พอประตูเปิดออกพลับพลึงก็เห็นปภายิ้มหวานส่งมาให้ พลับพลึงกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ขาเธอแข็งจนก้าวไม่ออก คำว่าใบ้กินยังน้อยไปในเวลานี้ เธอโดนหลอกอีกแล้วเหรอนี่ ในสมองพยายามครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอด
“เร็วสิพลับพลึงลูกค้ารออยู่นะ”
“ลูกค้าเหรอ” พลับพลึงถามเสียงหลง หน้าซีดหนักกว่าเดิม
“ใช่น่ะสิ เป็นอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้น มาทำงานวันแรกกระฉับกระเฉงหน่อยสิ ไหนบอกว่าจะขยันไง เธอเป็นหนี้ฉันอยู่นะ”
“เรารู้สึกปวดหัวน่ะปภา”
“เป็นอะไรอีก เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย รับปากเอาไว้ยังไง ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดหน่อยสิ ฉันเสียเงินกับเธอไปเยอะนะ” ปภาเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นอีกฝ่ายท่าเยอะ เธอกระชากทีเดียวก็พาพลับพลึงไปที่โต๊ะได้สำเร็จ
“มาแล้วค่ะคุณเหม รอนานไหมคะ” ประโยคของปภาทำให้พลับพลึงหันขวับไปมอง หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น มันหล่นร่วงลงไปกองอยู่แทบเท้า เธออ้าปากค้างตาโตเมื่อเห็นเหมราชที่นี่ ดูเหมือนเขาเองก็จะตกใจไ
