หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
“โอ๊ยเจ็บๆๆๆๆ” ยังไม่ทันได้ทายา อิงอิงก็ร้องอวดครวญขึ้นมาก่อนแล้ว
เมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้านี้ อิงอิงนัดกับแก้มใสจะไปกินข้าวที่คณะวิศวะ แต่แล้วขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเดินไปขึ้นรถรางของมหาวิทยาลัย ปรากฏว่าจู่ๆ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งพุ่งมาจากไหนก็ไม่รู้เฉี่ยวชนกับพวกเธอทั้งสองคน แก้มใสแค่ล้มหงายกระแทกกับโพรงหญ้า แต่อิงอิงนี่สิดันเซถลาไปลื่นก้อนหินจนล้มหน้าคำมะกับพื้นถนน ทั้งแขนและขาต่างเต็มไปด้วยแผลถลอก
ส่วนมอเตอร์ไซค์คันนั้นนอกจากจะไม่ลงมาขอโทษแล้วยังจะขับหนีไปอีก
“ฮือออ เจ็บจนอยากจะร้องไห้เลย”
ยิ่งได้ยินเสียงเพื่อนร้องไห้แก้มใสก็ยิ่งไม่กล้าลงมือหนัก เธอนึกถึงตอนเด็กๆ ที่ตัวเองซุกซนจนได้แผลกลับบ้าน เฮียกัปตันก็มักจะเป็นคนทำแผลให้ตอนนั้นเธอเองก็มักจะร้องอวดครวญแบบนี้เป็นประจำ ทว่าโชคดีที่หลายครั้งมักจะได้อมยิ้มเยียวยาหัวใจจากเฮียไอ
“ไปโรงพยาบาลกันไหม”
“ไม่เอา หมอทำเจ็บ
