ASMÎN ÇELEBİ;
Arîn’in yanına geçmiştim, öyle mutluydu ki. Onun mutluluğuyla ben de mutlu oluyordum. “Abla..” diye elimi uzanarak tuttu. “Burada biraz kalsanıza, seni özledim” dedi.
“Bende seni özledim…” deyip sustum, ne kadar kalacaktık bilmiyordum. “Ama ne kadar kalırız bilmiyorum. Ezman’ın işleri var” diye mırıldandım. Dudak büktü, “Annem geldi mi?” Diye bana sordu.
Etrafıma baktım, hiç görmemiştim. Gelmişte olabilirdi, gelmemişte. Bilemiyordum. “Görmedim” dedim. Kafasını salladı “Sabah odaya gelip tehdit edip gitti, sonra ben de görmedim” dedi. Omuz kırdım, “Bundan sonra bir şey yapamaz. İkimizde evlendik”
“Evet abla, sonunda kurtulduk esaretten. Eniştemle aran nasıl? Mutlu musun?” Diye tereddütle sordu. Arîn, Berzan ile severek evlenmiş olsa da benim ki aniden bir evlilikti. Ha
