“ลูกแม่ หนูเกิดมาอาภัพ แต่ไม่ต้องกลัวนะ แม่จะรักและจะดูแลหนูให้ดีที่สุด แม่จะไม่ทำร้ายหนูเด็ดขาด” พลับพลึงตระหนักดีว่าหากเธอต้องอุ้มท้องไม่มีพ่อคงเป็นที่อับอาย บิดาคงด่าว่าทุบตี แต่จะให้ไปเอาเด็กออก เธอก็คงทำไม่ได้ ความกังวลใจทำให้เธอรู้สึกมืดมนอีกครั้ง ลำพังตัวเองก็อดมื้อกินมื้อโดนรังแก เอาตัวไม่ค่อยรอด ถ้าเธอมีลูก ลูกจะมีชะตากรรมเช่นไรยังไม่รู้ นึกถึงตนเองยามวัยเด็กแล้วเม้มปากน้ำตาไหล ความอ้างว้างเข้าเกาะกินหัวใจดวงน้อยอีกครั้ง
เสียงร้องเรียกดังโหวกเหวกอยู่หน้าบ้านทำให้เธอปากน้ำตาทิ้ง คนของคุณนายจำปามาเรียกให้เธอไปช่วยงาน เป็นค่าดอกเบี้ยที่เธอเป็นหนี้อยู่ท่าน
พลับพลึงปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะขานรับ ไม่อยากไปก็ต้องไป ไม่ไปจะโดนว่าเอาได้ หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอด้วยความฝืดเคือง ก้าวขาสั่นๆ ลงจากบ้านและเดินไปที่บ้านงานแต่งอย่างเลื่อนลอย
พลับพลึงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงที่จะก้าวเดิน ลมหายใจสะดุดเมื่อเห็
