“งานอะไรผมทำหมดเลยครับ ขอแค่ให้มีข้าวกินก็พอ ตอนนี้ครอบครัวของผมกำลังลำบากมากๆ ครับ”
“งั้นแกเอาเงินนี่ไปใช้ก่อน แล้วทิ้งเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปหาแกเอง”
“ได้ครับ”
“แกรับปากแล้วนะ อย่าบิดพลิ้วล่ะ”
“ครับ” บรรณยกมือขึ้นท่วมหัว ดีใจเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ใหม่อีกรอบเมื่อรับเงินมาจากอดีตเจ้านาย
“คุณนายจะให้พี่บรรณทำอะไรเหรอคะ ตอนแรกเห็นคิดจะไล่ไป” สาลี่เอ่ยถามคุณนายจำปาอย่างสงสัย
“ฉันเห็นหน้ามันเลยคิดอะไรขึ้นมาได้ แต่ที่ไล่มันไปในตอนแรก แค่ทำให้มันรู้สึกเหมือนคนกำลังจะจมน้ำจะตายเท่านั้น แล้วค่อยฉุดมันขึ้นมา มันจะได้อยากทำงานให้ฉันไง”
“อ้อ... คุณนายนี่ฉลาดจังเลยนะคะ”
“ไม่ฉลาดจะเป็นนายเอ็งรึนางสาลี่”
“ค่ะ” สาลี่เดินตามเจ้านายเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ขวัญจิราหลบวูบไปอีกด้าน ในใจนึกอยากรู้ว่ามารดาของเหมราชคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ดูท่าแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่
พลับพลึงก็นั่
