่ประตูยังไม่ถูกเปิด

น้องนางรีบดีดตัวลุกขึ้นจากตักเขาราวกับถูกไฟลวก ความร้อนที่เคยโหมกลับกลายเป็นความเย็นวาบไล่จากต้นคอลงไปถึงปลายเท้า หัวใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ร่างบางสั่นไหวเล็กน้อย มือทั้งสองกำแน่นไว้ข้างลำตัวเพื่อข่มอาการที่ยังไม่สงบ เธอยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าเขาในสภาพที่เสื้อผ้าไม่เป็นระเบียบ เสียงหายใจหอบถี่ สะท้อนความโกลาหลภายในที่ยังไม่จาง ใบหน้าหวานซีดเผือด ไม่กล้าสบสายตาเขาเลยแม้แต่น้อย ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าที่ใจร้ายที่สุดในโลก

"เชี้ยเอ่ย ! ด่วนอะไรนักหนาวะ ! รอไม่ได้เลยรึไง"

เขาตะคอกเสียงต่ำด้วยอารมณ์ที่ยังคุกรุ่น ความไม่พอใจฉายชัดในดวงตาคมกริบที่ยังแดงก่ำจากแรงอารมณ์เมื่อครู่

"........"

น้องนางยังคงยืนนิ่ง ไม่พูด ไม่ไหวติง ความเจ็บแปลบแล่นวาบในอก เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองชัดเจนในความเงียบ ก่อนที่คนตัวสูงจะหันหน้ามาสบตาเธออย่างจงใจ

ดวงตาคมกริบตวัดขึ้นช้า ๆ แฝงแววเหยียดหยันที่บาดลึกกว่าใบมีด เขาไล่มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"...ของมือสองสภาพดีอย่างเธอ...ยังฟิตอยู่ก็ถือว่าโอเค"

รามสูรเยียดยิ้มเย็นชา มุมปากกระตุกขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างนึกดูถูก ก่อนจะเอ่ยวาจาที่เชือดเฉือนหัวใจเธออีกครั้งเหมือนฝังมีดลงกลางอกแล้วบิดซ้ำช้า ๆ

สายตาของเขาแข็งกร้าว ไร้เยื่อใย ขณะที่เธอเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ร่างกายที่เคยเป็นของเขาเมื่อครู่ ตอนนี้กลับรู้สึกราวกับมันสกปรก น่าอับอาย และไร้คุณค่า...

"ไม่รู้ว่าของไอ้ธามมันเล็กหรือมันไม่ได้เอาเธอมานานกันแน่ แค่นิ้ว..เธอยังตอดฉันถี่ขนาดนี้ ถ้าโดนของจริงจะขนาดไหน..

เขายกนิ้วมือที่แย่เข้าไปในตัวเธอขึ้น ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก สายตาที่มีแต่ความดูถูกเหยียดยามส่งมาถึงคนตัวเล็ก ถ้าเขาอยากให้เธอรู้สึกเจ็บกับคำพูดของเขา แน่นอนว่าเขาทำสำเร็จแล้ว เธอเจ็บกับทุกคำพูดแดกดันและการกระทำที่ไม่มีคำว่าให้เกียรติกับเธอเลยแม้แต่น้อย

"เรียกนางมาแค่นี้ใช่ไหม..ถ้าพอใจแล้วนางขอตัวกลับ...

น้องนางสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะพยายามกลั้นความรู้สึกแย่ ๆ ของตัวเองเอาไว้ เธอหลับตาลงแผ่วเบา หัวใจที่ปวดหนึบเต้นรัวอยู่ในอกเหมือนจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกเล็กน้อยขณะฝืนบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ เธอหันหลังเดินออกไปด้วยท่าทีที่นิ่งเงียบ ร่างบางตรงแน่วออกจากห้องโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เข็มขัดเสื้อที่คลายออกเล็กน้อยแกว่งไหวตามจังหวะการเดินราวกับตอกย้ำความไม่เรียบร้อยของหัวใจ ท่าทีสงบนิ่งนั้นกลับยิ่งสร้างความสับสนให้กับชายหนุ่มที่ยังนั่งอยู่ตรงเตียง แววตาคมตวัดมองแผ่นหลังของเธอพลางขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ความเงียบที่เธอใช้ตอบโต้เขาทำให้รามสูรรู้สึกเหมือนถูกปั่นประสาทกลับเสียเอง

เมื่อน้องนางเดินพ้นประตู ร่างของเขาที่เคยตึงเครียดพลันทรุดตัวพิงกับพนักพิงอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพ่นลมหายใจแรง ๆ ออกมาทางปาก หยาดเหงื่อไหลซึมบนหน้าผากจากแรงอารมณ์ที่ยังไม่คลาย ความรู้สึกที่พุ่งทะลุเพดานของเขา...จะดับลงได้ง่าย ๆ ซะที่ไหน เสียงหอบหายใจของเขายังดังสะท้อนในอก แรงเต้นของหัวใจยังคงรุนแรงราวกับเพิ่งผ่านศึกหนักมา ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ เพียงได้สัมผัสเรือนร่างบางของคนที่เกลียด ทำไมเขาถึงได้หลงใหลคลั่งไคล้เธอได้ขนาดนี้... แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นอย่างสิ้นเชิง

"ผมเข้าไปได้หรือยังครับนาย"

เสียงของเขตแดนดังขึ้นด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ

"ไอ้เขตแดน กูจะหักเงินเดือนมึง ! โบนัสเดือนนี้มึงไม่ต้องเอา..."

น้ำเสียงห้วนดุดันแทบจะระเบิดออกมา ท่าทางขึงขังของรามสูรเหมือนหมาป่าที่กำลังหงุดหงิดเต็มที่ คิ้วขมวดแน่น ดวงตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความเดือดดาลที่ยังไม่หาย

"นาย..ผมทำอะไรผิด..."

เขตแดนตอบเสียงแผ่ว พร้อมกับชะโงกหน้ามองลอดประตูอย่างประเมินสถานการณ์

"ผิด...มึงอ่ะผิดเต็ม ๆ..ไม่ดูตาม้าตาเรือ..ไม่เห็นรึไงว่ากูอยู่กับใคร มีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรขนาดนั้นวะ..."

รามสูรลุกพรวดขึ้นจากเตียง สะบัดมืออย่างแรงด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง ท่าทางก้าวร้าวเต็มพิกัด เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ ๆ อย่างเห็นได้ชัด

"คุณแจนมาหาครับนาย เธอบอกจะเข้ามาให้ได้"

เขตแดนตอบกลับอย่างระมัดระวัง น้ำเสียงเจือความเกรงกลัว

"เรื่องแค่นี้มึงจัดการไม่ได้รึไง...."

รามสูรสบถในลำคออย่างหัวเสีย สองมือกำแน่นข้างลำตัว เหมือนพยายามกดอารมณ์ที่กำลังจะระเบิด

"แต่เธอบอกว่านายนัดให้มาพบ มีเรื่องสำคัญจะคุย"

เขตแดนเอ่ยเสียงเบา คล้ายจะขอโทษแฝงไปในที

"แล้วมึงก็เชื่อ..กูเคยนัดผู้หญิงคนไหนให้มาหาที่นี่รึไง !"

ดวงตาคมกริบตวัดมองลูกน้องราวกับพร้อมจะเผาให้มอดไหม้ด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

"คุณน้องนาง..."

เสียงเขตแดนขาดห้วงลงเล็กน้อยเมื่อเอ่ยชื่อหญิงสาวอีกคน

"เออ..ยกเว้นคนนี้...ทีหลังถ้ากูไม่สั่งผ่านมึง มึงห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด"

น้ำเสียงที่เคยก้าวร้าวอ่อนลงนิดเดียวในตอนพูดถึงน้องนาง แต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยแรงบังคับไม่ลดละ

"แล้วนายจะให้ผมบอกว่ายังไงครับ ตอนนี้เธอรออยู่หน้าคลับ.."

เขตแดนถามเสียงเบา ดวงตาชำเลืองมองไปทางประตูอย่างไม่สบายใจ

"ถ้ามึงไล่เธอกลับไปไม่ได้ กูจะไล่มึงออกแทน มึงเตรียมตัวหางานใหม่ได้เลย...พูดแค่นี้มึงคงจะเข้าใจนะ..."

ถ้อยคำเด็ดขาดทำให้ห้องทั้งห้องเงียบกริบ ราวกับความเย็นเยียบจากคำพูดของเขาแทรกซึมไปทั่วทุกอณูอากาศ

"ครับ....ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้"

เสียงตอบรับมาพร้อมกับการถอยเท้าช้า ๆ ออกห่างจากบานประตู ราวกับเขตแดนกำลังหายใจไม่ทั่วท้อง

"ตามไปส่งน้องนางด้วย อย่าให้เธอกลับคนเดียว เสร็จแล้วมึงรีบไปจัดการเรื่องวิลล่า...กูต้องการย้ายเข้าภายในอาทิตย์นี้"

รามสูรเอ่ยพลางยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองคล้ายพยายามสงบอารมณ์ที่ยังคงปั่นป่วน

"ครับ..ผมจะรีบดำเนินการครับนาย.."

"อืม..."

รามสูรส่งสัญญาณมือไล่ให้ลูกน้องคนสนิทออกจากห้อง ดวงตาคมปลาบหลุบต่ำลงขณะกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ บรรยากาศในห้องยังอวลไปด้วยกลิ่นอารมณ์ค้างคา

ก่อนจะหันมาจัดการกับอารมณ์ของตัวเองอย่างหัวเสีย เขาเดินไปหยุดตรงหน้ากระจก กัดฟันกรอด

"ไอ้เชี้ยเอ่ย !"

รามสูรสบถออกมาอย่างนึกหงุดหงิด... กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ ๆ โดนสกัดกลางทางจนได้... เสียอารมณ์สุด ๆ แล้วไง...จะลงกับใคร...นอกจากน้องนางทั้งห้า...

เขาหลับตาแน่น มือข้างหนึ่งฟาดลงกับโต๊ะอย่างแรง พยายามระบายความหงุดหงิดที่กำลังกัดกินอยู่ภายใน...