ภรรยาราคาแพง

หลงใหลกันและกัน

บ้านภาคย์พิรดนย์

วรากรขับรถเข้ามาจอดภายในบริเวณคฤหาสน์หลังใหญ่ของพีย์ ในขณะที่เจ้าของบ้านผล็อยหลับซบหัวไหล่มิลล่าอยู่ในรถ เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อวรากรเดินลงมาเปิดประตูให้

"ปลุกคุณพีย์สิครับ" เขาบอก

"คุณก็ปลุกเขาสิคะ เขาเป็นเจ้านายของคุณ" มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอเสียหน่อย

"แต่เจ้านายผมกำลังกอดคุณอยู่ ถ้าอยากให้เขานั่งกอดคุณในรถแบบนี้ทั้งคืนผมก็ไม่ว่าอะไร ผมจะกลับไปนอนแล้ว" คำตอบของผู้ช่วยหนุ่มทำให้มิลล่าจำใจขยับมือขึ้นมาสะกิดท่อนแขนกำยำของพีย์

"คุณพีย์คะ ถึงบ้านแล้วค่ะ" คนเมางัวเงียตื่น ทว่าท่อนแขนกลับโอบกอดเอวคอดของหญิงสาวแน่นยิ่งขึ้น พีย์ซุกปลายจมูกโด่งแนบลำคอขาว มิลล่ารับรู้ได้ถึงความหวามไหว หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วยิ่งขึ้น ทั้งยังขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่างกาย วรากรคลี่ยิ้มเล็กน้อยและเดินออกห่างจากทั้งสองคน

"คุณพีย์กอดมิลแน่นแล้วนะคะ ถึงบ้านแล้วค่ะ"

"อื้ม..." เขาหยัดใบหน้าขึ้นและยอมคลายวงแขนออก มิลล่ารีบก้าวขาลงจากรถ พร้อมทั้งช่วยประคองพีย์ลงจากรถเช่นเดียวกัน

"ให้ผมขึ้นไปส่งบนห้องนอนหรือเปล่าครับ?" วรากรเห็นทั้งสองลงจากรถ จึงเดินเข้ามาหาเจ้านายอีกครั้ง

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้มิลประคองขึ้นไปก็ได้" ผู้ช่วยหนุ่มอมยิ้มและชำเลืองมองมิลล่า เธอเอาแต่ทำสีหน้าบึ้งตึง

"แบบนั้นก็ได้ครับ ฝากคุณมิลช่วยดูแลเจ้านายผมด้วยนะครับ"

"แต่มันไม่ใช่หน้าที่มิลซะหน่อย" พีย์หันขวับมาทำหน้าดุใส่หญิงสาวเมื่อเธอพูดเช่นนั้น

"นายกลับไปได้แล้ว"

"ครับ เช่นนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"อืม ขอบใจมากที่ไปรับ" พีย์ตอบ จากนั้นผู้ช่วยหนุ่มจึงเดินไปขึ้นรถของตนเองและขับออกไป

พีย์พามิลล่าเดินกลับเข้าบ้าน เป็นจังหวะที่'ป้าอิ่ม'แม่บ้านวัยราวห้าสิบปีเดินออกมารับสัมภาระจากเจ้านายเช่นทุกวัน

"โถ...พ่อคุณ เมากลับบ้านอีกแล้วใช่หรือเปล่าคะเนี่ย" นางรีบเดินตรงเข้ามาหาเจ้านายด้วยความเป็นห่วง

"ป้าอิ่มก็พูดเหมือนผมเมาทุกวันอย่างนั้นแหละ ผมพึ่งจะเมาในรอบสัปดาห์เองนะเนี่ย"

"ค่า แต่ก็ถือว่าบ่อยแหละค่ะ ว่าแต่หนูคนนี้เป็นใครกันคะ?" นางหันมองมายังเด็กสาวหน้าตาสะสวย พร้อมทั้งคลี่ยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู

"มิลล่า แฟนผมเอง บอกคนอื่นด้วยว่ามิลเป็นแฟนผม" พีย์บอกออกไปด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมึนเมา มิลล่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ชายหนุ่มพูดเช่นนั้น

"ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ คุณพีย์เมามากก็เลยพูดไม่รู้เรื่องค่ะ" เธอแก้ต่าง

"ผมพูดไม่รู้เรื่องตรงไหน พูดชัดเจนทุกคำขนาดนั้น"

"แต่คุณพีย์คะ"

"เอาล่ะค่ะ อย่าเพิ่งเถียงกันเลยนะคะ ถ้างั้นเดี๋ยวคุณมิลล่าช่วยพาคุณพีย์ขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอนหน่อยนะคะ ดูท่าจะไม่สร่างเมาเอาง่ายๆ" นางบอก แม้มิลล่าจะไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่อยากแสดงสีหน้าออกไปมากกว่านี้ จากนั้นป้าอิ่มจึงช่วยประคองเจ้านายขึ้นไปบนห้องนอนของเขา

มิลล่ากวาดสายตามองร่างกำยำเปลือยท่อนบนที่นอนแผ่หลายอยู่บนเตียงนอนด้วยสภาพมึนเมา จากนั้นจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนอนหรูหราซึ่งไม่ต่างจากบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์

"คุณพีย์ไม่ได้เมาจริงๆ ใช่ไหมคะ ตื่นมาคุยกับมิลเดี๋ยวนี้เลยนะ เรื่องที่คุณบอกป้าแม่บ้านว่ามิลเป็นแฟน คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงกันคะ?" คนตัวเล็กทิ้งตัวนั่งลงข้างกายชายหนุ่ม ทั้งยังเขย่าท่อนแขนกำยำ ทว่าอีกฝ่ายกลับเอาแต่จะหลับท่าเดียว

"อื้อ...พรุ่งนี้ค่อยคุย" น้ำเสียงกึ่งละเมอพ่นออกมาแผ่วเบา

"คุณอย่าเพิ่งหลับสิคะ คุณบอกเองว่าที่นี่มีห้องนอนหลายห้อง แล้วจะให้มิลนอนห้องไหนคะ?" คำถามนั้นทำให้พีย์ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เขาพยุงตัวลุกขึ้นนั่งและเอนหลังพิงพนักหัวเตียง

"ที่ผมบอกว่ามิลเป็นแฟนผมไม่ได้ละเมอ ผมอยากให้ป้าอิ่มเข้าใจแบบนั้น อยากให้ทุกคนเข้าใจแบบนั้น" ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงจริงจังมากยิ่งขึ้น

"มันไม่เห็นจะถูกต้องเลยนะคะ แค่หลอกอดีตภรรยาของคุณก็มากเกินพอแล้ว นี่ยังจะมาหลอกแม่บ้านอีกว่ามิลเป็นแฟนคุณ" มิลล่าทำเสียงโวยวายเล็กน้อย เป็นอีกมุมหนึ่งในตัวของหญิงสาวที่เขาได้เรียนรู้ในวันนี้ พีย์เปรยยิ้มด้วยความพึงพอใจ

"ก็มิลมาค้างกับผมที่นี่ตอนกลางคืน ไม่ให้บอกว่าเป็นแฟนแล้วจะให้บอกว่าเป็นอะไรกันครับ?"

"ก็แล้วให้มิลมาค้างด้วยทำไมล่ะคะ?"

"ตอนที่กรขอให้มิลมาค้างกับผมก็ไม่เห็นมิลจะปฏิเสธอะไรเลยนี่ครับ" คนถูกจับได้ขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะรู้สึกเขินอายหน้าแดงเมื่อไตร่ตรองแล้วว่าเธอเองที่เป็นฝ่ายไม่ปฏิเสธเขา

"พูดแบบนี้แปลว่าคุณแกล้งเมาตั้งแต่อยู่ที่ไนต์คลับใช่หรือเปล่าคะ?"

"เปล่า ผมไม่ได้แกล้ง ผมเมาจริงๆ"

"แต่ตอนนี้เสียงคุณเหมือนจะสร่างเมาแล้ว มิลขอนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองดีกว่าค่ะ" เธอพูดพลันหยัดกายลุกขึ้นยืน พีย์จำเป็นต้องรั้งข้อมือเล็กไว้อีกครั้ง ทำให้หญิงสาวเสียหลักล้มตัวลงบนฟูกนุ่ม ใบหน้าสวยคมกระแทกเข้ากับแผงอกกว้าง คนเจ้าเล่ห์จึงได้โอกาสโอบกอดร่างเล็กไว้แนบลำตัว

"ปล่อยมิลนะคะ" พีย์ไม่ยอมทำตาม ทั้งยังกวาดสายตาลงมองเรียวขาขาวที่เผยขึ้นมาจนเห็นต้นขาอ่อน กระโปรงนักศึกษาตัวสั้นเจ้ากรรมดันย่นขึ้นมาจนเกือบถึงแก้มก้น แกนกายความเป็นชายขยายตัวใหญ่โตภายใต้กางเกง ทั้งยังมีฤทธิ์แอลกอฮอล์กระตุ้นอารมณ์ปรารถนาอันเต็มเปี่ยม

"มิล...ขอกอดอยู่แบบนี้ก่อนได้หรือเปล่า?" เขาพูดเสียงแหบพร่า และเอื้อมมือข้างหนึ่งไปดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายของหญิงสาวไว้ แม้อยากจะมองเรือนร่างงดงามนี้ตลอดทั้งคืน ทว่ากลับต้องหักห้ามใจไว้ เขาไม่มีทางที่จะบังคับขืนใจหญิงสาวหากเธอไม่ยินยอม

"กอดไว้แบบนี้ทั้งคืนไม่ไหวหรอกค่ะ มิลคงหนวกหูถ้าได้ยินเสียงหัวใจของคุณเต้นทั้งคืน" เธอพูดพลางหยัดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย ทว่าวินาทีนี้กลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจประหลาด

"ผมอยากได้คำตอบ"

"คำตอบอะไรคะ?"

"เรื่องที่ผมขอเป็นคนเลี้ยงดูมิลไง" มิลล่ารับรู้ได้ว่าหัวใจดวงน้อยของตนกำลังเต้นแรงอีกครั้ง ยิ่งจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขายิ่งทำให้อารมณ์ถลำลึก

"แล้ว...ถ้ามิลตอบตกลง มิลจะต้องทำอะไรเป็นการตอบแทนค่าเลี้ยงดูคะ?" คำถามแสนไร้เดียงสา ทำให้พีย์คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง

"ไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งถาม?" เธอทำหน้ามุ่ย

"แกล้งถามค่ะ มิลก็พอจะรู้มาบ้าง ว่าเวลาผู้มีอุปการคุณเลี้ยงดูน้องๆ จะต้องแลกกับอะไรบ้าง" แม้มิลล่าจะไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบุรุษใด ทว่าก็เติบโตมาจนกระทั่งอายุยี่สิบปี และได้รับรู้เรื่องราวพวกนี้จากกลุ่มเพื่อนหรือภาพยนตร์มาบ้าง

"งั้นก็ตอบมาสิ" เขาเร่งเร้า และยังโน้มลงมาจรดจูบหน้าผากมนด้วยความเสน่หา เธอตกใจเล็กน้อย เพราะดูเหมือนทุกอย่างมันจะรวดเร็วเกินไป

"มิล...ขอเวลาคิดสักหน่อยได้ไหมคะ?" พีย์เข้าใจเป็นอย่างดี ว่าเรื่องเช่นนี้ไม่ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะตัดสินใจอย่างง่ายดาย เขาพยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ แม้ในร่างกายจะร้อนรุ่มจนแทบอดใจไม่ไหว

"งั้นแปลว่าคืนนี้ผมก็อด" เขาพูดทีเล่นทีจริง มิลล่าไม่ตอบและฉีกยิ้มกว้าง จากนั้นจึงซบใบหน้าแนบลงบนอกอบอุ่นอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกพิเศษที่ไม่เคยได้รับจากที่ใดมาก่อน

นิยายเรื่องนี้ท่าเขาจะหวานเลี่ยนกันทั้งเรื่อง แต่ขอบอกว่าเขาจะไม่ได้กันง่ายๆ หรอกนะ 5555

อ่านจบแล้วส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ♥