“แล้วเธอคิดว่าข้อเสนออะไรจะเหมาะกับผู้หญิง...”
เขาหยุดพูดและกวาดตามองร่างอรชรตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างหยาบคาย จากนั้นจึงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชิงชัง
“ร่านๆ แบบเธอล่ะ”
จันทร์เจ้าขากัดปากแน่น ดิ้นรน และต่อต้านสุดกำลัง
“ฉันรู้ดีค่ะว่าตัวเองเลวแค่ไหนในสายตาอาจารย์ ปล่อยค่ะ ฉันจะกลับบ้าน และจะลืมเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นให้หมด”
“จะกลับไปบ้าน... บ้านที่เธอจะต้องขนข้าวขนของออกไปตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าน่ะหรือ”
เขาหัวเราะในขณะที่หล่อนร้องไห้ระงม
“อาจารย์... อาจารย์หมายถึง...”
ไทเลอร์แค่นยิ้ม ผลักร่างอรชรออกห่างจากกาย จากนั้นเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนขอบเตียง สายตาสีเขียวมรกตยังไม่ละไปจากร่างกายของหล่อนแม้แต่วินาทีเดียว
“ถ้าเธอก้าวออกไปจากห้องนี้แม้แต่เพียงก้าวเดียว พรุ่งนี้บ้านหลังนั้นกับที่ดินทั้งหมดจะต้องตกเป็นของฉัน และแน่นอนว่าฉันไม่มีทางใจดีให้เธอกับครอบครัวอยู่ต่อไปแน่”
คนฟังเข่าแ
