อันนาพยักหน้าและต้องเปิดประตูลงไป เธอมองรถตู้ที่ต้องเลี้ยวกลับไปทางเดิมจนลับตาก่อนหันกลับไปยังทางเดินที่ทอดตัวเข้าไปยังสถานที่จัดเลี้ยง ซึ่งมันเงียบเชียบอย่างมาก รอบตัวเธอก็เห็นเงาต้นไม้จากแสงสปอร์ตไลต์ แต่...ทำไมเธอถึงคุ้นตากับสถานที่แห่งนี้มาก กลิ่นดินและหญ้าอวลขึ้นมาในบรรยากาศเย็นของราตรี เสียงหนีดหริ่งดังกว่าเสียงใดๆ ไม่มีใครเลยหรือ อันนาค่อย ๆ เดินไปตามทางที่ยิ่งเข้าไปเธอยิ่งคุ้นเคย กระทั่งเธอมองเห็นอะไรบางอย่างวูบไหวเบื้องหน้า และชัดเจนต่อสายตาเมื่อก้าวเข้าไปหยุดที่ตรงนั้น...มันคือทุ่งกว้างใหญ่เต็มไปด้วยดอกคอสมอส หญิงสาวพาร่างอุ้ยอ้ายมาหยุดในที่ที่มองไปเห็นบ้านไม้หลังใหญ่ ที่ซึ่งเธอไม่เคยลืม
“อันนา...” เสียงห้าวดังขึ้นเบื้องหลังทำให้เธอหันกลับไป
“ราม...” เสียงแผ่วลอดจากปากจิ้มลิ้ม เธอผงะนิ่งราวต้องมนต์สะกด มือเริ่มเย็นกระทั่งร่างสูงสง่าก้าวมาหยุดตรงหน้า
“มาแล้วหรือ...ผมรออยู่นะ”
