“มาหาย่าสิแม่นิต” นิตยามองรถของสามีที่ขับกลับบ้านไปแล้วด้วยความสงสาร เขามาขอเจอเธอแต่กลับไม่มีใครยอมให้เจอหน้า เธอเองก็ได้แต่แอบมองเขา แต่เพราะยึดมั่นในสิ่งที่ผู้ใหญ่อบรมสั่งสอน เธอจึงไม่ขัดความประสงค์ของพวกท่าน เนื่องด้วยผู้ใหญ่นั้นอาบน้ำร้อนมาก่อน ย่อมรู้ว่าอะไรดีและไม่ดี
“สงสารผัวเรารึ” รุ้งลดาเอ่ยถามหลานสาว เชยคางมนให้แหงนขึ้นสบตา
“ค่ะคุณย่า” รุ้งลดาอมยิ้ม ท่านเลี้ยงนิตยามาแต่เล็กแต่น้อย หากไม่รวมอคติที่มีอยู่ก็เห็นหรอกว่าหลานสาวคนนี้เป็นคนขี้สงสาร ใจอ่อน ชอบเห็นใจคนอื่น
“แม่นิตฟังย่านะ อะไรที่ได้มายาก ๆ และรักษาเอาได้ยาก ๆ มักมีคุณค่าเสมอ ตอนตาพริกฉุดเราพาไปปู้ยี่ปู้ยำ ไม่ไว้หน้าผู้ใหญ่น่ะ ย่าโมโหมาก ๆ คราวนี้เป็นเวลาที่เราต้องเอาคืน ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ให้เขารู้ว่าเราไม่ใช่ของตาย อยากจะฉุดไปตอนไหนก็ได้ อยากจะทิ้งตอนไหนก็ได้ เราต้องแสดงให้เขารู้ว่าเราก็อยู่ได้โดยที่ไม่มีเขา ถ้าตาพริ
