ไร้เดียงสาจนน่าสงสาร
912 Words
ลูกส้มถูกลากมายังห้องรับแขกที่เธอเพิ่งออกมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเห็นจะได้ มีเสี่ยอำนาจนั่งอยู่ เมื่อเห็นพรเดินเข้าไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ เสี่ยอำนาจก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เสี่ยคะ”
“ไอ้อัทธ์ให้เธอมาตามฉันเหรอ”
“ใช่ค่ะเสี่ย” คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิดว่าเจ้าลูกชายตัวดีต้องอาละวาด และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เสียด้วย แม่นเหมือนกันนี่กู
“เธอพาเด็กคนนี้ไปอบรมก่อนไป เสร็จแล้วก็พาไปหาอะไรกิน”
“ค่ะเสี่ย”
เสี่ยอำนาจเดินตีหน้าขรึมมายังห้องนอนของลูกชายทั้งสองคนที่อยู่อีกฝั่ง ห้องที่ต่อเติมเพิ่มเติมเพื่อให้ลูกชายใช้นอนชั้นล่างจะได้เข้าออกได้สะดวก
จากชายหนุ่มสุดฮอตในตัวอำเภอที่มีผู้หญิงสาวเข้าหาไม่เคยขาด มีแฟนที่รักมากจนถึงขั้นจะแต่งงานกัน แต่เมื่อลูกชายต้องมาพิการแฟนสาวก็ชิ่งหนีหายไป ผู้หญิงที่เคยเข้าหาก็พากันหายไป
และนั่นก็ทำให้อัทธ์กลายเป็นผู้ชายอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ โดยเฉพาะหญิงสาวที่ต้องมาคอยดูแลเทคแคร์เอาใจใส่ ผิดกับอาร์มที่ยังเป็นคนอารมณ์ดีเช่นเคยไม่มีเปลี่ยน และยังทำใจรับได้มากกว่าพี่ชายเสียด้วยซ้ำ
“ให้น้าพรไปตามป๊ามาเหรอ”
“ป๊าพาใครมา ผมไม่ได้ต้องการยัยอ้วนแก้มป่องนั่น คนที่ผมต้องการคือผู้หญิงที่ชื่อแตงกวา” เสี่ยอำนาจพ่นลมหายใจออกมา เดินเข้ามานั่งลงบนเตียงนอนข้างบุตรชาย ซึ่งบัดนี้มีเพียงอัทธ์เท่านั้น ส่วนอาร์มลงมานั่งบนวีลแชร์ข้างเตียง
“ก็ผู้หญิงที่ลูกต้องการ เขาหนีตามผัวเขาไปแล้ว แม่องุ่นก็เลยส่งเด็กคนนี้มาแทน เอาน่าอัทธ์ เด็กนั่นก็หน้าตาน่ารักอยู่ไม่ใช่เหรอ ดีไม่ดีสวยกว่าพี่อีก”
“ใช่พี่ น่ารักออก ผมชอบ ถูกใจเลยป๊า”
“แต่พี่ไม่ชอบ” ชายหนุ่มยังคงยืนกรานคำเดิม และยังคงเอาแต่ใจไม่มีเปลี่ยน
“ไม่ชอบแล้วจะเอายังไง นี่ป๊าเสียเงินไปตั้งเท่าไหร่ เพื่อแลกกับตัวยัยหนูนี่มา อัทธ์รู้ไหม”
“แล้วป๊าให้ไปทำไม ของไม่ต้องปก ไม่ตรงความต้องการ ป๊าก็ยังจะเอา”
“ก็เพราะว่าป๊าเป็นห่วงแกสองคนไง กลัวแกสองคนจะลงแดงไปซะก่อน นี่อัทธ์ อย่าเอาแต่ใจนักเลยลูก ลองมองนังหนูนั่นใหม่นะ ป๊าว่ารูปร่างหน้าตาก็ไม่เลวเลยนะ อาร์มยังชอบเลย”
“ทั้งอ้วน ทั้งเตี้ย และแก้มยังเยอะเหมือนซาลาเปาอีกจะชอบยังไงไหว ป๊านะป๊า” เมื่อเห็นท่าทีและน้ำเสียงที่อ่อนลงของบุตรชายเสี่ยอำนาจก็ยิ้มออกมาบ้าง
“ถ้าพี่ไม่ชอบ ผมสอยคนเดียวเลยนะ ท่าทางจะซ่อนรูปไม่น้อย”
ส่วนคนที่ถูกสั่งให้พามาอบรมตอนนี้ถูกน้าพรพาเดินออกมายังนอกบ้าน บริเวณแปลงผักสวนครัวที่ปลอดคน เดินมานั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้
“นั่งลงสิ”
“ค่ะ”
“ชื่ออะไรเรา”
“หนูชื่อลูกส้มค่ะ เรียกหนูว่าส้มก็ได้” ยิ้มแฉ่งจนแก้มเห็นเป็นรอยบุ๋มของลักยิ้ม พลางให้น้าพรนึกเอ็นดูขึ้นมา เอ่ยถามย้ำการมาอยู่ที่นี่ออกไปอีกครั้ง
“มาที่นี่รู้ไหมว่าต้องทำอะไร”
“รู้ค่ะ พ่อกับแม่บอกว่าให้หนูมาคอยดูแลลูกของเสี่ยที่เดินไม่ได้ค่ะ”
“แค่นั้น”
“ใช่ค่ะ หรือถ้าน้ามีอะไรให้หนูช่วยก็บอกหนูได้เลยนะคะ หนูทำได้หมด ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านปัด กวาด เช็ด ถู ซักผ้า ตากผ้าหรืองานในครัวหนูก็ทำกับข้าวได้นะคะ หรือจะให้หนูอยู่เป็นลูกมือในครัวก็ได้ค่ะ แต่ว่าวันธรรมดาหนูคงช่วยได้ไม่เต็มที่นะคะ เพราะหนูต้องไปเรียนหนังสือ ช่วยได้แค่ตอนเช้าและตอนเย็น” นางพรผ่อนลมหายใจออกมา นึกเสียดายความไร้เดียงสาของเด็กคนนี้เสียจริง แววตาพูดออกมานั้นไร้เดียงสา ไม่ได้แพรวพราวดั่งผู้หญิงทั่วไปที่เข้ามาที่นี่
“ที่นี่เสี่ยคือเจ้าของบ้าน คือผู้มีอำนาจสูงสุด อย่าทำตัวให้เสี่ยไม่พอใจ เพราะเวลาเสี่ยโกรธใครก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ อย่าหัดเป็นคนสอดรู้สอดเห็น หรือยุ่งเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ถ้าอยากอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขและสุขสบาย ส่วนคุณอัทธ์และคุณอาร์มคือคนที่เธอต้องดูแลเอาใจใส่และตามใจทุกเรื่อง ฉันขอย้ำว่าทุกเรื่อง อย่าขัดใจหรือทำอะไรให้คุณทั้งสองไม่พอใจ เพราะมันไม่เป็นผลดีกับตัวเธอ และเธอก็คงเห็นแล้วว่าคุณอัทธ์ไม่ใช่คนใจดี เข้าใจที่พูดใช่ไหม” แม้จะไม่เข้าใจ แต่เมื่อน้าพรแกพูดมาขนาดนี้และน้ำเสียงกับหน้าตาแกก็จริงจัง ลูกส้มจึงต้องพยักหน้ารับและตอบกลับออกไปเสียงหนักแน่น
“เข้าใจค่ะ”
- Writer
