promise
1390 Words
พวกเราสองคนมองหน้ากันไปมา ได้ยินเต็มสองหูว่าเจิ้งฟงหมิงจะแต่งพวกเราเป็นภรรยา เขาทำการขี้ตู่ต่อหน้าหลุมศพเมียเก่า บอกว่าพวกเราสัญญาจะดูแลเขาต่อจากภรรยาที่ตายแล้ว
"ว่าอย่างไร พวกเจ้ารับปากกับเนี่ยหนิงเสียสิ ว่าจะดูแลข้าในฐานะสามี"
ฉันเก็บเด็บเบอร์ร่าอึกอัก เลิ่กลั่ก และไม่มีใครตอบรับคำขอของเจิ้งอ๋อง
"จะรับข้าเป็นสามีหรือต้องการลงไปนอนในหลุมเป็นเพื่อนเนี่ยหนิง! พวกเจ้ามีสองทางเลือกคือเป็นภรรยาของข้ากับตายให้ดินกลบหน้าในหลุมสุสาน" เจิ้งอ๋องข่มขู่
ฉันอยากจะกรี๊ดในใจเป็นภาษาอารบิก
'เอาไงดีเด็บบี้' เสียงโทรจิต Mind Bluetooth ดังขึ้นในหัว
'รับ ๆ ไปก่อนเถอะ หรือถ้าเธอไม่อยากให้ฉันเป็นเมียเขาอีกคน แพรี่ก็รับไปคนเดียวเลย'
'ไม่ได้สิ ถ้าจะตกลงก็ต้องเป็นเมียเขาด้วยกัน เราตกลงกันแล้วว่าจะแบ่งกันใช้ จะมาปัดความรับผิดชอบอะไรล่ะ'
'เสียกิ๋มอย่าเสียชีพ' เด็บเบอร์ร่าเลิ่กลั่กไม่ไหว มองหน้าท่านอ๋องสลับกับหน้าฉัน พร้อมให้คติเตือนใจว่าเสียตัวดีกว่าตาย
เอาล่ะวะ อย่างน้อยก็ได้เสียว
'งั้นตอบพร้อมกัน' ฉันต้องลากเด็บเบอร์ร่ามาเอี่ยวด้วย
"พวกเราขอคิดดูก่อนแต่เบื้องต้นตกลงค่ะ" พวกเรากล่าวออกมาพร้อมกัน รักษาชีวิตรอดเป็นยอดดี เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง
"คิดดูก่อนงั้นรึ ข้าร่ำรวยล้นฟ้า หน้าตาหล่อเหลาราวเทพสร้าง พวกเจ้ายังต้องคิดเรื่องอันใดอีก"
"คุณต้องปฏิบัติกับผู้หญิงให้ดีกว่านี้ ยิ่งพวกเรากำลังจะเป็นภรรยาของคุณ ยิ่งต้องทำดีกับพวกเราให้มากค่ะ"
ฉันต้องปราบอีตาอ๋องเรื่องตะคอกใส่ผู้หญิง เอะอะบังคับ เอะอะตะโกนใส่ นี่โจรถ่อยในคราบพระเอกเหรอคะ
"พูดให้มันเบากว่านี้ด้วยค่ะ หูพวกเราจะแตกอยู่แล้ว" เด็บเบอร์ร่าใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำพร้อมจ้องตาท่านอ๋อง ตามหลักจิตวิทยาทำให้ฝ่ายตรงข้ามที่กำลังโมโหหรืออารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ สงบได้ด้วยเสียงแฟลตโทน
"เอ่อ พวกเจ้าตกลงรับตำแหน่งภรรยาของข้าใช่หรือไม่"
"เบื้องต้นคือตกลงค่ะ"
"ดีมาก" เจิ้งฟงหมิงยิ้มกว้าง แสดงความพึงพอใจออกมาทางสีหน้าและแววตา
"จงให้สัญญากับเนี่ยหนิงว่าพวกเจ้าจะดูแลหัวใจของข้า"
"พวกเราสัญญาว่าจะดูแลท่านอ๋องจนกว่าวิกฤตเรื่องน้ำจะคลี่คลาย และดูแลจนกว่าพวกเราจะกลับยุคอนาคต" ฉันกับเพื่อนสาวให้สัญญากับหลุมศพ
ลมพัดกิ่งหลิวดังซู่ ทั้งที่ก่อนหน้าไม่มีลมสักนิด
ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ แต่ทำไมขนแขนของฉันสแตนด์อัพพร้อมกันทั้งสองแขน รวมถึงขนอ่อนทั่วร่างยกเว้นขนจิ๊มิโกะที่เลเซอร์ออกจนเกลี้ยงเกลาเหมือนตูดเด็ก
"ขอบใจ" เจิ้งอ๋องกระหยิ่มใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนออกนอกหน้า
"ที่บังคับพวกเรามามีเรื่องแค่นี้เหรอคะ"
"หลังจากภรรยาของข้าตายจากเมื่อสามปีก่อน ข้าไม่เคยพึงใจสตรีใดอีกเลย ยกเว้นพวกเจ้า"
เขาตวัดสายตาคมกริบมองพวกเราด้วยท่าทางหื่นกระหายไม่เบา เหมือนเจิ้งอ๋องกำลังใช้สายตานั้นเจาะทะลุเสื้อผ้าอาภรณ์ส่องดูเครื่องในของฉันกับเด็บเบอร์ร่า
"พวกเรามาจากโลกอนาคต อาจไม่ได้อยู่กับคุณไปตลอดชีวิต" ฉันบอกตามตรง
"อืม ข้ารู้ แต่อย่างน้อยหากมีสัญญา ข้ายังคลายใจว่าพวกเจ้าจะยอมเป็นของข้า และหากพวกเจ้าไม่สามารถกลับไปที่เดิมได้ การได้เป็นภรรยาของข้านับเป็นวาสนาของพวกเจ้าแล้ว ข้าร่ำรวย พวกเจ้าย่อมต้องสุขสบาย แต่งกับข้ายังดีกว่าแต่งกับชายยากไร้"
"แล้ว เอ่อ..คุณจะเอาพวกเราทั้งสองคนเลยเหรอ"
"พวกเจ้าเป็นเพื่อนที่รักกันมาก ย่อมต้องอยากอยู่ด้วยกันทุกเวลา ไม่เว้นแม้แต่เวลาขึ้นเตียง ฮ่า ๆ ๆ" อ๋องหื่นหัวเราะออกมา
"โห พูดเองเออเองก็ได้ด้วย" ฉันหมั่นไส้เขามาก
"กลับกันได้หรือยังคะ พวกเราต้องรีบไปซ่อมไทม์แมชชีนที่จอดไว้ในป่าอสูร ส่วนเรื่องการหาน้ำใต้ดิน เราจะใช้น้ำเป็นตัวนำไฟฟ้า ต้องปล่อยกระแสไฟฟ้าลงไปในชั้นดินและหินข้างล่าง วัดค่าความต่างศักย์ของไฟฟ้า จากนั้นก็จะนำมาคำนวนตามสูตร V = IR (กฏของโอห์ม)"
เจิ้งอ๋องยืนมองตาปริบ ๆ ในเรื่องการค้นหาแหล่งน้ำ
"ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีการใด ข้าขอขอบคุณในความพยายามของพวกเจ้าล่วงหน้า ข้าขอเป็นตัวแทนชาวประชา คารวะขอบคุณพวกเจ้า" เขาค้อมกายคำนับพวกเรา พูดจาไพเราะ ระดับเสียงแบบละลายหัวใจชะนีได้ทั้งแผ่นดิน
เหลือเชื่อ!!!
เสียงนุ่มทุ้มกับท่าทีสง่างามเปี่ยมบารมีที่เขาแสดงออกมาทำให้ฉันอ่อนระทวยน้วยไปหมด
"ค่ะ ขอลองดูก่อน อย่าเพิ่งขอบคุณเลยจ้า ขอคำขอบคุณเป็นอาหารดีกว่า"
"หากว่าที่ภรรยาต้องการสิ่งใดให้บอกสามี ข้าจะรีบจัดหาให้" เขาเปลี่ยนท่าทีจากแข็งกระด้างเป็นอ่อนโยนขึ้นร้อยระดับ
"งือออ ภรรยาหิว" ฉันเขิน บิดตัวไปมา
"ภรรยาคนที่สองก็หิวไก่ด้วยค่ะ" เด็บเบอร์ร่ายืนบิดไปมาเหมือนฉัน
"องครักษ์ไปจับไก่ป่ามาย่างให้ว่าที่พระชายาทั้งสองคนละตัว เก็บผลไม้ป่ามาด้วย" เขาร้องสั่งองครักษ์ให้ไปหาไก่มาให้พวกฉันกิน
"แล้วนกอสูรที่อร่อย ๆ มันอยู่ไหนเหรอ ฉันอยากกินอีกจัง"
"นกอสูรดุร้ายมาก พวกเจ้ากินมันลงได้อย่างไร"
"วันหลังฉันจะพาคุณไปล่านกอสูร ถ้าได้ชิมรับรองต้องอยากกินแล้วกินอีกจนพวกมันต้องสูญพันธุ์"
"....." เจิ้งอ๋องไม่ตอบรับแต่มองพวกเราเหมือนเห็นตัวประหลาด
"แต่นกนั่นมันอร่อยจริง ๆ" เด็บเบอร์ร่ากล่าวเสริม
************
เราสองสาวสวยหลวมตัวให้สัญญากับหลุมศพเมียเก่าท่านอ๋อง หลังจากกินไก่ป่าย่างจนแทบไม่เหลือกระดูก ฉันก็พร้อมลงมือทำงานทันที
"จุดประสงค์หลักที่ข้าพาพวกเจ้ามาที่นี่คืออยากให้สำรวจผืนดินตรงฮวงซุ้ยของเนี่ยหนิง"
"ท่านฉลาดมาก"
ฉันกวาดสายมองรอบบริเวณสุสาน ฉันร้องอ๋อ ยาว ๆ ในใจ ที่ดินอันเต็มไปด้วยต้นหญ้าขึ้นเขียวขจีทั้งที่ไม่มีฝน ดอกไม้ป่าเติบโตได้ดีจนออกดอกสะพรั่ง ทิวทัศน์แตกต่างจากบริเวณรอบนอกซึ่งร้อนแล้งเหมือนทะเลทราย สถานที่แห่งนี้เหมือนเป็นโอเอซิส!
"สายน้ำแห่งเดียวที่ยังเหลือในแคว้นคือสายน้ำที่เจ้าเห็นเบื้องหน้า" เขาชี้ที่สายน้ำซึ่งเริ่มไหลเบาลงเรื่อย ๆ
"ท่านกลัวว่าสักวันแหล่งน้ำจะหมดไป"
"เจ้าฉลาดมากเช่นกัน"
"สถานที่แห่งนี้อาจมีแหล่งน้ำใต้ดินเพียงพอให้ขุดได้ ขอพวกเจ้าจงลองหาน้ำใต้ดินดูเถิด"
"ไม่เป็นการรบกวนวิญญาณภรรยาท่านหรอกเหรอ" ฉันกระเซ้า
"นางมอบข้าให้กับพวกเจ้าแล้ว ทั้งตัวและหัวใจ" เจิ้งอ๋องมองพวกเราด้วยสายตาวาววับ เขาใช้น้ำเสียงเหมือนหนุ่มนักรักล่อหญิงเข้าห้องเชือด
"ถ้าจะให้ฉันหาแหล่งน้ำที่นี่ ฉันกับเด็บเบอร์ร่าคงต้องพักบริเวณสุสานสักสี่ห้าวัน คุณจะขัดข้องไหม"
"เจ้าไม่กลัววิญญาณรึ"
"ไม่ค่ะ พวกเราเป็นนักวิทยาศาสตร์ ผีก็แค่พลังงานรูปแบบหนึ่ง"
"ตกลง"
"เพื่อผู้ชายหล่ออย่างคุณ พวกเราจะรีบหาแหล่งน้ำใต้ดินอย่างสุดกำลัง" ฉันกับเด็บเบอร์ร่าตอบอย่างร่าเริง
"พวกเจ้าช่างน่ารัก"
เจิ้งอ๋องมองพวกเราด้วยสายตาหวานเชื่อม ผิดจากสายตาเหมือนฆาตกรโรคจิตตอนบอกว่าจะฝังเราลงในหลุมสุสาน เฮ้อ หล่อขนาดนี้ก็ไบโพล่าเหมือนกันนะ
- Writer
