goddess of lust
1277 Words
ตะวันทอแสงสีส้มตรงปลายขอบฟ้า นกน้อยกำลังบินกลับรังนอน ท้องฟ้ามืดสลัวใกล้ค่ำเต็มทน ลมเย็นตีปะทะใบหน้า กลิ่นหญ้าเขียวขจีลอยขึ้นเตะจมูก ได้กลิ่นดินบาง ๆ เคล้าสายลมเย็นเอื่อย ยุคจีนโบราณบรรยากาศสุดยอดไปเลย
"ฉันกับเด็บบี้จะวิจัยแหล่งน้ำสักสองสามวัน คุณกลับไปก่อนก็ได้" ฉันบอกเจิ้งอ๋องให้กลับไปก่อน กระบวนการวิจัยแหล่งน้ำต้องใช้เครื่องมือและใช้เวลาในการวิจัยพอสมควร
"ข้าจะให้องครักษ์สักสิบนายอยู่คุ้มกันห่าง ๆ"
"ขอบคุณค่ะ"
"ข้าอยากอยู่ที่นี่ด้วย"
"พวกเราคงไม่สะดวกปฏิบัติงาน คุณกลับไปก่อนดีกว่า หากมีความคืบหน้าจะให้องครักษ์กลับไปแจ้งเป็นระยะ"
"จริงด้วยค่ะ ฉันกับแพรี่อยากมีสมาธิทำงาน คุณหล่อเกินไป distract กวนใจพวกเราให้หวั่นไหว ไขว้เขวและไม่มีกะจิตกะใจใช้สมอง" เด็บเบอร์ร่าตำหนิความหล่อของเจิ้งอ๋อง
"เจ้าก็พูดเกินจริง" อ๋องเขิน ฉีกไก่ย่างไม่หยุด
"ป้อนฉันมั่งสิคะ" ฉันอ้าปากรอให้อ๋องป้อนไก่
"จะเอาแต่เนื้อหรือกินทั้งน่อง ว่าแต่พวกเจ้ากินน่องไก่โดยไม่ใช้มือได้อย่างไร"
"เอาแต่เนื้อดีกว่าค่ะ คือเรื่องกินไก่แบบไม่ใช้มือเป็นเพราะพวกเราเก่งเรื่องอม เอ๊ย หมายถึงพลิกแพลงเก่งน่ะค่ะ" ฉันตอบ
"อ้ามมมม" อ๋องป้อนไก่ย่างฉีกเอาแต่เนื้อให้ฉัน
"นี่ของเจ้า อ้ามมม" อ๋องป้อนไก่ให้เด็บเบอร์ร่าด้วย
"งั่ม ๆ ๆ ๆ หยับ ๆ ๆ อร่อยมากเลยค่ะ เนื้อไก่ยุคโบราณหวานมากเลย แต่ก็ยังไม่สู้เนื้อนกอยู่ดี"
อ๋องเอาไก่ยัดเข้าปากตัวเอง มองพวกเราด้วยสายตาแพรวพราว เขาดื่มสุราจากขวดด้วยท่วงท่าสง่างาม ทำเอาฉันกับเด็บบี้กินไก่แล้วจินตนาการไปถึงตอนกินท่านอ๋อง
"พวกเจ้าเต็มใจเป็นภรรยาของข้าหรือไม่"
"อืมมม พวกเราเพิ่งรู้จักกัน ตอบไม่ได้หรอกค่ะว่าเต็มใจไหม แต่แค่ความหล่อของคุณฉันกับเด็บบี้ถือว่าเป็นกำไรชีวิตแล้ว"
"ข้ามีอะไรอยากจะถาม ขอพวกเจ้าจงอย่าโกรธ"
"ถามมาได้เลยค่ะ"
"พวกเจ้ายังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่หรือไม่"
ตึง ตึง ตึง ตะลึง ตะลึง!
เป็นคำถามที่ไม่เกินคาด ผู้ชายยุคโบราณคงแคร์เรื่องเวอร์จิ้นมากสินะ!! ไม่รู้อะไรนักหนากับเยื่อพรหมจรรย์กับเหตุการณ์เลือดออกตรงกิ๋มตอนเข้าหอ
"คุณวัดคุณค่าของผู้หญิงที่พรหมจรรย์เหรอคะ" ฉันไม่ตอบแต่ถามกลับ
ถ้าเขาแคร์เรื่องนั้นมากก็ยกเลิกแม่งให้หมด ไม่ต้องแต่งกับเขาหรอก ในอนาคตอาจมาลำเลิกจี้จุดเรื่องพวกเราไม่บริสุทธิ์อีก
"คุณค่าของคนวัดกันที่ความสามารถ" เขาตอบออกมา
"แล้วภรรยาเก่าของคุณเขาบริสุทธิ์เหรอคะ" ฉันถามด้วยความอยากรู้
"ถูกแล้ว ข้าเป็นคนแรกของนาง"
"ขอถามได้ไหม ทำไมเมียคุณถึงไปสวรรค์ล่ะ" เด็บเบอร์ร่าเผลอถามเจิ้งอ๋องด้วยคำถามที่ค่อนข้างไพรเวท
"นางถูกสังหารด้วยศรเพลิง คาดว่ามีคนลอบปองร้ายข้าแต่สังหารผิดพลาด"
"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ"
เจิ้งฟงหมิงดื่มสุรา จมอยู่กับความเงียบพักใหญ่
"เรื่องที่คุณถามเรื่องความบริสุทธิ์ ..พวกเราไม่บริสุทธิ์หรอกค่ะ ในยุคอนาคตการร่วมรักก็เหมือนอาหาร หิวก็กิน จบเรื่องบนเตียงก็แยกย้าย ความสัมพันธ์เป็นเรื่องที่ซับซ้อน ระบบผัวเดียวเมียเดียวมันล่มสลายไปนานแล้ว"
"ประหลาดนัก แม้ในยุคโบราณผู้ชายมีภรรยาได้หลายคน แต่ยังไม่มีความสัมพันธ์แบบกินกันเหมือนกินอาหารแบบที่เจ้าว่า แม้เป็นเพียงสตรีอุ่นเตียงฝ่ายชายก็ต้องดูแลให้ทรัพย์ไว้ใช้จ่ายตามสมควร"
"บางครั้งก็เหมือนเพื่อนกันค่ะ นอนด้วยกันได้แต่ไร้สถานะ" เด็บเบอร์ร่ากล่าวถึงเพื่อนชายหลายๆ คนที่หล่อนคบอยู่แบบ FWB /friend with benefit
"คุณรังเกียจพวกเราไหม" ฉันถามตามตรง
ถ้ารังเกียจก็จะไปหาผู้ชายป้ายหน้า ไม่มาร่ำไรร้องไห้กอดขาอีตาอ๋องหรอก ตราบใดที่ผู้ชายมีอยู่ทั่วหล้า ใครไม่ต้องการเราก็จงเชิดหน้าหาเป้าหมายใหม่
"ไม่รังเกียจสักนิด ข้าไม่เคยคิดรังเกียจแม้พวกเจ้าผ่านมือชายมาแล้ว ขอบใจที่เปิดอกพูดคุยเรื่องเหล่านี้ตามตรง"
"พวกเราเป็นผู้หญิงใจใหญ่เหมือนหน้าอก ดังนั้น พูดคุยอย่างตรงไปตรงมาแต่แรกถือเป็นการให้เกียรติความรู้สึกกันและกัน ถ้าคุณไม่โอเค พวกเราก็จะหาผู้ชายคนใหม่ คุณเองมีสิทธิ์หาผู้หญิงบริสุทธิ์ถ้าคุณชอบแบบนั้น"
"พวกเจ้าช่างไม่เหมือนสตรีใดที่ข้าเคยพบ"
"ค่อยคุยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสามคนหลังจบงานดีกว่า" ฉันขมวดคิ้วมองดูสายน้ำที่มีสีแปลกตา
"เหตุใดแหล่งน้ำจึงมีสีคล้ายสนิมปนเปื้อนอยู่" เด็บเบอร์ร่ามองเห็นสีจาง ๆ ปนเปื้อนในแหล่งน้ำสายหนึ่งในสองสาย อีกสายยังใสสะอาด
"มันเพิ่งมาเป็นเมื่อหกเดือนก่อน ชาวบ้านกินใช้น้ำจากแหล่งน้ำแต่เกิดความป่วยไข้ขึ้นหลายครัวเรือน ข้าจึงให้หยุดการตักน้ำจากลำธารไปก่อน ยิ่งฝนแล้ง ซ้ำแหล่งน้ำยังก่อให้เกิดความเจ็บป่วย เหลือเพียงบ่อน้ำตื้นเขินเพียงไม่กี่บ่อ ไม่รู้จะใช้ได้นานเพียงใด ยังดีที่มีธารน้ำใสอีกแหล่งหนึ่งซึ่งยังใช้กินดื่มได้"
เจิ้งฟงหมิงมองเห็นแหล่งน้ำที่ปนเปื้อนสารบางอย่าง เขาทำหน้าหนักใจ
"อย่าห่วงเลยค่ะ ขอเวลาพวกเราทำงานสักสองสามวัน คุณต้องไม่ผิดหวัง ก่อนอื่นนำเมล็ดถั่วแปบตัดต่อพันธุกรรมสูตรของฉันไปให้ชาวบ้านปลูกก่อนค่ะ ถั่วนี้ไม่ต้องรดน้ำสามร้อยปียังไหว ออกผลผลิตไม่เกินเจ็ดวัน ปลูกในพื้นที่ร้อนแล้งแบบไหนก็ได้ ถือเป็นการช่วยเหลือชาวบ้านเบื้องต้นเรื่องอาหาร" ฉันแอบควักห่อเมล็ดถั่วแปบห่อใหญ่เท่ากระสอบข้าวออกมาจากแหวนมิติ
ตุบ! ฉันวางกระสอบเมล็ดถั่วตรงหน้าเจิ้งอ๋อง
"มีมะเขือเทศพันธุ์อิไต อิไตด้วยนะคะ หวานอร่อย ทนแล้งเหมือนกัน" เด็บเบอร์ร่าหันหลังไปควักเมล็ดมะเขือเทศพันธุ์อิไต อิไตที่ทำการวิจัยร่วมกับฉัน ควักออกมาจากกางเกงชั้นในแปดมิติ วางกระสอบตรงหน้าท่านอ๋อง
ปล.เมล็ดมะเขือเทศอาจมีกลิ่นปลาหมึกบด
"ขอบใจพวกเจ้ามาก แล้วข้าจะลองนำไปแจกจ่ายให้พวกชาวบ้านเพาะปลูกดู"
"ฝังดินไว้ อีกไม่ถึงสัปดาห์จะได้เก็บผลผลิตมากมายเลยล่ะค่ะ"
"พวกเจ้าอาจเป็นเทพธิดาแห่งการเพาะปลูกกลับชาติมาเกิด"
"เอ่อ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ" ฉันเขิน
เจิ้งอ๋องมองตาละห้อย เขาโผล่หัวออกจากหน้าต่างรถม้ามองพวกเราจนลับสายตา ภายนอกสุสานจัดองครักษ์ราวสิบคนเฝ้าระวังด้านนอกอย่างแข็งขัน
ฉันกับเด็บเบอร์ร่าจะเริ่มปฏิบัติการช่วยเหลือชาวประชา ณ บัดนี้ พวกเราจะได้ไปปฏิบัติหน้าที่เมียบนเตียงให้กับเขาสักน้ำ เอ๊ย สักที
เทพธิดงธิดาแห่งการเพาะปลูกอะไรกันเล่า พวกเรามันเทพธิดาแห่งเซ็กส์ เจ้าหญิงแห่งความหื่นกระหายต่างหาก!!!
- Writer
