สี่น้ำ

ห้องที่เข้าแล้วออกไม่ได้

"ความจริงฉันตั้งใจจะไปคนเดียว แต่ถ้ามีเธอเป็นเพื่อนร่วมทางด้วย ก็คงแจ่มดี!”

“ไม่ได้นะคะ คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันไม่ยอม ไม่ได้”

"จำกฏของฉันไม่ได้แล้วเหรอ"

"แต่...แต่" เธอหัวใจเต้นรัว กลืนน้ำลายแทบไม่ลง "แต่ฉันยังเวอร์จิ้นอยู่เลย! ยังไม่เคยมีจูบแรกด้วยซ้ำ แล้วฉันจะต้องมาตายไปแบบนี้เหรอ มันไม่เกินไปหน่อยหรือคุณน่าน!!!"

“เธออยากจะแส่เอง!”

เขายิ้มเลือดเย็นราวกับฆาตกรโรคจิตในหนังฝรั่ง ทำเอาเธอขนลุก หายใจไม่ทั่วท้อง ก็ใช่ที่เขาเตือนเธอแล้ว ซ้ำยังขู่ตั้งหลายหน แต่เธอก็ยังรนเข้ามา แล้วอย่างนี้จะโทษใครได้ นอกจากโทษความเผือกของตัวเอง

“อืม...เรื่องนี้ฉันไม่เถียง” ทิพย์อัปสรพยายามตั้งสติ ควบคุมตัวเองให้สงบเข้าไว้ เรียกขวัญให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวเสีย แล้วคิดใคร่หาทางออกที่ดีที่สุด เพื่อช่วยชีวิตตัวเองและผู้ชายตรงหน้าให้เลิกคิดฆ่าตัวตาย เรื่องอะไรที่เธอจะต้องมาตายตอนนี้ คนอย่างเธอต้องมีชีวิตอยู่จนถึงแก่เฒ่าชราโน่น ตายท่ามกลางลูกหลานร้องไห้ระงม ไม่ใช่ต้องมาตายแต่วัยเยาว์ในห้องลึกลับกับผู้ชายขาด้วนแบบนี้

“โอเค เรามาคุยกันอย่างสินตินะ ทำไมคุณถึงไม่อยากอยู่ คนที่เขาลำบากกว่าคุณยังมีอีกมากมายนัก”

“แต่เขาลำบากมาตั้งแต่เกิดไง! คนพวกนั้นก็ต้องชินกับสภาพตัวเองอยู่แล้ว แต่คนอย่างฉัน ที่มีชีวิตครบสมบูรณ์ทุกอย่าง แล้วต้องมากลายเป็นแบบนี้ มันไม่แฟร์เลย!!”

“แต่คุณก็ไม่แฟร์กับฉันเหมือนกัน ฉันไม่ได้อยากตายกับคุณซะหน่อย คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุด”

เขาจ้องหน้าเธออย่างเย้ยหยัน “ฉันเตือนเธอ ห้ามเธอ แต่เธอก็ไม่ฟัง ถ้าเธอคิดจะโทษใคร สงสัยต้องโทษตัวเองแล้วล่ะมั้ง”

“ก็รู้แล้วไงว่าฉันมันโง่ ไม่ต้องย้ำหรอกน่า” เธอมองเขาตาขวาง สูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดเพื่อให้ความอึดอัดใจมันลุเทาผ่อนคลาย “แต่ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็ยังจะเลือกทำแบบเดิมอยู่ดี!!”

เขาขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจที่หญิงสาวตรงหน้าพูด หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอควรจะวิ่งหนีไปให้ไกลจากเขาต่างหากเล่า เขาจึงเอ่ยถามเธอ ด้วยเสียงแข็งกร้าว...

“ทำไม ทำไมเธอถึงยังจะเข้ามา!”

“เพราะฉันจะได้มายืนหัวโด่ ห้ามคุณไม่ให้ทำเรื่องบ้าๆนี่ไงล่ะ คุณน่าน!!!” เธอเท้าสะเอว ทำหน้าเหมือนนางยักษ์ ที่อยากจะจับเขาไปเคี้ยวในปาก “คุณไม่คิดบ้างหรือคะว่าคุณแม่ของคุณจะรู้สึกยังไงถ้าคุณตายไปแบบนี้ ท่านจะเสียใจแค่ไหน ท่านจะทุกข์ใจเพียงใด แล้วยังคนที่รักคุณอีกล่ะ พี่ชายคุณ เพื่อนคุณ หรือแฟนคุณ!”

“ไม่มีอีกแล้ว คนที่รักฉัน!” สายตาเย็นชาของเขากลัดความตรมตรอมผิดหวัง “พอฉันพิการ! ผู้หญิงคนนั้นก็ทิ้งฉันไปคบกับคนอื่น! มันก็สมควรแล้วล่ะ เรื่องอะไรจะต้องมาคบกับคนขาดๆเกินๆแบบฉัน...ส่วนคุณแม่ ท่านน่าจะเข้าใจความรู้สึกของฉันดี ท่านอาจจะอำนวยอวยพรให้ฉันด้วยซ้ำ เพราะงั้น...”

“อ๋อ...ที่แท้เพราะถูกผู้หญิงทิ้งนี่เอง คุณถึงได้ใจเสาะคิดอยากตายขึ้นมา” เธอพูดเชิงดูถูก เพื่อกระตุ้นจุดอ่อนของเขา ซึ่งมันก็ได้ผล

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!!” เขาโกรธจนควันออกหู ที่โดนเธอหยามเข้าอย่างจัง “ฉันไม่ได้อยากตายเพราะเรื่องผู้หญิงคนนั้น ฉันก็แค่...”

“รับตัวเองไม่ได้ ที่ไม่มีขาข้างซ้าย”