JENNIE
“Inaantok na ako,” mahinang sabi ko kay Lyndon.
Walang nagbago sa ekspresyon ng mukha niya kahit nakita kong gumalaw ang gilid ng kanyang mga labi.
“Sige, magpahinga ka na, Jennie. Kailangan mo ng sapat na pahinga.”
Seryoso na ulit si Lyndon. Nawala na ang mapaglarong ngiti sa kanyang mga labi. Ibang version na naman ng pagkatao niya ang nakikita ng mga mata ko ngayon.
Pakiramdam ko ay bumalik ako sa nakaraan, noong si Zi ang nasa harap ko, malayo sa kung paano siya kumilos sa harap ng ibang tao.
Nagpasya akong pumasok dito sa loob ng silid ni Lyndon. Nakakabinging katahimikan ang sumalubong sa akin nang umupo ako sa gilid ng kama at igala ko ang paningin ko sa buong paligid.
Naiwan sa veranda si Lyndon. Hindi siya sumama sa akin pumasok dito sa silid, kaya minabuti kong m
