เมื่อมาถึงหน้าห้องคู่กรณีเฌอริตาก็เปิดประตูเข้าไปทันที และก็พบว่าร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ และหันมายิ้มให้หญิงสาว ซึ่งมันเป็นยิ้มที่เธอรู้สึกว่าน่าฟาดมาก
“มาหาเนี่ยคิดถึงเหรอ” ด้วยท่าทางและหน้าตาของหญิงสาวมันไม่ได้บอกเช่นนั้นเลยสักนิด เขารู้ว่าเธอกำลังโกรธอยู่ แต่เขายังไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไร
“ไม่มีวันที่ฉันจะเสียเวลาไปคิดถึงคนอย่างคุณหรอก” เฌอริตาตวาดเข้าให้
“งั้นมาหาเพราะอะไรล่ะครับ” ภูริก็แกล้งเตะถ่วงไปเรื่อย
“คุณไปหาลูกฉันที่โรงเรียนทำไม” เสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ว้า...ความแตกซะแล้ว” ท่าทีไม่สะทกสะท้านของชายหนุ่ม มันทำให้หญิงสาวอยากจะขว้างอะไรสักอย่างใส่หน้าเขา
“นี่คุณกล้าดียังไงถึงทำแบบนั้น ฉันบอกให้คุณเลิกยุ่งกับพวกเรา คุณฟังภาษาคนรู้เรื่องไม่ใช่เหรอ” เฌอริตาตำหนิด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ได้กล้าดียังไงหรอก ผมแค่อยากทำหน้าที่พ่อเท่านั้น คุณเห็นใจผมด้วยเถอะ” ภูร
