คนขี้หึง
1795 Words
ร้านอาหาร
มิลล่ายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เห็นว่าเป็นเวลาหกโมงเย็นแล้วจึงส่งข้อความทิ้งไว้ให้พีย์ เพื่อบอกว่าตนมารับประทานอาหารกับกลุ่มเพื่อน เธอไม่มีเวลาคุยกับชายหนุ่มมากนัก จึงไม่ได้ถามว่าเขาจะมาถึงตอนไหน แต่อย่างน้อยก็ได้บอกชื่อรีสอร์ตที่พักไปแล้ว คาดว่ามาถึงก็คงจะไปพักที่นั่นเช่นเดียวกัน
"มิลครับ ไม่คิดว่ามาถึงเชียงใหม่ก็จะยังมีดอกกุหลาบสวยๆ สำหรับมิล" คินทร์พูดขึ้น และยื่นดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่มาตรงหน้ามิลล่า ท่ามกลางเพื่อนๆ นับสิบคนที่ร่วมโต๊ะรับประทานอาหารอยู่ พวกเขาต่างโห่แซวด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
"เอาอีกแล้วนะคินทร์ บอกว่าให้เลิกซื้อดอกกุหลาบให้มิลได้แล้ว" มิลล่าคลี่ยิ้มมีความสุข เพราะรู้ดีว่าคินทร์ไม่ได้จีบตนจริงจังขนาดนั้น ถึงอย่างไรก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทกัน
"ก็บอกแล้วว่ากำลังปลูกอยู่ เอาไว้กุหลาบโตเมื่อไหร่จะเลิกซื้อ" เธอส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ยอมหุบยิ้ม มือเรียวกำลังจะรับดอกกุหลาบดอกนั้นมา ทว่ากลับต้องตกใจเมื่อมันถูกแย่งออกไปจากมือของคินทร์
"คุณพีย์!" มิลล่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อแหงนหน้าขึ้นแล้วเห็นพีย์ยืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้ที่ตนนั่งอยู่ ร่างสูงกำยำยังคงอยู่ในชุดสูทผูกเนกไทเป็นทางการ ใบหน้าคมคายบึ้งตึง สายตาของเขาจ้องมองคินทร์ด้วยแววตาดุดันจนน่าหวาดกลัว ในขณะที่วรากรเอาแต่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังเจ้านาย
"อิ่มหรือยัง?" เขาหันขวับมาถามมิลล่า หญิงสาวแทบไม่เชื่อสายตาว่าพีย์จะกล้าทำถึงขนาดนี้
"คุณแย่งกุหลาบที่ผมซื้อมาให้มิลไป ไม่คิดจะบอกเหตุผลหน่อยเหรอครับ?" คินทร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"คุณเอาดอกไม้ให้แฟนผม ผมก็เลยรู้สึกไม่พอใจ" คำตอบของพีย์ทำให้เพื่อนๆ ทุกคนของมิลล่าต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะไม่เคยมีใครรู้มาก่อนว่าหญิงสาวมีแฟนแล้ว ซ้ำยังเป็นบุรุษรูปร่างสูงกำยำทั้งยังหล่อเหลา ท่าทางอย่างกับเป็นผู้บริหารบริษัทใหญ่โต
"คุณพีย์พูดอะไรคะ?" ร่างเล็กหยัดกายลุกขึ้นยืนเพื่อเผชิญหน้ากับเขา จึงถูกท่อนแขนกับยำโอบรั้งเอวบางเข้าแนบชิดลำตัว
"ท่าทางคงจะอิ่มแล้ว กลับไปคุยกันที่บ้าน" ชายหนุ่มบอกเสียงดุ ในขณะที่ริลภัสสะกิดข้อมือเล็กของเพื่อนเบาๆ
"มิล นี่มันเรื่องอะไรกัน?"
"ถึงรีสอร์ตค่อยคุยกันนะภัส มิลขอตัวก่อนนะ" เพราะเห็นท่าทางของพีย์แล้วทำให้เธอไม่อยากอยู่คุยกับเพื่อน ทั้งยังรู้สึกอับอายคนทั้งร้านอาหารจึงยอมเดินออกจากไปกับเขา วรากรชำเลืองมองริลภัสเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังเจ้านายออกไป
เรือนไม้น้ำ
"ตกลงคุณจะไม่พูดกับมิลจริงๆ เหรอคะ ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ ทำแบบนี้ได้ยังไง มิลกำลังทานมื้อเย็นกับเพื่อนๆ อยู่นะคะ ทำไมคุณถึงเป็นคนไม่มีเหตุผลเลย" มิลล่าถามคำถามเดิมซ้ำๆ นับสิบรอบ ทว่าพีย์กลับยังคงนิ่งเงียบ
ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวลงจากรถ หญิงสาวจึงตามหลังเขาลงไป กว่าจะรู้ตัวอีกทีทั้งสองก็ยืนอยู่ที่หน้าบ้านเรือนไม้น้ำ ในขณะที่วรากรขับรถออกไปทางด้านที่พักของรีสอร์ต
"บ้านพ่อผม" เขาพูดแล้วจึงรั้งข้อมือเล็กให้เดินตามตนเข้าไปในรั้วบ้าน มิลล่าแทบไม่อยากเชื่อถึงความบังเอิญนี้
"เดี๋ยวค่ะ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย"
"ไปคุยในบ้าน ไม่เห็นเหรอว่ามันค่ำมืดแล้ว"
"แต่ว่า ที่นี่บ้านพ่อคุณจริงๆ เหรอ" หญิงสาวเอาแต่คิดถึงคุณลุงคนสวนที่อนุญาตให้เธอถ่ายรูปเมื่อตอนกลางวัน
"ใช่ ทำไม?"
"ปะ เปล่าค่ะ แล้วมิลจะกลับไปที่รีสอร์ตยังไงคะ เห็นคุณวรากรขับรถออกไปแล้ว"
"เราจะนอนที่นี่ไง กรไปนอนที่รีสอร์ตนู่น"
"ฮะ? ไม่เอานะคะ อย่ามาหาเรื่องนะ"
"ใครกันแน่ที่หาเรื่อง ผู้ชายที่ให้ดอกกุหลาบมิลมันเป็นใคร?" มิลล่าทำหน้าบึ้งตึงใส่ชายหนุ่ม
"เรียกคนอื่นว่ามันได้ยังไงคะ?" เธอมองค้อนเขา
"ตอบมา มันคือคนที่รับโทรศัพท์มิลใช่หรือเปล่า?" หญิงสาวอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ และเอาแต่เมินหน้าหนีไปทางอื่น
"ตอบสิ!"
"มันไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับคุณพีย์เลยค่ะ"
"พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่เกี่ยว ผมอุตส่าห์ทิ้งงานและตามหามิลถึงที่นี่นะ"
"นั่นน่ะสิคะ พูดเรื่องงานขึ้นมาก็ดีเหมือนกัน มิลยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร ทำงานอะไรที่ไหน"
"นั่นน่ะสินะ ผมคงลืมบอกคุณไป" เขาพูดพลันล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นจึงหยิบนามบัตรออกมาและยื่นให้กับมิลล่า
"พีย์ ภาคย์พิรดนย์ ตำแหน่งประธานบริหารแกรนด์พีรา" มิลล่าอ่านชื่อห้างสรรพสินค้าหรูหราที่ตนไปเดินอยู่บ่อยครั้ง จากนั้นจึงพยายามสะบัดมือเล็กออกจากการเกาะกุม ทว่ากลับถูกเขาบีบข้อมือแน่นยิ่งขึ้น ดวงตาประกายดุดันจ้องมองคนดื้อรั้นแทนคำขู่ให้อยู่นิ่งๆ
"ปล่อยมิลนะคะ"
"ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าผมเป็นใคร หวังว่ามันจะช่วยให้มิลตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้นนะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยอมบอกว่าคุณเป็นใคร เพราะมันช่วยให้มิลตัดสินใจง่ายขึ้นจริงๆ" เธอแหงนหน้าขึ้นจ้องมองพีย์ด้วยแววตาแข็งกระด้าง
"หมายความว่ายังไง?"
"ก็หมายความว่ามิลไม่รับข้อเสนอของคุณไงคะ คิดจะใช้ความรวยมาหลอกล่อให้มิลยอมตอบตกลงให้คุณเลี้ยงดูแล้วคุณก็เอามิลขึ้นเตียง คุณคิดผิดแล้วล่ะคะ ถึงแม้ว่ามิลล่าจะต้องการเงิน แต่ก็ไม่ใช่จะยอมขึ้นเตียงเพื่อแลกกับเงิน คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มอึ้งไป เขาอ้าปากยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน
"พีย์ มาแล้วเหรอลูก" มิลล่าหันไปยังต้นเสียงพร้อมกับพีย์ จึงเห็นคุณลุงคนสวนที่เธอพบเมื่อตอนกลางวันยืนอยู่ เขาเป็นคนเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่ม
"คุณพ่อ..." พีย์รั้งข้อมือของมิลล่าเดินเข้าไปหาบิดา จากนั้นจึงยกมือไหว้และสวมกอดด้วยความคิดถึง เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ได้แต่ยืนมองพ่อลูกกอดกันด้วยความรู้สึกสับสน
"มาก็ไม่คิดจะบอกพ่อไว้ล่วงหน้าหลายวันกว่านี้เลยนะ"
"เร่งด่วนครับคุณพ่อ ไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาด้วยซ้ำ"
"อ้าว ว่าแต่หนูกลับมาอีก อย่าบอกนะว่าอยากถ่ายรูปบ้านตอนกลางคืน" คุณลุงหันมาถามมิลล่า
"เอ่อ..." เธอก้มหน้าก้มตา เพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร
"คุณพ่อรู้จักมิลด้วยเหรอครับ?"
"หนูคนนี้มาขอถ่ายรูปบ้านเมื่อตอนกลางวัน ว่าแต่แกรู้จักเขาด้วยเหรอ?" พ่อลูกมองหน้ากันด้วยความสงสัย ในขณะที่มิลล่าเอาแต่อ้ำอึ้ง หวังแต่ว่าพีย์คงไม่กล่าวหาว่าเธอเป็นแฟนเหมือนที่เขาบอกคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้
"มิลเป็นแฟนผมเองครับ ส่วนนี่คุณพ่อพีระ พ่อผมเองครับมิล" คิดไว้แล้วไม่มีผิด มิลล่าคลี่ยิ้มเจื่อน พร้อมทั้งยกมือไหว้คุณลุงที่เคารพอีกครั้งหนึ่ง ได้แต่คาดโทษพีย์ในใจ
"ว้าว จริงเหรอเนี่ย อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น แล้วตอนที่หนูเจอลุงเมื่อกลางวัน หนูรู้หรือเปล่าว่าลุงเป็นใคร?"
"ไม่รู้ค่ะคุณลุง ขนาดคุณพีย์หนูยังเพิ่ง"
"ผมว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่าครับคุณพ่อ เดี๋ยวหมอกลงคุณพ่อจะไม่สบายเอา" พีย์พูดแทรกขึ้นเพื่อเป็นการตัดบทสนทนาของมิลล่า เพราะไม่อยากให้หญิงสาวฟ้องบิดาว่าตนโกหก
"ก็ดีเหมือนกัน พ่อให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องลูกไว้แล้ว แต่ว่าไม่ได้ทำห้องอื่นไว้เผื่อหนูมิลเลย ทำยังไงดีล่ะทีนี้"
"ไม่เป็นไรครับ เรานอนด้วยกันบ่อยๆ" พีย์ตอบบิดาไปเช่นนั้น ทำให้หญิงสาวแทบอยากกรีดร้องออกมา เธอเริ่มจะรู้สึกไม่พอใจกับนิสัยเอาแต่ใจของชายหนุ่มเสียแล้ว สงสัยคงชอบโกหกคนอื่นจนเป็นนิสัย แต่ถึงอย่างนั้นก็จำใจเดินตามหลังพ่อลูกเข้าไปในบ้าน
"คุณพ่อครับ ผมทำงานทั้งวันแล้วก็เดินทางมาเหนื่อยมากเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยคุยกันนะครับ ผมมีเรื่องที่จะต้องคุยกับแฟนผมก่อน" บิดาเดินมาส่งบุตรชายจนถึงหน้าห้องนอน ความจริงแล้วพ่อลูกก็พบกันอยู่บ่อยครั้ง จึงไม่ค่อยมีอะไรให้พูดคุยกันมากนัก
"ตามสบายเลยลูก งั้นพ่อขอตัวก่อนนะ" คุณพีระบอกบุตรชายด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงเดินกลับไปยังห้องนอนของตนเอง มิลล่าจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาคาดโทษ เขาไม่สนใจและพาเธอเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเอง
"อื้อ...ปล่อยนะคะ" คนตัวเล็กถูกสวมกอดไว้แน่น ใบหน้าสวยคมแนบชิดแผงอกกว้าง เธอได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของชายหนุ่มคละคลุ้ง
"เรื่องที่มิลตอบตอนอยู่หน้าบ้าน ไม่เอานะครับ" เขาคลายวงแขนออกหลวมๆ และเชยคางมนให้แหงนหน้าขึ้นมาสบสายตากับตน
"ปล่อยมิลก่อนสิคะ"
"ไม่ มิลต้องตอบมาก่อนว่าจะรับข้อเสนอของผม"
"ทำไมต้องบังคับกันด้วยคะ?" เรียวปากอิ่มเบะคว่ำแสนงอน
"งั้นก็บอกมาว่าอยากให้ผมทำอะไร เพื่อที่มิลจะรับข้อเสนอของผม" คำถามนั้นทำให้มิลล่าครุ่นคิด ทว่าหญิงสาวกลับยังไม่ยอมพูดอะไรออกไป ความจริงแล้วเธอจงใจปล่อยให้พีย์รู้สึกหงุดหงิด เหมือนที่ตนกำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ต่างหาก
น้องเริ่มจะแสบแล้วนะ พี่ต้องระวังตัวดีๆ เพราะดูท่าแล้วจะหลงน้องหนักมาก 555
คอมเมนต์ไม่มา เขียน NC ไม่ออก 😂อ่านจบแล้วส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจนักเขียนตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ❤
- Writer
