พลาดรักเมียบำเรอ

ออกจากชีวิต...2

“คุณแม่ไปเก็บผักหลังบ้านค่ะตา คุณแม่บอกว่าวันนี้จะตำน้ำพริกให้ตาทาน” เด็กน้อยตอบตามที่มารดาสั่ง

“ถามถึงหนูเหรอพ่อ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่ปล่อยหลานสาวพ่ออยู่คนเดียวหรอกนะคะ” ผู้เป็นบุตรสาวได้ยินบิดาถามหลานสาว เธอก็รู้ทันทีว่าบิดานึกตำหนิเธออยู่ในใจ

“สมัยนี้คนเรามันไว้ใจไม่ได้หรอกนะ เด็กนั่งอยู่บ้านดีๆ ถูกอุ้มหายก็มี หลานสาวพ่อน่ารักขนาดนี้เกิดมีใครมาอุ้มไป พ่อจะอยู่ได้ยังไง” ผู้เป็นบิดาเอ่ยตามความจริง นายชายเห็นข่าวแต่ละข่าวที่เกิดขึ้นในแต่ละวันท่านก็เลยไม่ไว้ใจ การป้องกันไว้มันดีกว่าการแก้ปัญหาอยู่แล้ว เพราะหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลานสาว คนที่เสียใจที่สุดคงไม่พ้นนายชายและเฌอริตาแน่นอน

“จ้าพ่อ ไม่ต้องห่วงหรอก หนูเพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง แล้วอีกอย่างแถวนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาหรอก เขาจะมาขโมยอะไรจากบ้านเราล่ะ บ้านเก่าๆ หลังคาสังกะสีแบบนี้ไม่มีอะไรให้ขโมยหรอก” บุตรสาวก็เอ่ยไปตามจริง

“เอาเถอะ พ่อไม่เถียงเอ็งแล้ว เถียงไปก็ไม่ชนะ จะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวพ่อเล่นกับหลานเสร็จแล้วจะอาบน้ำให้หลานเอง” ผู้เป็นบิดาโบกมือไล่บุตรสาวด้วยความหมั่นไส้

“จ่ะพ่อ ไปทำน้ำพริกผักต้มให้พ่อก่อน แล้วยัยหนูล่ะ อยากกินอะไรลูก” เมื่อรับปากบิดาแล้วก็มาถามบุตรสาวที่เอาแต่นั่งเคี้ยวขนมเค้กตุ้ยๆ อยู่ ไม่ได้สนใจว่าผู้ใหญ่กำลังพิพาทเรื่องตนเองอยู่

“เฌอแตมอยากกินไข่เจียวหอมๆ ค่ะ” เด็กน้อยตอบทันที

“ได้จ่ะ เดี๋ยวแม่ทำให้กิน” ว่าแล้วหญิงสาวก็ตอบกลับบุตรสาว ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเล็กๆ ที่ไม่น่าจะเรียกว่าครัวของเธอ

“เป็นไง อร่อยมากสินะ กินเยอะขนาดนี้จะกินข้าวไข่เจียวได้มั้ยน้า” ผู้เป็นตาเอ่ยถามหลานสาวทันที หลังจากที่มองตามบุตรสาวเดินเข้าไปในห้องครัวของบ้าน

“กินได้ค่ะ ไข่เจียวของคุณแม่อร่อยที่สุดเลย” เด็กน้อยหันมาตอบผู้เป็นตาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเศษเค้ก ผู้เป็นตาก็เช็ดไปยิ้มไป ความสุขเล็กๆ ที่เกิดขึ้นจากรอยยิ้มของหลานสาวทำให้ชายชราอย่างนายชาย ยังมีแรงที่จะทำงานรับเหมาบางงานเพราะต้องหาเงินมาเลี้ยงดูหลานสาว แม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยเท่าใด ชายชราคนนี้ก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง