ASMÎN ÇELEBİ;
Boğazıma dikenli teller batmış gibiydi, ne konuşabiliyordum ne de hareket edebiliyordum. Lafı öyle ağırdı ki, içimde ona dair olan tüm hislerim yerle yeksan olmuştu.
“Sevme” dedim kısık çıkan sesimle. İçimden feryatlar kopuyordu, bıraksalar bağıra çağıra ağlardım. Nefesimi tutup içimden sakin ol Asmin diye kendime telkin verdim.
“Sen zaten sevme Ezman, şu söylediklerin bile beni kendinden soğutmaya yetiyor.” Diye mırıldandım titrek bir tonla, geriye birkaç adım attı ve kafasını eğdi, sanki az önce söyledikleri bir anda ağzından çıkmış gibi kalakaldı sadece. Hiçbir şey konuşmadı sadece baktı.
“Biliyor musun?” Dedim acıyla kıvrım kıvrım kıvranarak. “Sen hiçbir şeyi haketmiyorsun Ezman, beni bile haketmiyorsun.” Dedim. O an göz bebekleri büyüdü, ne söyleyeceğini bilemez
