“จริงๆลุงก็กลัวนิดหน่อย ถ้าได้แพรวามาอยู่เป็นเพื่อนลุงคงดีมากแน่ๆเลย” ภาวัตพูดยิ้มๆราวกับลุ้นคำตอบของเด็กน้อยว่าจะยอมหรือไม่
“ได้ค่ะ แพรวาจะนั่งเป็นเพื่อนลุงภีมเอง มีแพรวาผีไม่หลอกค่ะ” เด็กอยปล่อยมือคนเป็นแม่และเดินไปจับมือภาวัตทันที
ภาวัตมองอย่างสงสัย “ทำไม มีแพราวาอยู้แล้วผีไม่กล้าหลอกลุงภีมล่ะครับ”
แม่หนูหัวเราะคลิกคลิก แล้วยกมือปิดปาก
“คุณแม่บอกว่า ผีไม่หรอกคนสวยไงคะ” แม่หนูยิ้มแก้มปริ ใครๆ ก็ชอบชมว่าเธอสวยน่ารักเหมือนคุณแม่
“มีเด็กหลงตัวเองแล้วหนึ่ง” พริมพิกาเอ่ยแซวแม่ตัวแสบ “ งั้นทั้งสองคนรอแม่แปปนึงนะเดี๋ยวแม่รีบมา” พริมพิกาเอ่ยกับสองพ่อลูก พร้อมกับเดินเข้าครัวทันที เธอไม่รู้หรอกว่าคำพูดนี้มันมีความหมายกับภาวัตมากขนาดนี้เขาอยากอยู่กับลูกเขาเสียความรู้สึกกับตัวเองที่ปล่อยให้สองแม่ลูกอยู่กันตามลำพังมาหลายปี ทำไมเขาถึงรู้เรื่องราวช้าแบบนี้
“ระหว่างนั่งรอคุณแม่ทำอาหาร เราทำอะไรกัน
