ASMÎN DİRİJAN;
“Çok sıcak” diyerek arabanın camını tamamen açıp başımı uzattım. Neredeyse Urfa’ya girmek üzereydik ama artık dayanamıyordum. Hem sıcak beni mahvetmişti hem de yol. Tabi bir de dün gecenin yorgunluğu vardı.
Sabah Ezman beni beklese de ben uyanmayınca en sonunda uyandırmıştı. Erken gitmemiz gerektiği için bende mecburen uyanmıştım. Yoksa bıraksaydı akşama kadar kesin uyurdum.
Gözlerimi ara ara kapatsam da mide bulantım durmadığı için yolda uyuyamamıştım.
“Konağa az kaldı, seni konağa bırakıp işyerine geçeceğim.” Diyerek kısa biran bana baktı. “Tamam” diye onayladım.
Birkaç gündür kendimi çok yormuştum. Eve gidip uyumaya ihtiyacım vardı o yüzden ses etmedim. Zaten Ezman’ın da işleri olduğu için o da işyerine geçecekti.
“Sende yat uyu Asmin, bir şeye karışma sakın”
