“แหม... ตายแล้ว ไปต่อชั้นบนดีกว่าค่ะ ที่ห้องของพลับพลึงแคบจะตายไป จะอึดอัดเสียเปล่าๆ”
“ผมจ่ายไม่อั้น อยากไปนอนกับเธอที่ห้อง คุณภาคิดเท่าไหร่ครับ”
“แหม... คุณเหมพูดมาแบบนี้แล้วภาคงต้องยอมให้เป็นพิเศษแล้วค่ะ” ปภายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พลับพลึงก้มหน้างุดแต่ก็โดนปภาบอกให้พาเหมราชไปที่ห้อง
“พลับพลึงพาลูกค้าคนสำคัญไปที่ห้องสิ อย่าตุกติกนะ ไม่งั้นแกตายแน่นางพลับพลึง” ประโยคหลังปภากระซิบที่ริมหู บีบแขนพลับพลึงจนเจ็บ ปภาเมื่อหลายวันก่อนกับปภาในตอนนี้ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
“ไปสิ” เหมราชบอกคนที่ยืนบื้ออยู่ข้างๆ พลับพลึงพาเหมราชเดินขึ้นไปบนตึกแถวที่เธอพักอยู่ พอเข้าไปในห้องเขาก็รีบพูดขึ้นมาในทันที
“ของอะไรที่สำคัญเธอเก็บใส่กระเป๋าเลย เร็วๆ อย่าอืดอาดยืดยาด”
“คะ?” พลับพลึงอุทานเหมือนไม่เข้าใจ
“อยากออกไปจากที่นี่ไหม ฉันไม่อยากใช้หนี้ให้เธอหรอกนะ เปลืองเงิน” เหมราชพูดอีก พลับพลึงกะพริบตาก่อน
