EZMAN DİRİJAN:
“Asmînnnn! Sen kaşındın.” Diye dişlerim arasından tıslayarak ince belini kavradığım gibi erkekliğimin üzerine çektim, “Sabaha kadar içinden çıkmayacağım.” Diye tısladım. Hak etmişti, ben onu düşünerek kendime hakim olmaya çabalarken o arsızca dokunuyordu.
“Ez-man..” diye adımı inledi, daha da delirdim, aklımda ki tüm her şeyi sikip atıyordu. İlk gördüğüm andan beri benim olacağına yemin etmiştim, Asmîn benimdi. Benim karımdı. O da beni seçmişti.
Fakat korkuyordum, ya beni bırakırsa. Ya… Gözlerimi kapattım, bu gerçek beni çok fazla öfkelendiriyordu, deliriyordum.
Tekrar Asmîn’in masum yüzüne baktım, masum, korkak ve şehvetli. Parmaklarım arasında titreyen beden benim karımdı, koşulsuz şartsız benim karım olmuştu. Şimdi ise kucağımda tüm her şeyiyle beni arzuluyordu.
