“อันนาไม่เคยปกป้องอัน!” เธอเสียงแข็ง ใบหน้าตึงเครียดขึ้นมาทั้งแววตาก็เปล่งประกายกล้า “ถ้าอันนาปกป้องอันก็ไม่มีวันทำให้อันเสียใจ”
“อันนารักคุณ และสิ่งนี้ผมยืนยันได้”
“จะบอกว่าคุณกับอันนาหวังดีกับอันด้วยการแอบไปนัดพบกันโดยที่อันไม่รู้ อย่างนั้นเหรอคะที่เรียกว่าความหวังดี!”
เสียงเธอกร้าวมากกว่าเดิมหากแต่รามกลับยังมีสีหน้าราวกับเขาไม่สะทกสะท้านต่ออาการตัวสั่นเทาด้วยความเจ็บแค้นของคนตรงหน้า ในที่สุดเธอก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้
“อย่าคิดว่าอันไม่รู้นะคะว่าอันนาแอบไปพบคุณ อันรู้ทุกอย่างว่าพี่สาวของอันร้ายกาจยังไงบ้าง”
“คุณก็เลยวางแผนพาผมไปงานเลี้ยงวันเกิดของเปรมคืนนั้นเพื่อให้ผมเห็นว่าเปรมกับอันนามีอะไรกัน”
“ก็พี่เปรมรักพี่สาวของอัน และมันก็ทำให้คุณได้เห็นว่าอันนาน่ะบ้าผู้ชายขนาดไหน แอบไปหาคุณแล้วยังไปอยู่กับพี่เปรมอีก ที่จริงอันก็สงสารพี่เปรมที่โง่โดนพี่สาวของอันหลอก”
“เปรมไม่ได้โง่หรอกนะ เ
