ASMÎN ÇELEBİ;
SABAH:
Saçlarımla uğraşan eli yok saymaya çalışıp biraz daha gözlerimi açmamak için kendimle bir savaşa girip, direndim, direndim. Ama bu pekte uzun bir süre olmadı, şimdi de tenimde hissettiğim öpücüklerle gözlerimi araladım.
Yüzüme vuran güneşle gözlerim daha çok kısıldı.
“Ezman” diye mırıldandım.
“Uyandın mı?” Diye absürt bir soru sordu. Uyandırmak için elinden geleni yapmamış gibi bir de uyandın mı diye soruyordu.
Kaşlarımı çatıp bir elimle yüzümü kapatmaya çalışarak “Uyuyordum” diye sızlandım. “Sen uğraşmasan hala uyuyor olacaktım ben Ezman” diye mahmur uykulu sesimle mırıldandım.
“Uyuma” dedi. “Uyuma, seninle vakit geçirmek istiyorum.”
“Saat kaç?” Diye sordum.
“Altı” deyince elimi yüzümden hızla çekip Ezman’a inanmazca baktım. “Sabah altı mı?” Diye şaş
