ผู้หญิงของรามสูร

1399 Words

@มหาวิทยาลัย > เปิดเทอมวันแรก "รามคะ..ทำไมเมื่อวานคุณถึงไล่ให้แจนกลับล่ะคะ...แจนอุตส่าห์ไปหา... : แจนดาวคณะนิเทศศาสตร์ คนควงล่าสุดของรามสูร "ใครสั่งให้เธอไปที่นั่น...ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่เรียกไม่ต้องโผล่หัวมา.. "แหม..รามก็...แจนก็แค่อยากไปเปิดหูเปิดตา..เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็เท่านั้นเอง อย่าโมโหเลยนะคะ เดี๋ยวคืนนี้แจนไปหารามดีไหม... : มือเรียวเล็กค่อยๆไต่ลูบไล้ท์ลงมาตามต้นขาของรามสูรก่อนจะหยุดวนอยู่บริเวณเป้ากางเกงของเขา "หึ....ไม่จำเป็น... : รามสูรดีดตัวลุกขึ้นทันที เบื่อเต็มทนกับผู้หญิงไร้ค่าแบบนี้ วันๆเอาแต่พูดเรื่องอย่างว่า..ได้กันแค่ครั้งเดียว แถมยังหลวมสุดๆ ยังทำเหมือนตัวเองสดๆซิงๆ ทั้งที่ผ่านมาแล้วนับไม่ถ้วน "ทำไมล่ะคะ..แจนคิดถึงคุณนะ... "ฉันไม่อยากเอากับเธอ..ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ... "แต่แจนเป็นเมียคุณนะ..คุณจะเขี่ยแจนทิ้งง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ "เมีย ? ..... ใครสถาปนาเธอเป็นเมียไม่ทราบ ถ้าทุกคนที่เคยนอนอ้าขาให้ฉันเอา แล้วฉันต้องยกให้เป็นเมีย ป่านนี้ฉันคงจะมีเมียเป็นร้อยแล้วมั้ง.. "ราม...!...ทำไมคุณพูดแบบนี้ "บอกตรงๆนะ ของเธอมันโคตรหลวม ไปทำรีแพร์บ้างก็ดี...สงสารผัวเธอในอนาคต "กรี๊ดดดด....!!!! รามสูร... "อย่ามาทำตัวแบบนี้กับฉัน ฉันไม่ใช่ผู้ชายโง่ๆที่เธอเคยผ่าน...ฉันให้โอกาสเธอเดินออกไปดีๆ หรือเธอจะให้ฉันโยนเธอออกไป... "....ฮึ....! : แจนเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป กะจะจับเขาแต่ลืมไปว่าคนอย่างรามสูรไม่ควรเล่นด้วย ผู้หญิงที่ไม่เชื่อคำเตือนของเขาถูกสั่งเก็บมาแล้วนับไม่ถ้วน ทั้งตกงาน โดนไล่ออก และหมดอนาคตไปก็หลายคน เธอไม่ควรเสี่ยงกับคนอย่างเขา.. "อารมณ์เสียอะไรแต่เช้าวะ คนนี้พึ่งจะควงไม่ใช่เหรอ : นักรบ "หึ..!...มึงเคยเห็นมันควงใครได้เกินสามวันเหรอ... : ไรอัล "เคย.... : นักรบ "ใคร... ? : ไรอัล "ก็น้องคนนั้นไง..คนที่ชื่อน้องนาง : นักรบ "คนนั้นไม่เรียกว่าควงหรอก...อยู่คนละกลุ่มกับผู้หญิงพวกนี้..... : ไรอัล "ยังไงวะ ? ก็เป็นผู้หญิงของมันเหมือนกัน...คนละกลุ่มยังไง : นักรบ "น้องนางไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น มันไม่จำแนกไว้ประเภทเดียวกันหรอก ไม่งั้นมันจะปล่อยเธอไว้นานขนาดนี้เหรอ ปกติไม่เกินสองวันก็เสร็จมันแล้ว : ไรอัล "เดี๋ยวนี้มึงพูดมากนะไรอัล...ปกติมึงไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นไม่ใช่เหรอ รามสูรเอ่ยขึ้น...ตัวเขาเองยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไมถึงได้ปล่อยน้องนางให้หลุดมาได้นานขนาดนี้..ทั้งที่เขามีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง ออกคำสั่งให้เธอย้ายมาอยู่กับเขา แต่พอเธอไม่ทำตาม..เขากลับไม่กล้าที่จะบีบบังคับเธออย่างจริงจังเสียที "ไอ้ราม ! ... : นักรบเอ่ยแทรกขึ้นอย่างเสียงดัง ทำเอารามสูรกับไรอัลถึงกับขมวดคิ้วหันมามอง "มึงจะเสียงดังเพื่อ ??? "มึงดูโน่น...ใช่น้องนางของมึงรึเปล่า... : นักรบชี้นิ้วไปทางโรงอาหาร สถานที่ที่พวกเข้าไม่เคยย่างกายเข้าไปเหยียบเลยสักครั้ง "100%... ดูเหมือนจะฮอตไม่เบาซะด้วย ไรอัลเอ่ยขึ้นเมื่อมองเห็นหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างจ้องมองไปยังสาวน้อยผิวขาว แก้มใส ตากลมโต มองแวบเดียวก็รู้ว่าผู้ชายพวกนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อหันมามองยังเพื่อนรักที่กำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจ เก็บท่าทีนิ่งเงียบจนมิด แต่สีหน้านั้นกลับแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขากำลังหวงคนที่ถูกจดจ้อง "....เอาไงดีวะไอ้ราม..เด็กมึงเลยน่ะนั่น... : นักรบ "ก็ได้แต่มองไหมวะ...อยากมองก็มองไป..กูไม่สนใจหรอก.. "ก็ใช่..ผู้ชายพวกนั้นมันได้แต่มอง แต่ไอ้ธามมันน่าจะไม่ได้แค่มองอย่างเดียวแล้วมั้ง.. : นักรบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นธามเพื่อนต่างคณะเดินเข้าไปทักทายคนตัวเล็ก "ไอ้เชี้ยเอ่ย ! "เอาไง ? จะนั่งนิ่งๆดูเหตุการณ์ต่อไปแบบนี้เหรอ ? : นักรบ "ไอ้รามมันไม่สนใจหรอก น้องนางก็แค่ของเล่นของมัน มันไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น : ไรอัลจงใจพูดกระทบคนเป็นเพื่อนที่นั่งคิ้วขมวดชนกันหนักขึ้นกว่าเดิม "ไปกินข้าวโรงอาหารกัน... "ฮ่ะ..!...ไหนมึงบอกไม่ชอบผู้คนแออัดไง...ร้อยวันพันปีมึงเคยเดินเข้าไปเหยียบที่นั่น : นักรบ "ก็วันนี้กูอยากเปลี่ยนบรรยากาศ ...มึงจะมีปัญหาอะไรนักหนา กินที่ไหนก็ข้าวเหมือนกันนั่นแหละ "เฮ่อะ !!! อาการนักล่ะมึง... : นักรบหัวเราะออกมาอย่างนึกประหลาดใจ ก่อนจะเดินตามรามสูรไปยังสถานที่ที่พวกเขาพูดถึง @โรงอาหาร "มาเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างครับ...เรียนสนุกไหม... : ธาม "ก็ดีค่ะ....แต่ยังไม่ค่อยเข้าใจหลักการบันทึกบัญชีสักเท่าไหร่...นางไม่เก่งคำนวณคงต้องฝึกเยอะๆ ขยันให้มากขึ้น "ค่อยๆเรียนรู้ไปเรื่อยๆครับ ไม่ต้องรีบร้อน พึ่งจะเริ่ม..อย่ากดดันตัวเองให้มาก นางเก่งอยู่แล้ว เกรดเอต้องมา พี่เชื่อว่านางทำได้..... : ธาม "นางจะพยายามนะคะ "หมับ...!!!!... "มาเรียนวันแรกก็ต้องขยันเรียนรู้ให้มากๆ จะได้เป็นคนฉลาด ไม่โง่ดักดานเหมือนเมื่อก่อน.. รามสูรนั่งลงข้างๆคนเป็นน้องก่อนจะใช้มือหนาโอบกอดไปที่หัวไหล่เล็กของเธอ ทำให้ทั่วทั้งโรงอาหารต่างหันมามองเป็นแนวเดียวกัน ระดับคิงวิศวะอย่างเขาลดตัวลงมากินข้าวที่โรงอาหาร...เป็นไปได้อย่างไร ยิ่งการกระทำของเขาที่ดูจะเปิดเผยแสดงออกให้ทุกสายตาได้รับรู้ ว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ใช่สาวน้อยที่โสดซิงแต่มีเขาเป็นเจ้าของจับจองเอาไว้อยู่ "พี่ราม..ปล่อยนางนะ..คนมองกันใหญ่แล้ว "... เมื่อกี้ผู้ชายพวกนั้นมอง..ไม่เห็นเธอจะอายเลยสักนิด..ชอบอ่อยนักไม่ใช่เหรอ...ทีแบบนี้จะอายทำไม.. "อะไรของพี่....นางไปอ่อยใครตอนไหน... "อย่าทำเป็นไม่รู้นะน้องนาง..เธอมันร้าย...ชอบปั่นหัวผู้ชายให้มาหลง..ผู้ชายพวกนั้นก็เหมือนกันสินะ..นัดไว้กี่คนแล้วล่ะ "มึงพูดอะไร ทำอะไร ควรจะให้เกียรติน้องบ้างนะไอ้ราม...มึงไม่เห็นเหรอว่าคนเอาน้องนางไปซุบซิบนินทากันใหญ่แล้ว : ธาม "แล้วมึงเสือกอะไรด้วย..ผู้หญิงของกู...กูจะประกาศให้คนอื่นรู้ แล้วมันหนักหัวใคร . "ไอ้ราม ! "มึงเองก็เหมือนกัน อย่ามายุ่งกับน้องนางอีก ถ้ามึงอยากได้ คงต้องรอให้กูเบื่อก่อน ตอนนี้เธอเป็นของกู ไม่ใช่คนของมึง ถ้าพูดไม่ฟัง อย่าหาว่ากูไม่เตือน... "แล้วสักวันมึงจะเสียใจที่พูดแบบนี้กับนาง... : ธาม "คนอย่างกูไม่เคยเสียใจในคำพูดของตัวเอง...กูถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะไอ้ธาม.. "...ฟรึ้บ.. !!!! : รามสูรดึงตัวคนเป็นน้องให้ลุกขึ้นก่อนจะดึงแขนเธอให้ตามเขาออกไป "โอ้ย ! นางเจ็บนะพี่ราม "อย่ามาทำเป็นสำออย...เจ็บแค่นี้มันไม่ถึงกับตายหรอก "พี่จะพานางไปไหน... "กลับ...!! "แต่นางยังมีเรียนคาบบ่ายอีก...นางไปกับพี่ไม่ได้.. "เรื่องเรียนเดี๋ยวฉันเคลียร์เอง แต่ตอนนี้เธอต้องกลับไปเก็บของ "เก็บของ ?... เก็บทำไมคะ "ฉันใจดีกับเธอมานานมากแล้วนะน้องนาง..หมดเวลาเล่นตัวของเธอแล้ว..วันนี้เธอต้องย้ายไปอยู่กับฉันที่วิลล่า... "ไม่..นางไม่ไป... "ถ้าไม่ไปก็เตรียมเงินไว้จัดงานศพให้พี่ชายเธอได้เลย...และครั้งนี้ฉันจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด "พี่กำลังบีบบังคับนางให้จนมุม.. "ใช่...ฉันบังคับเธอ....รู้แล้วก็เลิกถ่วงเวลา..กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้...ฉันยังไม่คิดบัญชีเรื่องเธอกับไอ้ธาม กลับไปเธอโดนดีแน่.... "พี่ราม...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more