ที่นี่อากาศก็ดี แต่ที่เที่ยวอะไรก็ไม่มี มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า พอหัวค่ำก็เข้านอนกันหมดแล้ว น่าเบื่อจะตายชัก
“ขอบคุณครับ” เหมราชรับคำ พอตักเข้าปากแล้วเขาอดจะนึกถึงฝีมือการทำปลาฉู่ฉี่ของผู้หญิงอีกคนไม่ได้ พลับพลึงทำกับข้าวอร่อย ปลาฉู่ฉี่ฝีมือใครก็ไม่เท่าฝีมือเธอ
“อร่อยไหมคะพี่เหม” ขวัญจิราเอ่ยถาม
“ครับ” เขารับคำแต่ไม่ยอมตักกินอีก หันไปตักอย่างอื่นมากินแทน ขวัญจิราได้แต่เม้มปากอย่างคับแค้นใจที่เห็นว่าเขาไม่ได้นิยมชมชอบอาหารที่เธอทำ นางพลับพลึงมันทำอาหารอร่อยกว่าเธอตรงไหนกันเชียว!
“ขนมหวานค่ะพี่เหม” ขวัญจิราคะยั้นคะยอตักขนมหวานให้ชายหนุ่ม ทำเป็นไม่รับรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบอาหารที่เธอทำเลยแม้แต่น้อย
เหมราชไม่อยากรับแต่เพราะมารดาบอกว่าทำสุดฝีมือเขาเลยต้องกิน อดนึกเปรียบเทียบอีกไม่ได้ ขนมหวานของพลับพลึงอร่อยกว่าของมารดาทำเสียอีก หลังจากนั้นเขาก็ขอตัวเข้าห้องเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำอาบท่า ใจกระหว
